«Απατεώνας», «νταής», «χειριστικός εκμεταλλευτής». Και τι δεν έχει γραφτεί για τον Συνταγματάρχη Τομ Πάρκερ, τον θρυλικό, για κάποιους διαβόητο, μάνατζερ του Ελβις Πρίσλεϊ. Για την πλειοψηφία της κοινής γνώμης, ο Πάρκερ αποτέλεσε έναν κερδοσκόπο, την επιτομή του διπρόσωπου ατζέντη που επιβάλλεται στα «θέλω» του καλλιτέχνη προς ίδιον όφελος.
Ενα νέο βιβλίο («The Colonel and the King by Peter Guralnick»), όμως, δια χειρός του έμπειρου μελετητή του έργου και της ζωής του Ελβις, Πίτερ Γκουράλνικ, παρουσιάζει στοιχεία τα οποία φέρνουν στο προσκήνιο μια άλλη πλευρά του Συνταγματάρχη.
Στις 600 σελίδες του βιβλίου για τον Πάρκερ (το πραγματικό του όνομα ήταν Αντρέας Κορνέλις βαν Κούικ), ο Γκουράλνικ αφιερώνει το πρώτο μέρος σε μια βιογραφική προσέγγιση στη ζωή του, ενώ το δεύτερο αποτελείται από τηλεγραφήματα, γράμματα και αναμνηστικά. Οπως αναφέρει ανάλυση του Guardian πάνω στο βιβλίο, ο Γκουράλνικ απέκτησε πλήρη πρόσβαση στο αρχείο του Συνταγματάρχη για να εκπονήσει την έρευνά του.
Πρόθεση του συγγραφέα, όπως σημειώνει ο ίδιος, ήταν να αποδώσει στον Πάρκερ τη θέση που του αρμόζει στην Ιστορία. Πρόκειται δηλαδή για μια συγγραφική απόπειρα με στόχο αφενός να μην «ξεπλυθεί» ο Συνταγματάρχης για τις σκοτεινές πτυχές του χαρακτήρα του, αφετέρου να μην «καταδικαστεί» συλλήβδην για τα λάθη της καριέρας του Πρίσλεϊ.
Ο Πάρκερ γεννήθηκε στην Ολλανδία το 1909 και ήρθε παράνομα στις ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1920. Εκτοτε ξεκίνησε να «ξαναγράφει» την ιστορία του, επανεφευρίσκοντας επί της ουσίας το ποιος είναι. Ετσι κατατάχθηκε στον στρατό το 1929 και στη συνέχεια, ξεκίνησε να δουλεύει σε λούνα παρκ και μουσικές σκηνές. Μέχρι που τον Ιανουάριο του 1955 ο δρόμος του συναντήθηκε με εκείνον του Ελβις Πρίσλεϊ. Ηταν η στιγμή που ο Συνταγματάρχης αντιλήφθηκε το «αστέρι» που βρισκόταν μπροστά του και αποφάσισε να επενδύσει σε αυτό.
Λίγους μήνες μετά, πράγματι, ο Πάρκερ αναλαμβάνει τον Πρίσλεϊ και θα παραμείνει -με διακυμάνσεις- συνδεδεμένος μαζί του μέχρι τον θάνατό του Ελβις το 1977. Ο Γκουράλνικ αναφέρει για τον Συνταγματάρχη ότι ήταν ένα εντελώς διαφορετικό άτομο από αυτό που όλοι νομίζουν. «Ηταν πανέξυπνος και αστείος […] ήταν πάντα πέντε βήματα μπροστά», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Οσον αφορά τη σχέση του με τον Ελβις, ο Γκουράλνικ υποστηρίζει πως ο Πάρκερ αντιλήφθηκε πλήρως τον ρόλο του: να μετατρέψει το «αγόρι» σε αστέρα, προστατεύοντας παράλληλα τον Πρίσλεϊ από κακοτοπιές και τρικλοποδιές των δισκογραφικών και των στούντιο. Οπως αναφέρει ο συγγραφέας, ο Πάρκερ ποτέ δεν εμπλεκόταν στις καλλιτεχνικές επιλογές του Ελβις. Αντιθέτως, «αγκάλιασε την μουσική, επειδή ακριβώς αγκάλιασε τον καλλιτέχνη» Πρίσλεϊ, δουλεύοντας κάθε μέρα 16 με 18 ώρες για λογαριασμό του. «Η αφοσίωσή του ήταν ολοκληρωτική».
