Γνωριστήκαμε με τον Διονύση Σαββόπουλο στη Χριστιανική Στέγη Αναλήψεως το 1958, αν θυμάμαι καλά. Υπήρχε εκεί μια καλή βιβλιοθήκη, όπου πήγαινα συχνά και διάβαζα. Προερχόμουν από την ενορία της Αγίας Τριάδας, όντας άγνωστος στο εκεί περιβάλλον. Ο Διονύσης, από την άλλη, ξεχώριζε σαν μύγα μέσα σε γάλα: κοστούμι, παπιγιόν και βιολί.
Η αρχική συμπάθεια εξελίχθηκε σε στενή φιλία το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Βρεθήκαμε στην κατασκήνωση στον Σταυρό της Χαλκιδικής, που είχε διοργανώσει η Στέγη. Συζητήσεις και συζητήσεις ατελείωτες, επί είκοσι αξέχαστες ημέρες. Αλλά και μετά την κατασκήνωση συναντιόμασταν πολύ συχνά. Ερχόταν στο σπίτι μου στην οδό Βελίου με το ποδήλατό του. Τις επισκέψεις αυτές τις θυμούνται ακόμη και τώρα οι αδελφές μου. Πήγαινα κι εγώ στο δικό του στην οδό Μπιζανίου.
Μια φορά μάλιστα, ο Διονύσης πήρε μια μπαγκέτα, έβαλε στο πικάπ την Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν και άρχισε να τη διευθύνει αλλοπαρμένος. Μου γνώρισε και τους φίλους και συμμαθητές του: τον Αγγελο Ραζή, τον Πέτρο Δήτσα και τον Γιώργο Βέλτσο. Μια μέρα μου λέει: Ρε Τάκη, αυτός ο Γιώργος ο Βέλτσος με εκνευρίζει. Γυρίζει στην αυλή του σχολείου με ένα βιβλίο του Παπανούτσου κάτω από τη μασχάλη. Πάρε και εσύ τον Χαράλαμπο Θεοδωρίδη, του λέω και του δίνω την «Εισαγωγή στη Φιλοσοφία», που είχα μόλις διαβάσει. Μόλις μπήκαμε στο πρώτο έτος της Νομικής μού γνώρισε τον Μπάμπη Καλλιπολίτη, που ήταν συμμαθητής του και αυτός. Σχεδόν αμέσως προστέθηκαν στην παρέα ο Βασίλης Καλλιπολίτης και ο Κώστας Ιορδανίδης. Πέντε φίλοι που μείναμε αχώριστοι από τότε.
Τελευταία φορά μίλησα με τον Διονύση πριν από κάνα μήνα, όταν του έστειλα το τελευταίο μου βιβλίο, πάνω στο οποίο συνεχίζω να δουλεύω ακόμη. Ενθουσιάστηκε μόνο και μόνο με τη χειρονομία. Γεμάτος χαρά μού μίλησε για τις συναυλίες και τις εκδηλώσεις που ετοίμαζε για τον ερχόμενο χειμώνα. Ηταν όμως ένας άνθρωπος καρκινοπαθής.
Του είχαν αφαιρέσει ήδη τον μισό πνεύμονα. Αντιμετώπισε εύκολα την πρώτη COVID, πριν αναρρώσει όμως τελείως, οργάνωσε δύο συναυλίες στην Κύπρο, κατά τη διάρκεια των οποίων κόλλησε και πάλι. Η δεύτερη COVID τον τσάκισε. Αυτός όμως τίποτα. Συνέχισε απτόητος.
Οι γιατροί συνιστούσαν μια ήρεμη μετρημένη ζωή. Θα κέρδιζε μερικά χρόνια, ζώντας όμως ως ετοιμοθάνατος καρκινοπαθής. Ο Διονύσης τους αγνόησε. Συνέχισε να ζει σαν άνθρωπος που δεν πάσχει από τίποτα. Δεν έκανε κάτι εξαιρετικό. Πολλοί άνθρωποι σε παρόμοιες περιπτώσεις ενεργούν με παρόμοιο ή παραπλήσιο τρόπο.
Μια φορά ο Διονύσης πήρε μια μπαγκέτα, έβαλε στο πικάπ την Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν και άρχισε να τη διευθύνει αλλοπαρμένος.
Την περασμένη Τρίτη μίλησα δύο φορές με την Ασπα. Το πρωί μου είπε ότι ο Διονύσης μπήκε στο χειρουργείο και το απόγευμα ότι συνήλθε από τη νάρκωση και ότι θα με πάρει αργότερα και ο ίδιος για να μιλήσουμε. Δύο ώρες αργότερα μου τηλεφώνησε, κλαίγοντας, ο Κώστας Ιορδανίδης.
* Ο κ. Τάκης Σιμώτας είναι συγγραφέας, στιχουργός.
