Φορούσαν λευκά και βγήκαν από δύο καμάρες του Ηρωδείου. Αναρωτιόσουν για λίγο αν δεν μιλιούνται και κάθισαν ο καθένας στη γωνιά του, αφοσιωμένος ο μεν στα πλήκτρα του, ο άλλος στα μπάσα του. Οι Γάλλοι Air ήρθαν στο Ηρώδειο και το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, υποσχόμενοι να παίξουν ολόκληρο το «Moon Safari» και το έκαναν απνευστί την Κυριακή 29 Ιουνίου, με τις εκτελέσεις των κομματιών άρτιες λες και βγαίνουν από δίσκο. Θύμιζαν σαν στήσιμο τους Kraftwerk, εάν αυτοί αντάλλασσαν μέρος της γερμανικής τους αυστηρότητας με λίγη γαλλική φινέτσα. Ελάχιστα σήκωναν τα μάτια τους από τα όργανά τους, ακόμη και όταν το κοινό ενθουσιαζόταν. Μέσα στη μιάμιση ώρα που οι Air βρίσκονταν στην καρδιά του αρχαίου θεάτρου, διεύρυναν τη δυναμική τους από την chill εσωστρέφεια μέχρι μια α λα Pink Floyd prog ψυχεδέλεια, που έφτασε κάποια στιγμή να κατακλύζει τον χώρο, αλλά χωρίς να χάνεται ποτέ ο έλεγχος. Βλέπαμε μια παράσταση, όχι μια «παραδοσιακή» συναυλία, μην το ξεχνάμε.
Ηταν κιόλας μια βραδιά που έμοιαζε με συναυλία-installation – η δράση ήταν όλη συγκεντρωμένη στα video art που εναλλάσσονταν από πίσω και μεταμορφώνονταν σε καρέ φιλμ, ένα για κάθε σκιασμένο επί σκηνής ήρωα, μέχρι έναστρα, διαστημικά τοπία και χείλη που μιλούσαν αυτόνομα σαν στο «Not I» του Σάμιουελ Μπέκετ.
Μα αυτός που κέρδισε τις ξεχωριστές εντυπώσεις «από τα αποδυτήρια» ήταν ο ντράμερ τους, που συμπλήρωνε την τριάδα. Ο Λουί Ντελόρμ, κεντρικό πρόσωπο της σκηνής, εκ των πραγμάτων και χωροταξικά, ήταν ο πρώτος που κάθε φορά έβγαινε, διακριτικά αν και τελικά συνέλεγε όλο το χειροκρότημα. Μα και η μόνη επί σκηνής φιγούρα που έφερνε στην εξίσωση τον ανθρώπινο παράγοντα, με τα μικρά του λικνίσματα στον ρυθμό, σαν αυτό που έλειπε ανάμεσα από τους δύο πυλώνες του Ζαν-Μπενουά Ντουνκέλ και του Νικολά Γκοντίν. Βρισκόταν και σε πλήρη αρμονία με το κοινό, που επίσης σε στιγμές κουνιόταν διακριτικά, αποτελούμενο από όλους αυτούς που το 1998 δύο τύποι από τις Βερσαλλίες τους έπιασαν «στον ύπνο» και τους ξύπνησαν – και μαζί κάμποσοι τουρίστες, που κάπου κάποτε σίγουρα έπαθαν το ίδιο. Μόνο που αυτός ήρθε με ένα κρασάκι στο χέρι σε κολονάτο ποτήρι.
Οι Air «έσπασαν» πραγματικά μόνο στο τελικό χειροκρότημα, πριν από το οποίο είχαν προηγηθεί ένα μικρό best of σετ τους και ένα ακόμη encore. Ηρθαν κοντά, χαμογέλασαν, ακούμπησαν το χέρι στην καρδιά τους πολλές φορές για να μας ευχαριστήσουν που τους ευχαριστούσαμε χειροκροτώντας παρατεταμένα. Μας έδωσαν έτσι και το μήνυμα πως ό,τι στωικό προηγήθηκε ήταν σε κάθε στιγμή του μια πολύ συνεπής περφόρμανς. Μπήκαν και πάλι στις δύο καμάρες του Ηρωδείου.
Φαντάζομαι πως την επομένη ο Ντελόρμ έψαχνε κάποιο κουλ στέκι στην Κυψέλη και οι Γκοντίν – Ντουνκέλ κάποιο ωραίο εστιατόριο του κέντρου. Εγώ πάλι ξύπνησα με το μοναδικό μέτρο που αξιολογεί τελικά θετικά μια συναυλία: κάνοντας ξανά σαφάρι στα ακουστικά μου, με νέες πτήσεις για το φεγγάρι. Ιδιες, αλλιώτικες, επαυξημένες.
