Oι γιορτινές ημέρες του Δεκεμβρίου του 1984 βρίσκουν τους Def Leppard να μεθούν από τη δόξα που τους χάρισε το «Pyromania» του 1983. Η μπάντα από το Σέφιλντ, στην κεντρική Αγγλία, που ξεκίνησε την πορεία της μέσα στο ξεπέταγμα του NWOBHM το 1980, με ήχο και ύφος αρκετά πιο σκληρό, είχε πλέον «στρίψει» το τιμόνι της προς το μελωδικό hard rock, μαγνητίζοντας ακόμη περισσότερο κόσμο.
Το glam και το thrash metal κυριαρχούν εκείνη την περίοδο και οτιδήποτε κινείται έξω απ’ αυτό το δίπολο, στρέφεται στα synths και στον πιο ηλεκτρονικό ήχο στα τύμπανα. Μπάντες – κολοσσοί όπως οι Rush, οι Genesis, οι ZZ Top, ακόμη και οι Dire Straits, αλλάζουν ύφος, χαρίζοντας στο πιο ευρύ κοινο –πλέον– χιτς όπως Money For Nothing και Walk Of Life, Gimme All Your Lovin’ κ.ά., μια τάση που μερικά χρόνια αργότερα θα προκαλέσει το τσουνάμι του grunge, που θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του, με το αντιδραστικό στυλ και τον ακατέργαστο (ως απάντηση σε όλα όσα έχουν προηγηθεί) ήχο του.
Οι Def Leppard, αφού έχουν δοκιμάσει τις αντοχές τους, αφενός μετά το παρολίγον θανάσιμο τροχαίο του ντράμερ τους και αφετέρου ψάχνοντας μια νέα ταυτότητα, θα μας χαρίσουν το «Hysteria». Το μεγαλύτερο (σε πωλήσεις) και δυσκολότερο δισκογραφικό άλμα τους μέχρι σήμερα.
Ο Rick Allen, το απόγευμα της 31ης Δεκεμβρίου του 1984, θα χάσει το αριστερό χέρι του, όταν η Corvette C4 που οδηγούσε έξω από το Σέφιλντ θα βγει απ’ τον δρόμο κατά τη διάρκεια μιας προσπέρασης και θα σταματήσει σ’ ένα χωράφι, ύστερα από πολλά ντελαπαρίσματα.
Ο 21χρονος τότε ντράμερ θα εκσφενδονιστεί από το όχημα, όμως το αριστερό του χέρι θα πιαστεί στη ζώνη ασφαλείας, με αποτέλεσμα να αποκοπεί από τον ώμο. Αρχικά, οι γιατροί τού σώζουν τη ζωή, διότι έχει χάσει πολύ αίμα και στη συνέχεια το άκρο του, όμως, όπως θα αποδειχθεί, προσωρινά, καθώς μια μόλυνση θα σταθεί μοιραία.
«Δεν το γνωρίζουν πάρα πολλοί άνθρωποι αυτό, αλλά έσπασα πολύ άσχημα και το δεξί μου χέρι και κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου στο νοσοκομείο, μου είπαν ότι υπάρχει πιθανότητα να χάσω και αυτό», εξιστορεί στο Blabbermouth ο Αllen.
«Θυμάμαι ότι ήρθα στο νοσοκομείο και μετά συνειδητοποίησα τι μου είχε συμβεί και ειλικρινά, ήθελα να εξαφανιστώ. Και ξαφνικά άρχισα να παίρνω γράμματα από παντού. Ελαβα ενθάρρυνση από παντού, από την οικογένειά μου, από τα παιδιά [στο συγκρότημα], από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και δεν ξέρω τι συνέβη, αλλά ανακάλυψα τη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος», θα αποκαλύψει στο Modern Drummer.
Ο Allen δεν θα ξεχάσει ποτέ τη στάση που κράτησαν οι Def Leppard απέναντί του: «Αφησαν την απόφαση σε μένα, είτε ήθελα να συνεχίσω είτε όχι, και μου έδωσαν χρόνο να αναπτύξω, πραγματικά, ένα εντελώς νέο στυλ παιξίματος. Και αυτό ήταν το μόνο που χρειαζόμουν, χρειαζόμουν απλώς χρόνο. Χρειαζόμουν χρόνο για να χτίσω την αυτοπεποίθησή μου και να συνειδητοποιήσω ότι μπορούσα να το πετύχω. Κανείς δεν είπε ποτέ, “Λοιπόν, πρέπει να πάρεις μια απόφαση τώρα”. Νομίζω ότι αυτό ήταν το πιο σημαντικό πράγμα».
