Ήταν περίπου την ίδια περίοδο που ο Γιώργος Γκικαπέππας επικοινώνησε μαζί της για να αναλάβει τον ρόλο της Στέλλας στην Έρημη χώρα και η Κατερίνα Ευαγγελάτου τής πρότεινε τον ρόλο του Ρότζερ Χάρντιμαν στο Doctor. Την παραξένεψαν και οι δύο προτάσεις, παραδέχεται. Είχε συνηθίσει ρόλους ρομαντικούς, μαχητικούς, ενζενί. Τώρα της πρότειναν τον ρόλο μιας δύστροπης γυναίκας και ενός άντρα. «Αλλά είπα “πάμε”», θυμάται. Και δεν το μετάνιωσε. Η Έρημη χώρα είναι η πιο επιτυχημένη σειρά του Ertflix, με τα οκτώ επεισόδια του δεύτερου κύκλου να έχουν συγκεντρώσει σχεδόν 1.600.000 θεάσεις και το Doctor να ανεβαίνει για δεύτερη σεζόν στο Αμφι-Θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου. Σε ό,τι αφορά τη Στέλλα, «στον δεύτερο κύκλο διαλύονται όλες της οι βεβαιότητες, συνεχώς ψάχνει και ψάχνεται. Επίσης ωριμάζει, μαλακώνει».
Μπήκατε στον πειρασμό να σκεφτείτε εσείς σε ποιον θα δίνατε αυτό το παιδί; Ποιος μπορεί να είναι γονιός;
Αν το γειτονικό ζευγάρι δεν είχε τα θέματα που είχε, σκέφτομαι ότι η υιοθεσία θα ήταν η καλύτερη δυνατή λύση. Γονιός μπορεί να είναι και κάποιος που δεν έχει γεννήσει το παιδί, δεν έχει συγγένεια μαζί του. Γονιός είναι αυτός που δίνει αγάπη στο παιδί. Δεν σημαίνει ότι επειδή κάποιος έχει γεννήσει, είναι καλός γονιός. Εγώ είμαι υπέρ και της υιοθεσίας και, εννοείται, του να μεγαλώνει ένα παιδί με γονείς ίδιου φύλου.
Πώς δουλέψατε τον ρόλο του Ρότζερ Χάρντιμαν στο Doctor;
Το πώς προσεγγίζει μια γυναίκα έναν αντρικό ρόλο είναι θέμα, τι σημαίνει αυτό, πώς προσεγγίζει τον τρόπο ομιλίας του, πώς επιβάλλεται. Για μένα ήταν από τις μεγαλύτερες δυσκολίες το πώς μπαίνω σε έναν χώρο και έχω κατευθείαν κύρος. Επίσης, πώς αλλάζει το σώμα χωρίς να πρέπει να μεταμορφωθείς σε άντρα. Λόγω της παράστασης, είχε γίνει τελικά πιο μπάσα η φωνή μου και, όταν πήγα στα γυρίσματα της Έρημης χώρας, μου είπαν γιατί μιλάς έτσι, είχε γίνει ασυνείδητα.
Ήταν σαν να κοιτάξατε από την κλειδαρότρυπα πώς μπορεί να αισθάνεται ένας άντρας;
Ναι. Για παράδειγμα, πώς μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και κατευθείαν όλοι είναι σούζα. Εγώ δεν το είχα βιώσει αυτό. Ως γυναίκες μπορεί να χρησιμοποιούμε άλλες μεθόδους για να επιβληθούμε. Εγώ κάποιες φορές νιώθω ότι για να επιβληθώ χρησιμοποιώ το χιούμορ μου και σε μια συζήτηση που είναι στο όριο της προσβολής γίνομαι αστεία, για να το αφήσω να πέσει κάτω, να μη συγκρούομαι. Ή, όταν συγκρούομαι, να νιώθω ότι δεν είμαι εγώ, αλλά φοράω αντρικά χαρακτηριστικά. Ή μου φοράει ο άλλος γυναικεία χαρακτηριστικά, π.χ. είσαι υστερική, είσαι υπερευαίσθητη, τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς, δεν έχεις χιούμορ. Το «είσαι υπερευαίσθητη» είναι τσίχλα.