Elvis biographer sets record straight about Colonel Tom Parker in hefty tome https://t.co/Eal5ne060q
— Los Angeles Times (@latimes) August 3, 2025
Ο δημοσιογράφος του Guardian ρωτά τον Γκουράλνικ αν πίσω από τις αρνητικές κριτικές για τον Συνταγματάρχη κρύβεται μια προκατάληψη της αμερικανικής κοινωνίας σε βάρος του λόγω της ξένης καταγωγής του. «Κανείς δεν ήταν πιο Αμερικάνος από τον Πάρκερ», ανταπαντά ο συγγραφέας και προσθέτει ότι οι κακές φήμες για τον Συνταγματάρχη ξεκίνησαν να αναπτύσσονται μετά τον θάνατο του Ελβις, παρότι θεωρούνταν πρόσωπο αξιοσέβαστο στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας για τις συμφωνίες που έκλεινε, όσο ο «βασιλιάς» ζούσε.
Από την άλλη, δεν παραβλέπεται ότι ο Συνταγματάρχης ήταν ένας άνθρωπος εθισμένος στον τζόγο. Εχασε, μάλιστα, 800.000 δολάρια σε μια μόνο επίσκεψή του στο Λας Βέγκας. Θα έμενε, πάντως, πιστός στην οικογένεια Πρίσλεϊ και μετά τον θάνατο του Ελβις, παρότι απομακρύνθηκε από εκείνη το 1983. Δεν ανέλαβε άλλον καλλιτέχνη έκτοτε, παρότι, συμβούλεψε την Σελίν Ντιόν στα πρώτα της βήματα. Ο Πάρκερ δεν είχε ανάγκη από άλλον καλλιτέχνη. Είχε εκπληρώσει τα πάντα βρισκόμενος κοντά στον Πρίσλεϊ.
Οσο δε αφορά την επιλογή ο Ελβις να μην πραγματοποιήσει συναυλίες εκτός ΗΠΑ, κατά τα ντοκουμέντα που φέρνει στο προσκήνιο το βιβλίο, δεν επρόκειτο για κάτι που βάραινε τον Πάρκερ, όπως έχει γραφτεί κατά καιρούς. Ο Πρίσλεϊ φαίνεται πως δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για κάτι τέτοιο, ενώ παράλληλα ο εθισμός του σε ουσίες, αλλά και η επιθυμία του να κουβαλάει όπλο, καθιστούσαν δύσκολη την έξοδο του από τη χώρα. «Ποιος θα μετέφερε τα ναρκωτικά, τα οποία συνόδευαν τον Ελβις παντού; Ποιος θα μετέφερε τα όπλα;», φέρεται να διερωτήθηκε κάποτε ο Πάρκερ.
Πρίσλεϊ και Πάρκερ ήταν κοντά, χωρίς όμως ποτέ ο Συνταγματάρχης να ενταχθεί στον κοινωνικό κύκλο του Ελβις. Ο Πάρκερ, μάλλον, είχε συμφιλιωθεί με αυτή την πραγματικότητα. Το 1973 υπήρξε ρήξη μεταξύ τους αλλά όχι οριστική. Σε επιστολές του εκείνη την περίοδο, ο Συνταγματάρχης θα αποδεχόταν την προοπτική ενός επαγγελματικού χωρισμού με την Ελβίς. «Δεν κρατάω κακία, αλλά δεν είμαι και μαριονέτα», έγραφε.
Ο Γκουράλνικ, στο βιβλίο, κάνει λόγο για μια σχέση αμοιβαίας εκτίμησης, αλλά και εξάρτησης. Ο Συνταγματάρχης παρουσιάζεται ως ένα πατρικό πρότυπο· ίσως και κάτι παραπάνω από αυτό. «Ο καθένας είχε τις δικές του εξαρτήσεις. Ο [Πάρκερ] ήταν ένας άνθρωπος πολύ ευάλωτος, όχι μόνο εκείνη την εποχή, αλλά ευάλωτος από την παιδική του ηλικία για λόγους που δεν θα μάθουμε ποτέ», αναφέρεται στο βιβλίο. Ηταν «ένας εσωστρεφής άνθρωπος που έπρεπε να μάθει να συμπεριφέρεται σαν εξωστρεφής για να επιβιώσει», θα έλεγε η δεύτερη σύζυγός του.
Ο Πάρκερ πέθανε το 1997 και πήρε μαζί του μερικά από τα μυστικά του. Το βιβλίο του Γκουράλνικ, όμως, αποπειράται αρκετά χρόνια μετά, να κατανοήσει αυτό τον σύνθετο, αμφιλεγόμενο, εν τέλει θρυλικό ήρωα που αποτέλεσε μέρος του μύθου του Ελβις Πρίσλεϊ.
Με πληροφορίες από Guardian
