Μας κάλεσε σχεδόν σαν φίλους στο Γκάζι, στη γειτονιά της, σε ένα από τα αγαπημένα της μαγαζιά – όχι για επίσημες δηλώσεις, αλλά για μια κουβέντα γύρω από το τραπέζι. Εκεί, ανάμεσα σε πιάτα που έρχονταν ζεστά και ποτήρια που γέμιζαν, η Λίνα Νικολακοπούλου μίλησε για την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά, με τον ευρηματικό τίτλο «Χορικά Υδατα», μία παράσταση που δεν είναι απλώς ένα διαφορετικό βήμα στην πολύχρονη πορεία της, αλλά μια κατάδυση σε κάτι πιο προσωπικό, στο οποίο την οδήγησε η «αγωνιώδης αναζήτηση για εμπλουτισμό του μελοποιημένου λόγου στην κοινή δημόσια ζωή».
Η παράσταση που έκανε πρεμιέρα στο αρχαίο θέατρο Κουρίου στην Κύπρο τον Ιούνιο και πρόκειται να ταξιδέψει από αύριο σε Αθήνα και περιφέρεια, προέκυψε ύστερα από πρόσκληση του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου στη σπουδαία ποιήτρια και στιχουργό να υπογράψει τη σκηνοθεσία. «Συνειδητοποίησα ότι είχα μαζεμένα πολλά χορικά έργων τα οποία γεννούσαν από μόνα τους ένα νέο έργο. Η επιλογή τους έγινε με δυσκολία και αναγκάστηκα να αφήσω πολλά απ’ έξω», είπε η Λίνα Νικολακοπούλου, μιλώντας για τη μουσική παράσταση, που είναι αποτέλεσμα της ένωσης μιας σειράς χορικών, τα οποία αυτονομήθηκαν και μέσα στα χρόνια έγιναν μεγάλες επιτυχίες.
«Από τον Δούρειο Ιππο στον Πύργο του Αϊφελ μας πηγαίνει αυτή η παράσταση», τονίζει γελώντας η κ. Νικολακοπούλου, εξηγώντας ότι το έργο έχει αφετηρία τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, όπου η ίδια υπογράφει τα χορικά, δίνοντας φωνή στον συλλογικό θρήνο των γυναικών της Τροίας και καταλήγει στο «Εκτο πάτωμα» του Γάλλου συγγραφέα Αλφρέντ Ζερί, με πρωτότυπους στίχους για τον ρόλο της Αννας Παναγιωτοπούλου.
Χωρίς να μιλάει για «σκηνοθεσία», με τον τρόπο που το κάνουν οι επαγγελματίες του χώρου, δίχως να χρησιμοποιεί τεχνικούς όρους και χωρίς την παραμικρή αναφορά σε μεθόδους ή σχολές, εξήγησε πως η επιλογή των συγκεκριμένων χορικών μεταξύ των οποίων κομμάτια από τη «Λυσιστράτη», τους «Ιππείς», τον «Οιδίποδα» κ.ά., δίνουν το χέρι τους το ένα στο άλλο και μιλάνε για «ζητήματα του χθες που συναντάμε και στο σήμερα και τα οποία, στις τραγωδίες, δεν απασχολούν μόνο τους ανθρώπους αλλά και τους θεούς. Πώς ήρθε στον Πάρι να πάει να κλέψει την ωραία Ελένη; Αν το σκεφτούμε έγινε εξαιτίας της Αφροδίτης», ανέφερε η Λίνα Νικολακοπούλου.
Στην παράσταση ακούγονται, μεταξύ άλλων, οι μουσικές συνθέσεις κορυφαίων δημιουργών που έντυσαν τα χορικά αυτά, όπως οι Οσκαρ Στροκ, Γιώργος Κουρουπός, Θάνος Μικρούτσικος και Σταμάτης Κραουνάκης, υπό τις μελωδίες των οποίων οι ηθοποιοί της παράστασης δεν ερμηνεύουν μόνο τους στίχους, αλλά χορεύουν και γίνονται ένα με τη μουσική. Οπως επισήμαναν οι συντελεστές, ανάμεσά τους οι Αννίτα Σαντοριναίου, Στέλλα Φυρογένη, Νιόβη Χαραλάμπους κ.ά., παρόλο που τα έργα είναι διακριτά μεταξύ τους, συνδεόμενα με συμπληρωματικά κείμενα της κ. Νικολακοπούλου, οι ηθοποιοί λειτουργούν σαν θίασος ενός και μοναδικού έργου. Χωρίς να κατεβαίνουν ποτέ από τη σκηνή, ο ένας δίνει τη σκυτάλη στον άλλον ανάλογα με το χορικό στο οποίο πρωταγωνιστούν.
«Ολοι έχουν πάντα ρόλο», είπε η Γεωργία Μεσιήτη, συνεργάτις της Λίνας Νικολακοπούλου, η οποία της θύμισε πολλά από τα χορικά που επιλέχθηκαν για την παράσταση και συνέχισε: «Οταν ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης υποδύεται τον Οιδίποδα και η Αννίτα Σαντοριναίου την Ιοκάστη, οι υπόλοιποι αποτελούν τον χορό, όπως ακριβώς και στην τραγωδία».