Ψάχνοντας τη διαδρομή, τα τραύματα, την ψυχοσύνθεση αυτών
των ανθρώπων, βρήκατε πράγματα που σας προβλημάτισαν σε προσωπικό επίπεδο;
Δούλεψα το κύρος, το μαλάκωμά μου σε σχέση με το ότι οι άνθρωποι είμαστε σύνθετοι, δεν είμαστε άσπρο-μαύρο. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι είμαστε σύνθετοι και σε στιγμές βγάζουμε πλευρές μας που μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές. Δεν λέω ότι χάνεται ο πυρήνας ενός ανθρώπου, αλλά, για παράδειγμα, στην κοινωνική μας ζωή μπορεί να είμαστε πολύ διαφορετικοί από ό,τι είμαστε με το παιδί ή τον σύντροφό μας.
Πώς σας ώθησαν να προχωρήσετε αυτοί οι δύο ρόλοι;
Υπάρχουν φάσεις στη ζωή του ηθοποιού, και σ’ εμένα έχει συμβεί, που λες «τώρα πώς συνεχίζουμε;» και αρχίζει λίγο να φθίνει η λαχτάρα σου. Τότε δέχεσαι, επειδή δεν ξέρεις πώς να προχωρήσεις, να πας σε περιοχές όπου μπορείς να αναπτυχθείς και να βρεις πράγματα που σου είναι χρήσιμα. Αυτό παλεύουμε όλοι, το να βρούμε τον ενθουσιασμό που είχαμε όταν ήμασταν 20 και ξεκινούσαμε. Και πια είναι πολύ φοβιστικές αυτές οι περίοδοι, γιατί έχεις μεν χάσει κάτι που είχες, αλλά, αν αφεθείς σε αυτόν τον φόβο, αντί να ακολουθήσεις το γνωστό, το μάνιουαλ, κάτι θα βρεις. Αν αφεθείς, κάτι αλλάζει και στο σώμα σου και στην ψυχή σου. Αλλά πρέπει να αφεθείς στον φόβο, και ας είναι κάτι πολύ αγχωτικό.
Τι άλλο σας αγχώνει;
Η βία, που έχει χιλιάδες μορφές. Πώς συνεχίζεις ή πώς αντιμετωπίζεις τη βία. Τη βία με κάθε μορφή, π.χ. και ο πόλεμος είναι βία. Αν σκεφτείς αυτό που συμβαίνει στη Γάζα, μπορεί να παραλύσεις, να κλειστείς στο σπίτι σου και να λες «Ό,τι και να κάνω, είναι μάταιο όταν συμβαίνει αυτό». Και εκεί επαναπροσδιορίζεις και τι νόημα έχει η τέχνη όταν συμβαίνουν όλα αυτά.
Τι νόημα έχει;
Κάποιες φορές δεν βρίσκω κανένα νόημα, άλλες λέω ότι η τέχνη μπορεί να μην αλλάζει αυτόματα κάτι, αλλά μπορεί να δώσει έμπνευση και μια λαχτάρα στους ανθρώπους που την παρακολουθούν, να μετακινηθούν και πρακτικά να αλλάξουν κάτι. Νομίζω ότι σε περιόδους πολέμου η τέχνη με έναν τρόπο άνθισε, οι άνθρωποι αναζητούσαν την ομορφιά και κάτι να τους βγάλει από την καθημερινότητα του πολέμου. Εγώ συχνά αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που θα με κάνει να μη μαυρίσω και ακινητοποιηθώ, και μείνω σπίτι μου και δεν κάνω τίποτα. Οπότε πάντα προσπαθώ να σκέφτομαι ότι, αν κάποιος δει πάνω στη σκηνή ότι κάτι θα μπορούσε να είναι αλλιώς στη ζωή του και πρακτικά αλλάξει κάτι και αυτό μεταφερθεί από το ατομικό στο συλλογικό επίπεδο, μπορεί όντως να αλλάξει κάτι. Η τέχνη σε βοηθά να μαλακώνεις και να ανοίγεις και να συγχωρείς, και να βλέπεις ότι οι άνθρωποι είναι σύνθετοι, άρα να μην κρίνεις τόσο απόλυτα τους πάντες. Με αγχώνουν επίσης πολύ τα περιστατικά με τις γυναικοκτονίες, το πού πηγαίνει ο κόσμος σε σχέση με πρότυπα κοινωνικά που έχουν φορεθεί και είναι δύσκολο να αλλάξουν, αλλά θα αλλάξουν κάποτε.
