«Σκέψου να περιμένεις 15 χρόνια για να επανενωθούν οι Oasis, μόνο και μόνο για να χάσεις τα εισιτήρια από την Κλόι από το Στόκπορτ, που είναι 21 και θέλει να ακούσει ζωντανά το “Wonderwall”».
Αυτό έγραφε πριν λίγες μέρες ένας λογαριασμός στο X για τα ακριβοθώρητα εισιτήρια της επανένωσης των αδερφών Γκάλαχερ που όπως αναμενόταν, έγιναν ανάρπαστα. Ο Μπίλι Κόρκοραν μπορεί να αστειευόταν, αλλά άλλοι… κήρυξαν «πόλεμο» με τους «Wonderwallers», τους εικοσάρηδες δηλαδή, που έμοιαζαν απειλή για τα πάλαι ποτέ παιδιά των 90s και τα εισιτήρια που ήθελαν να εξασφαλίσουν για το πλέον πολυσυζητημένο reunion των Oasis -κάποιοι απείλησαν πως θα πάνε αντίστοιχα να αγοράσουν όλα τα εισιτήρια για τους One Direction αν ξαναενωθούν.
Imagine waiting 15 years for Oasis to reform only to lose out on tickets to Chloe, 21 from Stockport who just wants to hear Wonderwall live. #oasisreunion
— Billy Corcoran (@BillyCorcoran) August 26, 2024
Ενα είναι σίγουρο από τα παραπάνω: πως η Gen Z πάει σε συναυλίες. Πως διατίθεται να περιμένει σε ατέλειωτες ψηφιακές ουρές για να αγοράσει ένα ακριβό εισιτήριο (ακόμα και αν κάνει πλάκα με αυτό), ακόμα και για μια μπάντα της εποχής των γονιών της. Μάλιστα, το NME αφιέρωσε ένα άρθρο στο πώς «οι Oasis κέρδισαν τις καρδιές της Gen Z»: «Δεν θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου αν βρισκόταν σε μια παμπ γεμάτη με εικοσάρηδες. Ο Λιαμ στα μάτια μου είναι σαν τον κουλ θείο που δεν είχα ποτέ», λέει ενδεικτικά ο 23χρονος Χάρβεϊ για τον frontman της μπάντας.
Δεν είναι ένα μεμονωμένο παράδειγμα οι Oasis. Οσοι βρέθηκαν το καλοκαίρι στις συναυλίες των Coldplay στην Αθήνα σίγουρα θα παρατήρησαν πως το κοινό σε ένα σεβαστό μέρος αποτελούνταν από κορίτσια λίγο πριν ή λίγο μετά τα 20 -ακόμα και αν το ντεμπούτο των Βρετανών βγήκε στην αυγή της χιλιετίας και κάποια από αυτά δεν είχαν καν γεννηθεί. Και όσο τα χρόνια πέφτουν, τόσο αυτή η γενιά δίνει το παρών. Το πρωτόγνωρο διπλό sold out των Arctic Monkeys στο Release Athens το 2023 επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό από την Gen Z που ύψωσε με μεγάλη θέρμη τα κινητά της στην Πλατεία Νερού για τον Αλεξ Τέρνερ. Αν δε, δούμε τι συνέβη σε συναυλίες σαν αυτές της Rosalia ή των Maneskin, τότε θα νιώσουμε πραγματικά πολύ μεγάλοι.
Πίσω από όλα αυτά υπάρχει και ο ελέφαντας στο δωμάτιο: το Eras Tour της Τέιλορ Σουίφτ. Η επίσημα πιο επιτυχημένη περιοδεία όλων των εποχών κατάφερε να σπάσει το φράγμα του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων σε έσοδα απευθυνόμενη σε έφηβους και εικοσάρηδες. Οι οποίοι δεν βρέθηκαν ελαφρά τη καρδία σε κάποιο στάδιο για να δουν τη μεγαλύτερη ποπ σταρ των καιρών τους, αλλά σκόρπισαν φρενίτιδα. Τα εισιτήρια της Eras Tour αναδείχθηκαν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο στο πλέον πολύτιμο αντικείμενο που μπορούσαν να αποκτήσουν οι Swifties και θα έκαναν τα πάντα για να βρεθεί στα χέρια τους.
