Ο Γιώργης Παρταλίδης ξεκίνησε να σπουδάζει στη δραματική σχολή «Δήλος» της Δήμητρας Χατούπη πριν από περίπου μία δεκαετία, αφήνοντας πίσω του το Νότιγχαμ, όπου προοριζόταν για αρχιτέκτονας. Πλέον, λίγο μετά τα τριάντα του, έχει συμμετάσχει σε αρκετές επιτυχημένες παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές (όπως στις «Αγριες μέλισσες»), ενώ από σήμερα έως και την Κυριακή αποτελεί έναν από τους ηθοποιούς του Χορού της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή που σκηνοθετεί ο Ούλριχ Ράσε. Πώς νιώθει; Είναι χαρούμενος και έχει αγωνία, αλλά μέσα του κυριαρχεί ο ενθουσιασμός.
«Οταν υπενθυμίζω στον εαυτό μου το πόσο καλά έχουμε προετοιμαστεί, το άγχος, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δίνει τη θέση του στη χαρά και στην ευγνωμοσύνη που συνεργάζομαι με τέτοιους ανθρώπους, αλλά και για την ευκαιρία που μου δίνεται να παίξω σε αυτό το αρχαίο θέατρο». Εχει ακούσει από άλλους ηθοποιούς για την ενέργεια της Επιδαύρου, του την έχουν περιγράψει με όρους που αγγίζουν τη μεταφυσική. «Δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να προετοιμαστεί γι’ αυτή, αλλά δεν θέλω να περιμένω ή να εκβιάσω κάτι από την επικείμενη εμπειρία. Απλώς, ανυπομονώ να τη ζήσω».
Ερμηνευτικά, ένα τόσο μεγάλο θέατρο απαιτεί και ένα αντίστοιχο μέγεθος εκφραστικότητας που, ευτυχώς, όπως μας λέει, το «σηκώνει» τόσο η θεατρική φόρμα του Ούλριχ Ράσε όσο και η «Αντιγόνη», που είναι ένα αρχαίο δράμα υψηλής έντασης. Την Κυριακή, μετά την τελευταία του υπόκλιση στην Επίδαυρο, θα πάρει κάποιες ανάσες για να επανέλθει στην πραγματικότητα. Μετά, θα ήθελε να πιει μια μπίρα με τα αγαπημένα του πρόσωπα και να κάνει μια νυχτερινή, αποχαιρετιστήρια βουτιά σε κάποια παρακείμενη παραλία.
Λίγους μήνες πριν μπει στα είκοσι εννέα της χρόνια, η Κλέλια Ανδριολάτου υποδύεται τη Ναυσικά στην παράσταση «ζ-η-θ, ο Ξένος», η οποία βασίζεται στις τρεις, αναφερόμενες στον τίτλο της, ραψωδίες της «Οδύσσειας» του Ομήρου, που σκηνοθετεί ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. Οταν τη ρωτάμε πώς νιώθει καθώς πλησιάζει η πρεμιέρα της παράστασής τους, θα μας πει ότι αισθάνεται παραδομένη στη λέξη «αποκάλυψη», καθώς δεν γνωρίζει το πώς μπορεί να αντιδράσει. «Στέκομαι στην ανυπομονησία που έχω να μοιραστώ το υλικό μας και να το κατανοήσω περισσότερο, μέσα από το βλέμμα ενός τρίτου, που για πρώτη φορά θα το “επισκεφθεί”».
Στον ρόλο της, μας εξομολογείται, τη δυσκόλεψαν όλα, γιατί την αφορούν όλα: «Επιμένω σε αυτό που δεν καταλαβαίνω και θέλω να το πλησιάσω». Το ότι η Επίδαυρος, ως χώρος, έχει συνδεθεί με μια «ιερότητα» έχει επηρεάσει τον τρόπο που προσέγγισε ερμηνευτικά τη Ναυσικά; «Ο τρόπος δουλειάς είναι αδιαπραγμάτευτος σε κάθε περίπτωση. Είναι θέμα ηθικής απέναντι στο κατά πόσο καταθέτεις αυτό το “κάτι” σου. Ο κόπος είναι ίδιος, ανεκτίμητος και προσωπικός», μας λέει.
Το παράξενο όνομά της η Θεόβη Στύλλου το οφείλει στη «σύζευξη» του Θεοδώρα με το Βικτωρία. Πριν σπουδάσει δραματική τέχνη στην ίδια σχολή με τον Παρταλίδη, είχε προλάβει να πάρει πτυχίο στα Νομικά και να συνεχίσει με μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στο δίκαιο της πνευματικής ιδιοκτησίας, στο Λονδίνο. Ηλικιακά βρίσκεται λίγο μετά τα τριάντα και έχει λάβει μέρος σε παραστάσεις, μεταξύ άλλων, του Στάθη Λιβαθινού, ενώ έγινε ευρύτερα γνωστή μέσα από τη συμμετοχή της στη σειρά «Διάφανη αγάπη».
