Πριν από σχεδόν 50 χρόνια η Γκρέις Τζοόυνς ξεκίνησε ένα ταξίδι στον χώρο της ποπ κουλτούρας που ξεπέρασε τα όρια της μόδας, της τέχνης, της μουσικής και του σινεμά, με όπλο την αυθεντικότητα και τη μοναδικότητά της. Εμοιαζε ένα πλάσμα απόκοσμο, ικανό να μαγνητίσει τα βλέμματα και να μαγέψει τον καθένα στο πέρασμά της. Μια βασίλισσα των club της ντίσκο της δεκαετίας του ’70 που η έλευση του new wave και του πανκ τής επέτρεψαν να αποκαλύψει τον αληθινό της εαυτό.
Σήμερα, στα 77 της χρόνια, εξακολουθεί να μαγεύει και να ψυχαγωγεί το κοινό της με την πληθωρική προσωπικότητά της, την αμεσότητα, την ειλικρίνεια, το χιούμορ και κυρίως τον αυτοσαρκασμό της. Ακόμη όμως και ο χρόνος που στους περισσότερους αφήνει ανεξίτηλα σημάδια, της έχει φερθεί με γενναιοδωρία. Μπορείτε να κατηγορήσετε τα τζαμαϊκανά της γονίδια ή τη «δίαιτα του κόκκινου κρασιού» που ισχυρίζεται ότι ακολουθεί ευλαβικά.
«Η σκηνή είναι ένα σαγηνευτικά μοναχικό μέρος», είπε κάποτε, αλλά να προσθέσουμε ότι είναι και το μέρος όπου δοκιμάζονται, αποθεώνονται και δοξάζονται οι ξεχωριστοί καλλιτέχνες. Η Γκρέις Τζόουνς, η οποία από πολύ μικρή ηλικία ήξερε να κάνει εντυπωσιακή είσοδο, δεν άφησε ούτε αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη. Την άξιζε, την κέρδισε και την ευχαριστήθηκε μέχρι και το τελευταίο από τα ενενήντα λεπτά που βρέθηκε στη σκηνή του Φεστιβάλ της Σάνης. Η Τζοόυνς ανέκαθεν έκανε και έλεγε αυτό που ήθελε, φορούσε οτιδήποτε ήθελε και δεν απολογήθηκε για τίποτε απ’ όλα αυτά. Αυτό που είναι ως άνθρωπος είναι πιο σημαντικό από τα ίδια τα τραγούδια της. Και η εμφάνισή της στο πλαίσιο του φεστιβάλ της Σάνης δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Ισως μια ευχάριστη έκπληξη.
Καθυστέρησε μισή ώρα να ανέβει στη σκηνή, το οποίο –αν πιστέψουμε στις φήμες– είναι λίγο, αφού, πρόσφατα, σε ένα άλλο φεστιβάλ, καθυστέρησε δύο ώρες. Εμφανίστηκε καθισμένη στον θρόνο της, τραγουδώντας πίσω από την περίφημη χρυσή μάσκα σκελετού. Χρησιμοποίησε ένα μεγάλο φορητό μπάνερ σαν παραβάν για να αλλάξει αρκετές φορές εμφάνιση επάνω στην σκηνή. Στο ενδιάμεσο έφαγε μια μπανάνα αναζητώντας ενέργεια, μας χαιρέτησε στις τέσσερις γλώσσες που μιλάει, κάπνισε ένα από αυτά τα νόμιμα τσιγάρα υγρού καπνού που τη «βοηθάνε να τραγουδάει καλύτερα» και μας έκανε μια πρόποση πίνοντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Κάθε τραγούδι και διαφορετική γκαρνταρόμπα, κάθε της πόζα και στήσιμο, μια εικαστική εικόνα.
Κάλεσε τον κόσμο να έρθει μπροστά σε συνθήκες συναυλίας και κατέβηκε στο κοινό κατά τη διάρκεια του «Pull up to the Bumper» για να χαιρετήσει σχεδόν έναν προς έναν όλους όσοι βρίσκονταν μπροστά από τη σκηνή και χόρευαν με τα τραγούδια της. Και χάρηκε την ενέργεια και την έξαψη που χαρίζει η περφόρμανς και που την επιστρέφει το κοινό. Τραγουδώντας το τελευταίο τραγούδι, τη μεγάλη της επιτυχία «Slave to the Rhythm», έκανε επί σκηνής για 12 λεπτά χούλα χουπ και δεν έχασε νότα.
Επικοινωνιακά δεν υπήρξε στιγμή που να αμφέβαλε κανείς ότι η Γκρέις Τζοόυνς ήταν η βασίλισσα της βραδιάς. Και καλλιτεχνικά όμως η συναυλία ήταν ένας θρίαμβος, αφού ο ήχος που ανακάλυψαν πριν από περίπου 45 χρόνια με τον Κρις Μπλάκγουελ, το αφεντικό της Island, εξακολουθεί να είναι ζωτικός, φρέσκος και αναγνωρίσιμος.
Από τα τραγούδια της έπαιξε το σύνολο των μεγάλων επιτυχιών της, όπως τα «Nightclubbing», «Private Life», «Demolition Man», «My Jamaican Guy», «Libertango», «Love Is the Drug». Δεν ερμήνευσε βέβαια το «La Vie En Rose», αλλά μας αντάμειψε με μία εκτός προγράμματος δυνατή ερμηνεία του γκόσπελ «Amazing Grace».
«Μου αρέσει να θυμάμαι από πού προέρχονται τα τραγούδια», είπε κάποια στιγμή από σκηνής στο μέσον του σετ, την ώρα που ερμήνευε το «Libertango» του Πιατσόλα και μιλούσε για την Αργεντινή και το Παρίσι.
Το κοινό της έμεινε μέχρι πολύ αργά έξω από το καμαρίνι της και τους είδε όλους έναν προς έναν μετά το τέλος της συναυλίας με ένα ποτήρι σαμπάνιας στο χέρι. Η περιουσία της μοιάζει να είναι τα ταξίδια της και οι άνθρωποι που την αγάπησαν.