Joe Elliott, Steve Clark, Phil Collen και Rick Savage θα αποφασίσουν τελικώς να συνεχίσουν με τον φίλο τους, ο οποίος θα αναγκαστεί να προσαρμοστεί στα νέα δύσκολα δεδομένα, μαθαίνοντας ουσιαστικά από το μηδέν να παίζει ντραμς με ένα χέρι και στον ρόλο του χαμένου χεριού να έχει το αριστερό πόδι, με τέσσερα ηλεκτρονικά πεντάλ.
Ετσι, μετά τη μεγάλη επιτυχία του «Pyromania» (πούλησε 8 εκατομμύρια αντίτυπα), οι Def Leppard επιχειρούν να πετύχουν ακόμη υψηλότερους στόχους με ένα άλμπουμ γεμάτο singles, όπως ακριβώς είχε κάνει ο Michael Jackson με το «Thriller».
Φυσικά, όλα αυτά δεν θα έρχονταν «αναίμακτα». Πέραν του προβλήματος του Allen, η μπάντα θα αλλάξει τον παραγωγό του «Pyromania», Robert John «Mutt» Lange και θα προσλάβει τον Jim Steinman των Meatloaf, ο οποίος κόντρα στο ρεύμα της εποχής (και προφανώς, ψυχανεμιζόμενος τις τεράστιες αλλαγές που κατέφθαναν) ήθελε ένα άλμπουμ με πιο… ακατέργαστο ήχο, μια εμμονή που τον έστειλε, σύντομα, στην πόρτα της εξόδου (με μια γενναία αποζημίωση, φυσικά). Oι Def Leppard ήθελαν πάση θυσία ένα άλμπουμ που θα έπαιζε παντού, πιο φιλικό στον ακροατή, ακόμη κι αν αυτό άγγιζε τα όρια του ποπ.
Ετσι, ο Lange θα επιστρέψει στην κονσόλα, μαζί με τον σπουδαίο (κι όπως θα αποδειχθεί, καθοριστικό) τεχνικό ήχου, Nigel Green και το «Hysteria» (δεύτερος μετά το «Pyromania» με τίτλο με ελληνική ρίζα -ο πρώτος τίτλος του ήταν Animal Instinct), μπήκε στις «ράγες».
Οταν ο Lange επέστρεψε το 1986, οι αρχικές ηχογραφήσεις πετάχθηκαν στον κάδο των αχρήστων. Ο Allen τροποποίησε το drum kit του για να παίζει μόνο με το ένα χέρι και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό όταν αυτός κάλεσε τα υπόλοιπα μέλη να τον ακούσουν να παίζει την εισαγωγή του When the Levee Breaks των Led Zeppelin.
Ο Lange ήθελε το άλμπουμ να έχει πολλές ηχητικές λεπτομέρειες, γεγονός που εξάντλησε τα μέλη της μπάντας, αφού αναγκάζονταν να παίζουν τα κομμάτια δεκάδες φορές. Ενα ακόμη σημαντικό στοιχείο της παραγωγής ήταν πως τα κιθαριστικά ριφ και γεμίσματα απλοποιήθηκαν αισθητά, προκειμένου κάθε λεπτομέρεια να ακούγεται καθαρά. Ολες οι κιθάρες ηχογραφήθηκαν σε έναν ενισχυτή Rockman, η λήψη ήχου των τυμπάνων έγινε μεμονωμένα και αποδόθηκε μέσω ενός ψηφιακού συνθεσάιζερ Fairlight. Σε όλα αυτά προστέθηκε αντήχηση echoey, δίνοντας στα τραγούδια μια ροκ ατμόσφαιρα σταδίου, ακόμη και στους χαμηλούς τόνους.
«Ηταν ένα κολασμένο πείραμα για εκείνη την εποχή», θα πει ο Collen. «Ηταν βασανιστικό να ηχογραφώ. Απλώς κάναμε πράγματα ξανά και ξανά και ξανά, κιθάρες, φωνητικά, τα πάντα. Και μετά, αν δεν ακουγόταν όπως θέλαμε, το τροποποιούσαμε και ξεκινούσαμε την όλη διαδικασία από την αρχή, μέχρι να βρούμε τα μέρη που λειτουργούσαν καλύτερα. Μετά προχωρούσαμε στο επόμενο».
