Ο Τζον Μάικλ Οσμπορν δεν είχε τις πιθανότητες με το μέρος του. Το σχολείο δεν τον χωρούσε, η δυσλεξία του τον ταλαιπωρούσε εντός και εκτός σχολικής τάξης, μια και το μπούλινγκ καραδοκούσε. Παιδί εργατικής οικογένειας στο Αστον του Μπέρμινγχαμ, ο μικρός Οσμπορν, που ήδη από παιδί τον φώναζαν Οζι, δεν μπορούσε να δει τον εαυτό του να περνά οκτώ ώρες την ημέρα σε εργοστάσια σαν τους γονείς του, γι’ αυτό δοκίμασε να γίνει μικροαπατεώνας. Απέτυχε και σε αυτό, με συνοπτικές διαδικασίες.
Και όταν κάτι δεν σε χωράει, φτιάχνεις καινούργια όρια, καινούργια τοπία. Γίνεσαι ο ήρωας που μπορείς, αυτός που δεν έγινε κανείς πριν από εσένα. Στα 16 του ο Οσμπορν, σαν άλλος πρωταγωνιστής του «The Night of the Hunter», «χτύπησε» στα δάχτυλά του ένα Ο-Ζ-Ζ-Υ – θα ήταν το πρώτο και τελευταίο νηφάλιο τατουάζ που έκανε κατά τον θρύλο, αυτό που χάραξε όχι μόνο το δέρμα του με μελάνι, αλλά προκαθόρισε για αυτόν την προσωπικότητα που ήταν «στο νούμερό του».
Αυτή που ξεδιπλώθηκε με τους πιο απίθανους τρόπους τον τελευταίο μισό αιώνα και κορυφώθηκε συγκινητικά στο τελευταίο «αντίο» που ήρθε στο άκουσμα του θανάτου του «πατέρα» του χέβι μέταλ, στα 76 του χρόνια. Ενός Οζι που εδώ και χρόνια έμοιαζε να βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ενός τύπου που θα έπρεπε να έχει πεθάνει χίλιες φορές αλλά και καμία.
Ο «Iron Man» του μέταλ
Μην έχοντας να κάνει κάτι καλύτερο, ο νεαρός Οζι Οσμπορν στα τέλη της δεκαετίας του ’60 αποφάσισε να γίνει ο τραγουδιστής μιας μπάντας που τότε λέγονταν Earth, αλλά σύντομα θα δανείζονταν από τα καρέ του Μάριο Μπάβα και θα υιοθετούσαν το πολλά (τρομακτικά) υποσχόμενο Black Sabbath.
Είχαν προηγηθεί μπάντες που βάρυναν τα μπλουζ τους τόσο ώστε από τους ιστορικούς του μέλλοντος να χαρακτηριστούν πρωτο-μέταλ, όπως οι Blue Cheer, πάντως, είναι το «Black Sabbath» του 1970 στο οποίο θα πρέπει να γυρνάμε για να δούμε το χέβι μέταλ, ως είδος και θρύλο, να παίρνει σάρκα και οστά. Ηταν τα ριφ του Τόνι Αϊόμι, το βαρύ ασύγκριτο μπάσο του Γκίζερ Μπάτλερ, τα απέριττα ντραμς του Μπιλ Γουόρντ. Μα τι θα ήταν οι Black Sabbath χωρίς την ακατέργαστη, αρκούντως απελπισμένη φωνή του Οζι Οσμπορν; Και κυρίως, πόσο πιο βαρετά θα ύφαινε το ροκ εν ρολ τον θρύλο του αν εκείνο το αγόρι με το γλυκό, όμορφο πρόσωπο δεν άρχιζε από εκείνο το σημείο να μεταμορφώνεται σε έναν τύπο οριακό, που… έτρωγε για πρωινό κάθε χίπικο ροκ αφήγημα που γεννήθηκε με το «καλοκαίρι της αγάπης»;
Πολλές φορές η πορεία του Οζι Οσμπορν μοιάζει με ένα ψυχωσικό επεισόδιο σε κοινή θέα. Το αγόρι που χτυπούσε τα μαλλιά του και έκανε γκριμάτσες στη σκηνή τραγουδώντας το «Paranoid», το «War Pigs», το «Iron Man», το «N.I.B.» και που κατέβαζε στροφές στο απίστευτο «Changes», γεύτηκε κάθε πτυχή του τριπτύχου «sex, drugs & rock ’n’ roll», περνώντας όλη τη δεκαετία του ’70 με τους Black Sabbath. Η δεκαετία του ’80 τον βρήκε σόλο, με έξτρα κιλά και μια εκκολαπτόμενη ξανθή περμανάντ, να γίνεται ο «Madman» που έπαιρνε τον δρόμο για… την «Blizzard of Ozz», συντονισμένος στην ηχητική στροφή που έπαιρνε το μέταλ.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 θα αποκτούσε και το απόλυτο σήμα κατατεθέν του, όταν σε συναυλία του το 1982 με άγνοια κινδύνου δάγκωσε επί σκηνής μια αληθινή νυχτερίδα, περνώντας τη για πλαστική. Ακόμα και αν χρειάστηκε εμβόλιο κατά της λύσσας όπως φαίνεται, δεν πτοήθηκε, και λίγο αργότερα έκοψε τα κεφάλια από τρία περιστέρια μπροστά σε στελέχη δισκογραφικής εταιρείας.
