Πολιτισμός

Η όπερα είναι σκηνική τέχνη. Επομένως, εύλογα τις τελευταίες δεκαετίες οι εκδόσεις dvd αντικατέστησαν τις ηχογραφήσεις δίσκων. Ενδιαφέρουσες σκηνοθετικές αναγνώσεις με οπτικά πειστικούς πρωταγωνιστές έχουν ανανεώσει το ενδιαφέρον για τα έργα και έχουν προσελκύσει νέο κοινό.

Στη θεατρική μεταφορά του μυθιστορήματος, ο σκηνογράφος θα χρησιμοποιήσει μανόλιες.

Προ ημερών, στο σούπερ μάρκετ, αναζητούσα μπατονέτες για τα αυτιά. Ρωτώντας την υπάλληλο «συγγνώμη, πού βρίσκω τις μπατονέτες;», έλαβα την απάντηση: «Εκεί, στο βάθος. Μην αγχώνεστε». Αναρωτήθηκα προς στιγμήν αν στο πρόσωπό μου ήταν αποτυπωμένα κάποια ίχνη άγχους για… τις μπατονέτες.

Ο Κώστας Μπέζος δεν πήγε ποτέ στη Χονολουλού, ταξίδευε όμως εκεί με τα τραγούδια του.

Απορούσε γιατί. Γιατί τόση πρεμούρα για την ταπεινότητά του. Γιατί τόσο ενδιαφέρον για «λαμαρίνες». Γιατί τους πείραξε που την επόμενη μέρα πήγε στη δουλειά του. Γιατί επιμένουν να τον ρωτάνε. Γιατί δεν δείχνουν το ίδιο ενδιαφέρον για το θέατρο και τον πολιτισμό που πιστά υπηρετεί. Γιατί είναι εκείνος το θέμα; Στα ελληνικά γίνεται backlash.

To Mπρίξαμ είναι περισσότερο γνωστό για δύο πράγματα. Το πρώτο είναι το άγαλμα του πρίγκιπα της Οράγγης, κυβερνήτη της Ολλανδίας, ο οποίος στις 5 Νοεμβρίου 1688 αποβιβάστηκε στο λιμάνι της νότιας Αγγλίας με 40.000 στρατιώτες και κατευθύνθηκε προς το Λονδίνο, όπου στέφθηκε βασιλιάς Γουλιέλμος Γ΄ […]

Η Καλλιθέα ανοίγει σαν όστρακο κάθε φορά που θα αποφασίσεις να την εξερευνήσεις. Γεμάτη αντιθέσεις, απλωμένη μέσα στον πυκνό αστικό ιστό της Αθήνας, με ένα κομμάτι της προς τον Ταύρο και με ένα άλλο προς τις Τζιτζιφιές, αφήνει στον επίμονο διαβάτη τα δικά της ίχνη από μια ιστορία που πηγαίνει πίσω στα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα.

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Μπισμπίκης, εξερχόμενος από τα δικαστήρια, όπου βρέθηκε προ ημερών εμπλεκόμενος με τη Δικαιοσύνη ύστερα από το ατύχημα που προκάλεσε, υπέδειξε στους δημοσιογράφους –στην πλειονότητά τους εργαζόμενοι σε τηλεοπτικά κανάλια– «με τον ίδιο ζήλο να ασχοληθούν με τον πολιτισμό και το θέατρο».

Στο The New Yorker, στις 2 Δεκεμβρίου του 2002, ο μουσικοκριτικός του περιοδικού, ο Αλεξ Ρος, συναντά τον Εσθονό συνθέτη Αρβο Παρτ, ο οποίος φέτος κλείνει τα 90 του χρόνια και η πατρίδα του, Εσθονία, γιορτάζει.

Πώς φτάσαμε να περιμένουμε σε διαδικτυακές ουρές, με κίνδυνο να μη βρούμε εισιτήρια σε συναυλίες, παραστάσεις, προβολές, επί εβδομάδες, μήνες, ακόμα και έναν χρόνο πριν από τη διεξαγωγή τους; Εργαζόμενοι στον χώρο του πολιτισμού δίνουν τις απαντήσεις στην «Κ».

Ο μεταφραστής του συγγραφέα στα ελληνικά, Γιώργος Κυριαζής, μεταφέρει στην «Κ» τις εντυπώσεις του από τον κινηματογραφικό Πίντσον του Πολ Τόμας Αντερσον, ενώ ο ίδιος δεν σταματά να σκέφτεται τι θα γινόταν το υλικό του «προφήτη» στα χέρια των Monty Python.