Παρ’ όλα αυτά, όμως, το συγκρότημα δεν παραμέρισε στο ελάχιστο το μοναδικό ταλέντο του, ειδικά στις πολυεπίπεδες φωνητικές αρμονίες που ερμήνευσαν ζωντανά (χωρίς τεχνικές βελτιώσεις) για να συμπληρώσουν τα hook και τα ριφ τους.
Οι Def Leppard είχαν στόχο να κυκλοφορήσουν επτά singles από το «Hysteria» και τα πρώτα έξι βγήκαν με την ακριβή σειρά της πρώτης πλευράς του άλμπουμ. Τα κομμάτια, φυσικά, που αρχικά προκάλεσαν αίσθηση στο κοινό ήταν το Animal (έγινε η πρώτη επιτυχία του συγκροτήματος στο Top 10 και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και σύμφωνα με την μπάντα αποτέλεσε το πιο δύσκολο, δημιουργικά, κομμάτι), με τη σπουδαία κιθαριστική δουλειά των Steve Clark και Phil Collen, ό,τι πιο κοντινό στο στυλ του «Pyromania», αλλά και το Love Bites, που γράφτηκε από τον Lange, μετατράπηκε σε power μπαλάντα και έφερε την μπάντα πιο κοντά στο ποπ κοινό, όσο ποτέ, κατακτώντας τις ΗΠΑ και τα ραδιόφωνα.
Το Women αποτέλεσε το πρώτο single, αλλά άργησε αρκετά να αγαπηθεί από το κοινό σε σχέση με άλλα κομμάτια, όπως και το Rocket. Το Pour Some Sugar On Me, παρότι γράφτηκε στις… καθυστερήσεις του άλμπουμ και λίγο έλειψε να μείνει εκτός αυτού, έγινε κι αυτό ένα μέρος της ιστορίας των Def Leppard με ένα απίστευτα ζουμερό ριφ που βασίστηκε σε ένα τραγούδι ραπ, ενώ και το Don’t Shoot Shotgun έκανε ιδιαίτερο «κλικ» στο –ετερόκλητο– κοινό που μαγνήτισε αυτό το άλμπουμ.
«Δεν θέλαμε ποτέ να γίνουμε metal συγκρότημα. Είμαστε τόσο κοντά στο metal όσο και στη Madonna»
Το ομώνυμο Hysteria βασίστηκε σε ένα ακουστικό ριφ του Rick Savage, με τον τίτλο να βγαίνει από τον Rick Allen μετά την υστερία που ακολούθησε το ατύχημά του, ένα απίστευτα cool κομμάτι, μοναδικής ομορφιάς, όπως και το Run Riot.
Κι όμως, η ομορφιά του «Hysteria» δεν θα σταματούσε εκεί. Ενα από τα πιο επιβλητικά κομμάτια της μπάντας θα βρισκόταν στη σκιά των χιτς: το αουτσάιντερ Gods Of War, αυτό το σκοτεινό αριστούργημα του Steve Clark, με την κρυστάλλινη εισαγωγή μπάσου και ντραμς, με το εξίσου υπέροχο φινάλε με τα ηχητικά εφέ, με τις μαγευτικές κιθάρες και το ανατριχιαστικό πλέγμα φωνητικών.
Το «Hysteria» παραμένει ένα πολύ σημαντικό άλμπουμ στην ιστορία του σκληρού ήχου, ακριβώς 37 χρόνια μετά την ολοκλήρωση της ηχογράφησής του (κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1987). Αρχικά, διότι έφερε πάρα πολύ κόσμο κοντά στο ροκ. Κατά δεύτερον, διότι διαχέει μια άκρως μεταδοτική συναυλιακή αύρα. Τρίτον, διότι, πολύ απλά, περιέχει σπουδαία κομμάτια. Kι αν για πολλούς, το άλμπουμ ακούμπησε την ποπ και ο ήχος των ντραμς είναι υπερβολικά ηλεκτρονικός, κανείς δεν μπορεί να διαγράψει το μέγεθός του, τον τόσο δροσερό ήχο, τις απίστευτα μεταδοτικές μελωδίες και τα ριφ του.