Το αγόρι που κάποτε ερωτεύτηκε παράφορα τους Beatles μπορούσε πλέον να πάρει όσες τρομακτικές πόζες θέλει, κοιτώντας με γουρλωμένα μάτια και τα χέρια σε θέση απειλητική, δεν ήταν απλά «πρίγκιπας», αλλά «βασιλιάς». Θα έδινε και κάμποσο υλικό για το οικογενειακό ριάλιτι σόου του στη νέα χιλιετία, κάνοντάς τον από τρομακτικό ροκ σταρ μια βατή μέσα στην αφασία της τηλεπερσόνα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Θα ξανασυναντιόταν μέσα στα χρόνια κάμποσες φορές με τους Black Sabbath –τυχεροί όσοι τους είδαμε στην αυθεντική τους σύνθεση το 2005 στη Μαλακάσα– φυλώντας το τελευταίο «αντίο» κυριολεκτικά για το τέλος. Ταλαιπωρημένος από το εκφυλιστικό Πάρκινσον και άλλα προβλήματα υγείας, ο Οζι Οσμπορν κάθισε στον θρόνο του για μία τελευταία φορά για τη μεγάλη συναυλία των Black Sabbath στο Μπέρμινγχαμ στις 5 Ιουλίου του 2025, 17 μόλις μέρες πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια.
Οσο και αν η εικόνα του ακινητοποιημένου Οζι, με την κούπα και τα φάρμακά του σε ένα σκαμπό δίπλα του, δημιουργούσε συναισθήματα άβολα, ήταν αδύνατο να μη συγκινηθείς βλέποντας τον Γκίζερ Μπάτλερ να του φέρνει μια τούρτα με την εικόνα του επί σκηνής. Ενα χαρούμενο παιδί, που φεύγει χορτάτο.
Στην κουζίνα του Οζι Οσμπορν
«Πρίγκιπας του σκότους» λένε, αλλά μια φιγούρα τελικά που βρήκε τη δική του ειλικρινή «παιδική χαρά» κάπου μεταξύ αργόσυρτων μπλουζ ριφ, αθώων παιχνιδιών με τον διάβολο και στην πορεία, στη χαβαλετζίδικη ελευθεριότητα που μπορεί, σχηματικά τουλάχιστον, να προσφέρει ένα ριάλιτι σόου.
Αν κάποιος θέλει να καταλάβει τι εστί Οζι Οσμπορν θα μπορούσε και απλώς να δει το πέρασμά του από το δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ της Πενέλοπε Σφίρις «The Decline of Western Civilization». Κάπου μεταξύ σπάνιας, κυνικής διαύγειας και ενός «σόου» πολύ πριν μάθουμε αυτό των «Osbournes», ο Οζι ντυμένος με μια λεοπάρ ρόμπα φτιάχνει ένα πρωινό-εφιάλτη για τις άψογες διαφημίσεις βουτύρου. «Τι θα έκανα αν δεν ανήκα στο ροκ εν ρολ; Μάλλον θα ήμουν φυλακή», λέει. «Η γυναίκα μου, η Σάρον, ξέρει την μπίζνα του ροκ εν ρολ, εγώ δεν ξέρω τίποτα», θα πει για τη σύζυγο και μάνατζέρ του έως το τέλος, που όσο και αν κινδύνεψε να γίνει «η Γιόκο Ονο του μέταλ» ήταν μάλλον και αυτή που τον έσωσε. «Εχεις μια πιο σταθερή ζωή τώρα;». «Οχι». «Πώς ήταν η κλινική αποτοξίνωσης;». «Βαρετή». «Αλλά νιώθεις καλύτερα τώρα;». «Οχι».
Ο άνθρωπος που κάποτε έδωσε συνέντευξη μέσα σε ένα φέρετρο είχε πει σε μιαν άλλη πως, όταν πεθάνει, θα χρειαστεί να τον βάλουν σε δύο κάσες, γιατί από την πρώτη θα το σκάσει. «Δεν τους φτιάχνουν έτσι πια». Γι’ αυτό, μαμά, ετοιμάσου.