Σίγουρα, οι συναυλίες πάντα ανήκαν σε μεγάλο βαθμό στους νέους. Τι συμβαίνει όμως ακριβώς με την Gen Z; Είναι η μερίδα του αγοραστικού κοινού που κάνει τη διαφορά στη δυναμική των συναυλιών;
Σύμφωνα με περσινή έρευνα του Pion!, το 25% της Gen Z στη Μ. Βρετανία και το 24% στις ΗΠΑ αντίστοιχα είχε στα πλάνα της το περσινό καλοκαίρι να δώσει το παρών σε κάποιο μουσικό φεστιβάλ, ενώ σε ποσοστό 19% και 30% αντίστοιχα δεν απέκλειαν αυτό να συμβεί. Στην ίδια έρευνα, οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί της γενιάς Ζ στην ερώτηση «Τι είναι το πιο συναρπαστικό στο να πηγαίνετε σε φεστιβάλ;» απάντησαν σε ποσοστό 43% και 50% πως αυτό είναι να περνούν χρόνο με τους φίλους τους. Η αίσθηση της κοινότητας είναι αυτή που κυρίως δηλαδή τους ωθεί, κάτι που αποζητούν γενικότερα ακόμα περισσότερο οι λίγο μικρότεροι. Σε άλλη έρευνα του Pion! αυτοί που ακροβατούν μεταξύ γενιάς Ζ και Α δήλωσαν σε ποσοστό 66% πως το να βρίσκονται μαζί με τους φίλους τους είναι μία από τις βασικές τους ασχολίες.
Το «FOMO» της φαντασμαγορίας
Μην ξεχνάμε πως μιλάμε επίσης για μια γενιά που το πάγωμα της πανδημίας βρήκε σε ηλικίες μεταβατικές και ευαίσθητες. Κάτι που ενισχύει ακόμα περισσότερο την επιθυμία της να επιδιώξει τις μεγάλες συναντήσεις. Γιατί εν μέρει πρόκειται για εμπειρίες που για πολλούς «zoomers» είναι πρωτόγνωρες: μπορεί το Eras Tour ή οι Coldplay για κάποια από αυτά τα παιδιά να είναι η πρώτη τους συναυλία.
Οπως είχε υπογραμμίσει και σε προηγούμενο ρεπορτάζ της «Κ» για το εγχώριο συναυλιακό καλοκαίρι ο Γιάννης Παλτόγλου (διοργανωτής του Ejekt Festival, μεταξύ άλλων), πρέπει να λάβουμε υπόψη και τους όρους με τους οποίους η Gen Z θεωρεί κάτι «άχαστο». Οταν κάποιος βλέπει τον αντίστοιχο εικοσάρη να ποστάρει βίντεο από μια μεγάλη και «Instagramable» συναυλία στο Λονδίνο, το Βερολίνο, κοκ. αμέσως νιώθει το λεγόμενο «FOMO» («Fear of missing out»). Και έτσι θέλει κι αυτός να βρεθεί σε μια τέτοια συναυλία για να την καταγράψει με τη σειρά του από τη δική του οπτική γωνία μέσα από την κάμερα του κινητού του και να τη διανέμει πίσω στη διαδικτυακή κοινότητα. Οχι μόνο βέβαια: ο promoter στις συναυλίες δεν βλέπει μόνο σηκωμένα κινητά αλλά και πολλούς νέους που αφήνονται στη στιγμή και τη ζουν.
Περί «FOMO» ωστόσο επιβεβαιώνει και ο Σπύρος Σμυρνής, που βρίσκεται στην επικοινωνία της High Priority, που φέτος έφερε στα μέρη μας τους Coldplay. Το εντοπίζει βέβαια μόνο σε συγκεκριμένου τύπου live: τα μεγάλα live σταδίου, που ακόμα και αν δεν είναι η Τέιλορ Σουίφτ που πιάνει την καρδιά της Gen Z, έχουν κάτι το εντυπωσιακό (όσοι βρέθηκαν στους Coldplay είδαν και μόνοι τους πόσο τα χρωματιστά βραχιολάκια που μοιράστηκαν στο κοινό αναβάθμιζαν όλη την εμπειρία).
