Εχοντας μια σπουδαία πορεία στο θέατρο, που μετράει πάνω από 25 χρόνια, με παραστάσεις όπως οι Αγάπης αγώνας άγονος, Ντιμπούκ, Αίαντας, Ορέστεια, ο Δημήτρης Παπανικολάου συμμετέχει για πρώτη φορά σε παραγωγή της μικρής οθόνης. Την εμμονή του με το θέατρο, λέει, τάραξε μια καθοριστική συνάντηση με τον παραγωγό Διονύση Παναγιωτάκη. «Με έφερε σε επαφή με αυτή την υπέροχη, δημιουργική ομάδα του Alpha που προετοίμαζε την παραγωγή του Αγιου Ερωτα. Μου πρότεινε γενναιόδωρα τον ρόλο γνωρίζοντας μόνο τη θεατρική μου διαδρομή».
Ποιες είναι οι προκλήσεις που συναντήσατε στην προετοιμασία για τον ρόλο του Παύλου Μαρκόπουλου;
Ξεχωρίζω δύο διαφορετικά πράγματα: το τεχνικό κομμάτι της σχέσης μου με την κάμερα, που για μένα ήταν άγνωστος τόπος, και τη μεγάλη πρόκληση να βρω τα σημεία όπου ο «κακός» της ιστορίας έχει ρωγμές, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Η προσπάθειά μου αλλά και όσα ανακαλύπτω κρατούν το ενδιαφέρον μου ζωντανό μέρα με τη μέρα.
Σε τι διαφέρει η τηλεόραση από την προετοιμασία μιας θεατρικής παραγωγής;
Πάλι ξεχωρίζω αυτό που με απασχολεί και με ταράζει περισσότερο: το γεγονός ότι στην τηλεόραση δεν μπορώ να επισκεφτώ ποτέ ξανά μια γυρισμένη σκηνή, το ότι δεν μου επιτρέπεται να τη βελτιώσω. Στο θέατρο, αυτό δεν μπορεί κανείς να το στερήσει από τον ηθοποιό. Εκεί είμαι πιο ήσυχος. Ωραίο πράγμα η ησυχία.
Από τις σπουδές στη φιλοσοφία, στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Πώς το αποφασίσατε;
Αρχισα από πολύ μικρός να παίζω σε θεατρικά σκετσάκια, σαφέστατα κωμικά, σε μια παιδική κατασκήνωση. Αγάπησα πολύ το θέατρο ως μικρός θεατής και ως κρυφός νυχτερινός ακροατής στο ραδιόφωνο κάτω από τα σκεπάσματά μου. Το θέατρο συγκλόνιζε την ύπαρξή μου, με τάραζε βαθιά. Εχω κλάψει πολύ μέσα σε αίθουσες στην εφηβεία μου. Επειδή μάλωσα με τον πατέρα μου για το θέατρο, σπούδασα φιλοσοφία. Ηταν ένα διάλειμμα οι σπουδές, μια τελευταία στάση πριν από τον στόχο.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος λίγο πριν ανεβείτε στη σκηνή;
Εχω φόβο. Και τρόμο. Και χαρά απεριόριστη. Την πρώτη φορά που βγήκα στη σκηνή, έτρεμα πίσω από ένα τελάρο και η Μαρία Ναυπλιώτου με φίλησε και μου ψιθύρισε «καλή αρχή». Επειτα, με έσπρωξε απαλά να βγω στο κοινό. Αποφεύγω να δώσω όνομα στον φόβο μου, όμως πάντα θυμάμαι τη Μαρία.
Εχοντας διδάξει υποκριτική, τι συμβουλές θα δίνατε σε έναν νέο που επιθυμεί να ακολουθήσει το επάγγελμα του ηθοποιού;
Ονειρεύομαι μια δραματική σχολή μέσα σε θέατρο. Ισως με αφετηρία την προσπάθεια που έκανε κάποτε το θέατρο Εμπρός με μια φουρνιά μαθητών κάθε τρία τέσσερα χρόνια. Να παίζουν οι άνθρωποι με τους δασκάλους τους. Αν ήταν να πω στους νέους ένα πράγμα, θα φώναζα πως ταλέντο είναι το τι θα κάνεις το ταλέντο σου.
Ποια θεωρείτε την πιο σπουδαία στιγμή στην καριέρα σας;
Αν με ρωτούσατε αύριο, θα σας έλεγα σίγουρα μια άλλη. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Παίζουμε το Αγάπης αγώνας άγονος στο Διεθνές Φεστιβάλ Καΐρου και ένα βράδυ, οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι χορεύουμε στην ταράτσα του ξενοδοχείου μας με τη συνοδεία ντόπιων μουσικών. Είμαστε τόσο νέοι, τόσο χαρούμενοι, δυνατοί και δημιουργικοί. Ολα είναι πιθανά. Να μια όμορφη στιγμή, για μένα σπουδαία.
Παρακολουθείτε τηλεόραση; Ποιες είναι οι αγαπημένες σας εγχώριες ή ξένες σειρές;
Δεν προλαβαίνω… Βλέπω ελάχιστα πράγματα. Θαύμασα τη δουλειά που έκαναν οι άνθρωποι στην Ερημη Χώρα.
Θα ξανακάνετε τηλεόραση στο άμεσο μέλλον; Ποιος είναι ο επόμενος ρόλος που επιθυμείτε να υποδυθείτε;
Θα έκανα με χαρά, προσπαθώντας να αξιοποιήσω όλα αυτά που σιγά σιγά μαθαίνω. Για επόμενο ρόλο θα μου άρεσε να κάνω κάτι πολύ διαφορετικό. Να αλλάξουν όλα: η εποχή, ο ρυθμός, το στιλ και φυσικά ο ήρωας.