Ο Phil Collen είχε πει πως ποτέ δεν άρεσε στους Def Leppard να κατηγοριοποιούνται σε βρετανικά metal συγκροτήματα: «Ακόμα και όταν ομαδοποιηθήκαμε ως μέρος του New Wave οf British Heavy Metal, δεν πιστεύαμε ότι ήμασταν όπως οι άλλες μπάντες [συμπεριλαμβανομένων των Iron Maiden και Diamond Head]. Δεν θέλαμε ποτέ να γίνουμε metal συγκρότημα. Είμαστε τόσο κοντά στο metal όσο και στη Madonna», θα πει στο Loudwire.
Και θα προσθέσει: «Πάντα θέλαμε να γίνουμε ένα συγκρότημα για τον κόσμο. Οταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το Hysteria, είχαμε μόλις πουλήσει οκτώ εκατομμύρια δίσκους με το Pyromania, οπότε ξέραμε ότι είχαμε βάση θαυμαστών. Δεν προσπαθούσαμε απαραιτήτως να το ξεπεράσουμε. Θέλαμε απλώς να κάνουμε έναν δίσκο με καλά τραγούδια που μας άρεσαν πολύ και που ήταν ίσως λίγο πιο καλόγουστα και πιο μοντέρνα. Ακόμη και όταν τελειώσαμε το Hysteria, δεν είχαμε ιδέα πώς θα τα πήγαινε, αλλά ήταν θρίαμβος για εμάς. Το Hysteria ήταν ένας δύσκολος δίσκος. Τίποτα δεν ήρθε εύκολα. Δουλέψαμε σε αυτό για πολύ καιρό και κόστισε πολλά χρήματα» (σ.σ. το άλμπουμ αυτό θεωρείται ο πιο ακριβός δίσκος που έγινε ποτέ στην Αγγλία).
Μέσα σε λίγες μέρες, όμως, από την κυκλοφορία του, έγινε σαφές ότι όλοι οι άλλοι το θεώρησαν ως θρίαμβο. Το «Hysteria» έφτασε στο Νο 1 των τσαρτ των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου και πούλησε περισσότερα από 12 εκατομμύρια αντίτυπα στις Ηνωμένες Πολιτείες και πάνω από 20 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Υστερα από τέσσερα χρόνια αναμονής μετά το «Pyromania», το κοινό αγκάλιασε τον ιδιαίτερα επεξεργασμένο ήχο των Def Leppard, οι οποίοι συνειδητά έριξαν όλο το βάρος στη μελωδία κι όχι στον όγκο.
Οσο εύκολο μοιάζει το «Hysteria», η αλήθεια είναι πως δεν ήταν ένας δίσκος στρωμένος με ροδοπέταλα. Το συγκρότημα, μόλις ανέκαμψε από το συμβάν του Rick Allen, η επίπονη εγγραφή των κομματιών έφτασε τα μέλη του κοντά στη διάλυση της μπάντας. Ακόμη ένα μεγάλο χτύπημα ήρθε στη συνέχεια, όταν στην περιοδεία για το «Hysteria», ο Steve Clark πέθανε από δηλητηρίαση που προήλθε από μεγάλη κατανάλωση ποσότητας αλκοόλ στις 8 Ιανουαρίου του 1991. Ηταν μόλις 31 ετών.
«Ο τρόπος που έπαιζε κι έγραφε δεν ήταν σαν των άλλων. Ηταν πολύ σημαντικός για την μπάντα κι έφερε κάτι το ξεχωριστό», θα πουν τα μέλη του γκρουπ γι’ αυτόν.
«Οι άνθρωποι μιλούν για την κατάρα των Def Leppard», θα υπογραμμίσει ο Collen. «Είμαστε συγκρότημα από το 1977. Ημασταν σαν οικογένεια και μας συνέβησαν πράγματα που συμβαίνουν σε κάθε οικογένεια. Οι άνθρωποι έχουν ατυχήματα, οι άνθρωποι πεθαίνουν. Απολαμβάνετε τις καλές στιγμές και μένετε μαζί και βοηθάτε ο ένας τον άλλον στις κακές στιγμές».
Η θρυλική tracklist
1. Women 5:42
2. Rocket 6:35
3. Animal 4:04
4. Love Bites 5:47
5. Pour Some Sugar on Me 4:27
6. Armageddon It 5:22
7. Gods of War 6:37
8. Don’t Shoot Shotgun 4:27
9. Run Riot 4:39
10. Hysteria 5:55
11. Excitable 4:19
12. Love and Affection 4:35
Total length: 62:32