Κανείς από τους δύο δεν είδε βέβαια κάποια συναυλία να στηρίζεται αποκλειστικά στην Gen Z. Ο Γ. Παλτόγλου στους Maneskin, μία από τις πιο νεανικές συναυλίες του καλοκαιριού είδε και αρκετούς τριαντάρηδες αλλά και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας όπως λέει, ενώ ο Σπύρος Σμυρνής είδε τον ηλικιακό μέσο όρο να πέφτει κυρίως στους Coldplay από τις παραγωγές της High Priority.
Είναι, λοιπόν, τέτοια σόου που τραβούν το ενδιαφέρον και πράγματα πιο ποπ. «Ονόματα όπως την Dua Lipa, τον Weeknd ή ονόματα της k-pop θέλουν να τα δουν. Και πάντα είναι στο μυαλό όλων των promoters αυτό το κοινό γιατί κάτι που το ενδιαφέρει, θα το στηρίξει πολύ. Αν έρθει δηλαδή η Τέιλορ Σουίφτ, είναι πιθανό να κάνει sold out», σχολιάζει ο Σ. Σμυρνής.
Τα ονόματα αυτά στο εξωτερικό παίζουν σε γεμάτες αρένες ή αναλαμβάνουν χρέη headliners στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου -η Dua Lipa φέτος ήταν το πρώτο όνομα στο Glastonbury. Στην Ελλάδα, ακόμη κινούμαστε σε πιο συντηρητικούς ρυθμούς. Υπάρχει το σταθερό πρόβλημα του routing -ότι δηλαδή, η θέση της Ελλάδας γεωγραφικά δεν αποτελεί τις περισσότερες φορές τόσο βολικό πέρασμα για τις περιοδείες- και από την άλλη το οικονομικό ρίσκο. Οπως υπογραμμίζει ο εκπρόσωπος της High Priority, τέτοια ονόματα είναι πολύ ακριβά και δύσκολο να έρθουν, οπότε «πας και λίγο πιλοτικά» στο άνοιγμα σε τέτοια κοινά. Δηλαδή, δοκιμάζοντας πρώτα κάποιες συναυλίες μικρότερου μεγέθους, ώστε σταδιακά οι εγχώριοι promoters να τολμούν μεγαλύτερα πράγματα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αλλά με τους Oasis πώς βρέθηκε να ασχολείται η Gen Z; Είναι και πιο συγκεκριμένοι λόγοι στην προκειμένη, όπως διαβάζουμε και στο άρθρο του ΝΜΕ, όπως το πόσο κουλ φαίνεται στα μάτια της ο Λίαμ Γκάλαχερ και το «αλήτικο» στυλ του, που τον έχει κάνει και περσόνα στο Χ -άρα τον ξέρουν και από το ίντερνετ. Στην προκειμένη, μιλάμε και για μια περιοδεία που γίνεται στη Μεγάλη Βρετανία, στην οποία το «Don’t Look Back In Anger» είναι κάτι σαν τον εθνικό ύμνο. Να θυμηθούμε κιόλας τον τελευταίο σόλο δίσκο του Λίαμ Γκάλαχερ, στον οποίο, ο μουσικός πόζαρε ανάμεσα σε εικοσάρηδες:
Οσον αφορά γενικότερα τη μουσική περασμένων δεκαετιών, όπως κάθε νεότερη γενιά, κάποιες φορές τη μαθαίνει από τους γονείς της. Αν μιλάμε για τη Gen Z δεν πρέπει να υποτιμούμε και τον ρόλο του TikTok, που καταφέρνει ανά καιρούς να ανασύρει διάφορα τραγούδια του παρελθόντος και ακόμα και να τα επαναφέρει στα τσαρτ -και άρα να συστήσει παλαιότερους μουσικούς σε αυτή.
Η Gen Z είναι λοιπόν πρόθυμη να τραγουδήσει μέσα στα στάδια. Για να το κάνει, αρκεί κανείς να πατήσει σωστά όλα τα κουμπιά της.
Εικονογράφηση: Michael Kirki
