Με ένα κατακόκκινο φόρεμα «πριγκίπισσας» με σατέν μπόντι και φούστα από τούλι, μια βεντάλια ανά χείρας γιατί έκανε τρομερή ζέστη και το «I’m coming out», έκανε την εκθαμβωτική της είσοδο στην υπερυψωμένη σκηνή που είχε στηθεί στο πέταλο του Καλλιμάρμαρου. Το ρολόι έδειχνε 22.15. Είχε προηγηθεί ένα δεκάλεπτο φιλμ που εξιστορούσε την πορεία («Γεννήθηκα στο Ντιτρόιτ, ήμασταν φτωχοί…») μέχρι την απόλυτη κυριαρχία της στο διεθνές μουσικό στερέωμα, στο οποίο ακούστηκαν αποσπάσματα από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Κοιτάζω γύρω μου τον κόσμο. Περίμενα να δω ζευγάρια πενηντάρηδων και άνω, αλλά το κοινό ήταν ηλικιακά ετερόκλητο. Λίγο νωρίτερα, μια παρέα νεαρών με τα μισά μου χρόνια ούρλιαζε ρυθμικά το όνομά της: «Νταϊάνα Ρος, Νταϊάνα Ρος».
Στη μία ώρα και είκοσι λεπτά που ακολούθησαν, συμπεριλαμβανομένου του μπιζαρίσματος στο οποίο τραγούδησε το «I will survive», αναρωτήθηκα πολλές φορές αν τα φωνητικά της ήταν προηχογραφημένα. Δεν ήταν. Στα ογδόντα ένα της, με ένα μόνιμο χαμόγελο στα βαμμένα με κοραλλί κραγιόν χείλη της, γεμάτη ενέργεια, συνεχίζει να γυρίζει τον κόσμο δρέποντας δάφνες για την ερμηνεία της. H Le Monde έγραψε πριν από δύο εβδομάδες ότι παραμένει «toujours suprême» (πάντα υπέρτατη), κάνοντας ένα λογοπαίγνιο με το όνομα του συγκροτήματος με το οποίο έγινε διάσημη. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
Στην Ελλάδα έδωσε την πρώτη της συναυλία, στο Ηρώδειο, το 1992. Τριάντα τρία χρόνια μετά, αφού «συνέβη πολλή ζωή», έφερε μία έκπληξη μαζί της: την κόρη της Ρόντα Ρος Κέντρικ, με την οποία τραγούδησε το «Count on me» από το άλμπουμ της «Thank you», που κυκλοφόρησε το 2021. Στη συνέχεια, η Ρος η πρεσβύτερη αποσύρθηκε για να αλλάξει ρούχα (με φτερά, παγιέτες, κρύσταλλα) και η Ρος η νεότερη αφηγήθηκε μια ιστορία που περιελάμβανε τα γλιστερά σκαλοπάτια που συνάντησε κατά την ανάβασή της στην Ακρόπολη, μια ιστορία που εξελίχθηκε σε τραγούδι. Hταν τριπλά καλή: ως «παραμυθού», περφόρμερ και τραγουδίστρια.
Βρισκόμασταν, όμως, εκεί για τη μαμά της,που ερμήνευσε από τα πρώτα της μέγκα χιτς με τις Supremes –το «Baby love», το «You can’ t hurry love», το «Stop! In the name of love»– έως τραγούδια από το «Thank you», που δεν τα πήγε τόσο καλά στα τσαρτς. Η έμφαση, βέβαια, δόθηκε στις επιτυχίες των δεκαετιών του 1970 και του 1980: Το «Touch me in the morning», το «The boss», το «Chain reaction», το «Do you know where you’re going to?». Κορυφαία στιγμή; Oταν ξεκίνησε να παίζει η εισαγωγή του «Upside down» και ζήτησε από τους πάντες να χορέψουν μαζί της: «Είμαι ογδόντα ετών και το κουνάω, μην ντρέπεστε!».
Να πούμε εδώ ότι η συναυλία είχε φιλανθρωπικό χαρακτήρα: μέρος των εσόδων διατέθηκε στον Σύλλογο Φίλων Παιδιών με Καρκίνο «ΕΛΠΙΔΑ».
Κανείς δεν ξέρει αν θα έχουμε ξανά την ευκαιρία να τη δούμε live. Την ώρα που μας καληνύχτιζε, φαντάστηκα να προσγειώνεται στο Καλλιμάρμαρο ένα ελικόπτερο για να την παραλάβει, όπως είχε γίνει όταν τελείωσε το σόου της στο ημίχρονο του Σούπερ Μπόουλ το 1996. Φευ! Εμεινα με την τελευταία εικόνα που συνέχιζε να προβάλλεται στο βίντεο γουόλ που είχε πίσω της όσο τραγουδούσε. Εδειχνε το αστέρι της που κοσμεί το Χόλιγουντ Γουόκ οφ Φέιμ. Ενα αστέρι, πραγματικά, παντοτινό.