Τι περιλαμβάνει η καθημερινότητά σας εκτός από γυρίσματα και παραστάσεις;
Κάνω αργεντίνικο τάνγκο εδώ και 5 χρόνια. Περπατάω πολύ, κάνω πολλές βόλτες, με βοηθά πολύ να σκέφτομαι και να ηρεμώ. Είμαι σε μια πολύ ωραία σχέση, βλέπω πολύ τους φίλους μου.
Η ωραιότερη βόλτα που πήγατε τον τελευταίο καιρό;
Μου αρέσει πολύ να πηγαίνω προς τη θάλασσα. Είναι κάτι που προσπαθώ να διαφυλάξω, έχω πει ότι μία φορά την εβδομάδα θα προσπαθώ να κάνω μια βόλτα προς τη θάλασσα, ανοίγει το μυαλό μου, σκέφτομαι θετικά. Πηγαίνω προς Σούνιο, Γλυφάδα, Βούλα, Ανάβυσσο. Είναι κάτι που το κάνω από μικρή, μου δίνει πολλή ηρεμία και χαρά και πολλές φορές, όταν έχω αγχωτικές σκέψεις ή διλήμματα ή πρέπει να πάρω αποφάσεις, πηγαίνω προς τα εκεί. Αγαπώ τη θάλασσα. Όχι, δεν είμαι χειμερινή κολυμβήτρια, γιατί είμαι πολύ κρυουλιάρα.
Ποια γειτονιά της Αθήνας αγαπάτε πολύ;
Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Αστεροσκοπείο. Μου αρέσει ο ανοιχτός ορίζοντας, να ανοίγει το βλέμμα μου, να βλέπω ουρανό.
Μαγειρεύετε;
Ναι! Μου άρεσε από παλιά, μαγείρευα για τους φίλους μου. Τα τελευταία χρόνια το αντιμετωπίζω και πολύ δημιουργικά. Και μου αρέσει επίσης το ότι είναι κάτι που το μοιράζεσαι, το φτιάχνεις για κάποιον.
Πιο πολύ του σπιτιού ή του έξω;
Του έξω, πάντα ήμουν πιο πολύ του έξω. Μου άρεσαν οι βόλτες. Όταν διάβαζα για τη Νομική, διάβαζα έξω, όλη τη Νομική την πέρασα στα καφέ, σε βόλτες. Μου αρέσει ο κόσμος, η φασαρία. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως, αισθάνομαι άνετα και με τα μοναχικά κομμάτια μου. Παλιότερα αγχωνόμουν ότι ήμουν μόνη, έλεγα ότι περνάει η ζωή μου και είμαι μόνη μου, και γιατί δεν είμαι με κάποιον, γιατί δεν κάνω κάτι. Ακόμη σε κάποιο βαθμό το έχω αυτό, αλλά τη μοναξιά την αντιμετωπίζω σαν βατήρα και σαν περιοχή ήρεμη, και σκέφτομαι ότι θα έρθουν τα πράγματα, δεν θα κυνηγήσω τα πάντα. Με έπιανε αυτή η λύσσα μικρή, ότι, αν δεν κυνηγάς κάτι, δεν ζεις. Εμένα μου αρέσει η ταχύτητα, νιώθω δημιουργική στο γρήγορο, έχω έμπνευση στο γρήγορο, μπορώ να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Πολλοί μου έλεγαν ότι είσαι συνέχεια στα κόκκινα, είσαι ή άσπρο ή μαύρο, σαν να μην υπάρχουν ενδιάμεσες περιοχές. Και η Έρημη χώρα και το Doctor ήρθαν να μου θυμίσουν ότι υπάρχουν και ενδιάμεσες περιοχές, τις οποίες εμείς οι άνθρωποι που έχουμε συνηθίσει την ταχύτητα και τα άκρα τις φοβόμαστε, μας ξεβολεύουν, σαν να έχουμε κρίση ταυτότητας.