Σε περίπου ένα μήνα από τώρα θα συμμετάσχει στον «Οιδίποδα», μια διασκευή σε ενιαία παράσταση του «Οιδίποδα Τυράννου» και του «Οιδίποδα επί Κολωνώ» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. «Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμη ότι θα παίξω στην Επίδαυρο», μας λέει, ενώ όταν «έκλεισε» η συμμετοχή της στην παράσταση δεν ήξερε πώς να το διαχειριστεί. «Δεν το πολυσκέφτομαι, ξέρω πως αν το κάνω μεγάλο θέμα στο μυαλό μου, θα γίνει ένα τεράστιο θηρίο κι εγώ απέναντί του όλο και θα μικραίνω».
Κι ενώ πιστεύει ότι στην πρεμιέρα θα έχει «άγχος, ταραχή, κάτι», καθώς οι πρόβες προχωρούν «υπάρχει μια παράσταση που πρέπει να ανέβει, μια ιστορία που πρέπει να ειπωθεί και τα άλλα αναγκαστικά έρχονται σε δεύτερη μοίρα». Αν κρίνουμε από το ότι το πρώτο πράγμα που πιστεύει πως θα περάσει από το μυαλό της μόλις ανέβει στη σκηνή και αντικρίσει το κοινό θα είναι, όπως μας λέει, ένα «σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, μην πέσεις μπροστά σε τόσο κόσμο!», μάλλον παραμένει ψύχραιμη. Μετά, δε, από την τελευταία της υπόκλιση στο αργολικό θέατρο, θα φύγει τρέχοντας για να αγκαλιάσει τις φίλες της και να πάνε για χορό. Μας αρέσει αυτή η ιδέα: από τον «Χορό», στον «χορό».
Η «Αντιγόνη» (συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου με το Εθνικό Θέατρο και το Residenztheater του Μονάχου)θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 27, 28 και 29 Ιουνίου, η παράσταση «ζ-η-θ, ο Ξένος» (συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου) στις 11 και 12 Ιουλίου, ενώ ο «Οιδίπους» (συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου με τον Πολιτιστικό Οργανισμό Λυκόφως)στις 25 και 26 Ιουλίου.
Η Αντιγόνη του Ράσε και η Ισμήνη
ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΖΩΗ
Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, που ο Γερμανός σκηνοθέτης Ούρλιχ Ράσε παρουσιάζει από σήμερα μέχρι την Κυριακή σε παγκόσμια πρεμιέρα στην Επίδαυρο, είναι μία από τις πλέον αναμενόμενες παραστάσεις του καλοκαιριού. Ενα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία στην ανάγνωση του Ράσε είναι ο Κρέοντας και η αποστολή του. Τον σκηνοθέτη, όπως ήδη γνωρίζουμε, δεν τον ενδιαφέρει μόνο η προφανής ηρωίδα του έργου, αλλά και –αν όχι περισσότερο– ο βασιλιάς της Θήβας που υπερασπίζεται το κράτος και τους νόμους. ∆εν είναι όμως
η μόνη διαφοροποίηση στην ανάγνωση του έργου.
Οπως έχει ανακοινωθεί από το Εθνικό Θέατρο και το Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου, η ηθοποιός Κίττυ Παϊταζόγλου, που θα ερμήνευε την Ισμήνη, δεν θα
συμμετάσχει στην παράσταση. «Ο χαρακτήρας της Ισμήνης πρόκειται να αντιμετωπιστεί δραματουργικά από την υπάρχουσα καλλιτεχνική ομάδα», διαβάζουμε στη σχετική ανακοίνωση. Πώς άραγε θα καλυφθεί ο ρόλος της Ισμήνης, δηλαδή του ανθρώπου, σύμφωνα με τον Αλμπιν Λέσκι, «που είναι έτοιμος για τον συμβιβασμό, που λυγίζει στις δυσκολίες της ύψιστης ηθικής απαίτησης»; Σημαίνει αυτή η απουσία του συμβιβαστικού, «αδύναμου» στοιχείου μια μεγαλύτερη ένταση ανάμεσα στη γενναία Αντιγόνη και στον αυταρχικό Κρέοντα; Θα ακουστεί ή όχι το περίφημο «ω κοινόν αυτάδελφον Ισμήνης κάρα»;
Το Εθνικό Θέατρο, σε ερώτησή μας, θέλησε να διατηρήσει το στοιχείο
της έκπληξης. Η συνέχεια επί… της ορχήστρας.
