Κάθε φορά που συναντώ κάποιον μουσικό, ιδιαίτερα κάποιον από αυτούς που εκτιμώ, θέλω να τον ρωτήσω τι είναι πιο σημαντικό για τον ίδιο, να κυριαρχήσει τεχνικά πάνω στο όργανό του, όποιο κι αν είναι αυτό, ή να μπορέσει να βρει τον ήχο του. Στις 28 ώρες που βρέθηκα στη Χαλκιδική στο πλαίσιο του Sani Festival για τη μία και μοναδική φέτος εμφάνιση της Νόρα Τζόουνς στην Ελλάδα, δεν μπόρεσα να της κάνω την ερώτηση γιατί δεν τη συνάντησα παρά μόνον για τα περίπου 90 λεπτά που μαζί με την μπάντα της βρέθηκε επάνω στη σκηνή.
Η στιγμή που το κοινό ξέσπασε σε ένα αυθόρμητο επιφώνημα ήταν όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το διάσημο «Come Away With Me», παρόλο που με την εισαγωγή που έπαιξε στο πιάνο το έκανε αγνώριστο, αλλά απολαυστικό.
Ομως ακόμη κι αν τη συναντούσα, ήξερα την απάντηση. Το πιο διάσημο τραγούδι της, το περίφημο «Come Away With Me», το συνέθεσε στην κιθάρα της με το που έμαθε τις πέντε πρώτες της συγχορδίες στο όργανο. Πέντε μόλις συγχορδίες, αλλά ο ήχος αντιπροσωπεύει απόλυτα τη Νόρα Τζόουνς. Αυτή και η μπάντα της έφτασαν στον λόφο της Σάνης πέντε λεπτά πριν ανέβουν στη σκηνή με ένα από αυτά τα ηλεκτρικά αυτοκινούμενα που μεταφέρουν τους παραθεριστές σε όλα τα σημεία του resort και έτσι δεν τους αναγνώρισε κανείς ή σχεδόν κανείς. Μαζί της η Σάρα Ντόμπσον στην κιθάρα και στα φωνητικά, η Σάμι Στίβενς, πλήκτρα και φωνητικά, ο Τζόι Λατάνζι στο μπάσο και ο σπουδαίος Μπράιαν Μπλέιντ στα τύμπανα, για πολλούς ο «πιο μουσικός» ντράμερ της γενιάς του, ο οποίος είναι μαζί της από τις πρώτες ηχογραφήσεις. Ολοι τους μια υπέροχη vintage, πολύχρωμη, στυλιστική πανδαισία τόσο σαν εικόνα όσο και σαν ήχος. Και η Τζόουνς, με ένα ασυνήθιστο αλλά απλό λουλουδάτο vintage φόρεμα, νομίζω πως όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ το βλέμμα της και η ευγένειά της θυμίζει τον πατέρα της, τον σπουδαίο Ραβί Σανκάρ. Το ρεπερτόριο της βραδιάς στηρίχθηκε κυρίως στο τελευταίο της άλμπουμ, «Visions», που κυκλοφόρησε το 2024 και που δικαίως θεωρήθηκε από τα πολύ καλά άλμπουμ της. Σηματοδοτεί και τη στροφή της προς έναν πιο κιθαριστικό ήχο τζαζ, κάτι που φάνηκε και από τις δύο ηλεκτρικές Fender που υπήρχαν στη σκηνή.Η πρώτη ξεχωριστή στιγμή της βραδιάς ήταν όταν θέλησε να τιμήσει τη Μίνι Ρίπερτον και έπαιξε το τραγούδι της «Les Fleur». Είναι το δεύτερο πιο διάσημο τραγούδι της ερμηνεύτριας από το Σικάγο, με τις πέντε οκτάβες έκταση φωνής, από τις πρώτες διάσημες γυναίκες μουσικούς, που έφυγε σε ηλικία μόλις 31 ετών, χτυπημένη από τον καρκίνο του μαστού. Η στιγμή όμως που έκανε εντύπωση στον κόσμο ήταν όταν κάποιος από το κοινό ανέφερε ένα τραγούδι του Τομ Γουέιτς, μια και θα έπαιζαν το «Long Way Home», ένα κομμάτι που έχει ηχογραφήσει σε άλμπουμ η Νόρα Τζόουνς. Κάποιος από το κοινό φώναξε «Γιέα Τομ Γουέιτς», για να χαμογελάσει η ίδια και να απαντήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η Νόρα Τζόουνς έχει έναν πολύ προσωπικό τρόπο για να διαλέγει τραγούδια άλλων δημιουργών και μουσικών. Είναι τραγούδια που κάτι σημαίνουν στη δική της ζωή και εκτός από ένα κλείσιμο του ματιού στις μουσικές της ρίζες, συμπληρώνουν μοναδικά και το ρεπερτόριό της. Η στιγμή, όμως, που το κοινό ξέσπασε σε ένα αυθόρμητο επιφώνημα ήταν όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το πιο διάσημο και αγαπημένο τραγούδι της, το «Come Away With Me», παρόλο που με την εισαγωγή που έπαιξε στο πιάνο το έκανε αγνώριστο, αλλά απολαυστικό.
Η Νόρα Τζόουνς είναι σπάνια. Ζει με μεγάλη φροντίδα και προσοχή τη ζωή της και το ίδιο κάνει και στην καριέρα της. Η ερμηνεία της, από την άλλη, είναι αφοπλιστική, γήινη και ζεστή, χωρίς σύγκριση και χωρίς προηγούμενο.
Εκλεισε τη βραδιά με δύο τραγούδια από το πρώτο της άλμπουμ. Το «Turn Me On» μια διασκευή ένος τραγουδιού του 1961 που φημολογείται ότι επηρέασε τον Λέοναρντ Κόεν στο «Like A bird On A Wire», που το έχει αλλάξει εντελώς η Νόρα Τζόουνς κάνοντάς το δικό της και το «Don’t Know Why».
Με την εμφάνισή της στο Sani Festival φέτος βρέθηκε για δεύτερη φορά στην Ελλάδα. Η προηγούμενη ήταν 18 χρόνια πριν, στο Ηρώδειο, καλεσμένη του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Στην Αθήνα φέτος έλειψε ένα όνομα της τζαζ σαν αυτό της Νόρα Τζόουνς στο πλούσιο και πολύχρωμο καλοκαιρινό φεστιβαλικό καλοκαίρι. Ενα όνομα, δηλαδή, που είναι αγαπητό σε όλους τους κύκλους της τζαζ, αλλά και πέρα από αυτούς. Η εμφάνισή της για μένα συγκαταλέγεται στις σημαντικές στιγμές του φετινού καλοκαιριού.
