Πέμπτη 20 Νοεμβρίου, λίγο πριν από τις 10 το βράδυ. Μια χορεύτρια μένει μόνη της στη σκηνή της κατάμεστης αίθουσας Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου, έπειτα από έναν ομαδικό εκστατικό χορό που εκτελέστηκε υπό τη συνοδεία των χάουζ μπιτ ενός συνεχόμενου ηχοτοπίου, βγαλμένου, λες, από κάποιο κλαμπ της δεκαετίας του 2000. Η μοναξιά της μοιάζει με στιγμή αποκάλυψης κάποιας αλήθειας και σημαίνει το φινάλε του έργου «Cave» (Σπηλιά) του Χόφες Σέχτερ. Γνώριμος στο ελληνικό κοινό εδώ και περίπου δύο δεκαετίες, ο Σέχτερ το συγκεκριμένο έργο το παρουσίασε πρώτη φορά πριν από τρία χρόνια, στη Νέα Υόρκη, με την Ομάδα Χορού Μάρθα Γκράχαμ.
Πίσω στο Μέγαρο, δευτερόλεπτα μετά τη «μοναξιά της χορεύτριας», η σκηνή γεμίζει ξανά από όλο το ανσάμπλ – μετράμε έντεκα ανθρώπους. Από την πλατεία και τους εξώστες, το χειροκρότημα πέφτει καταιγιστικό. Το αξίζει; Σίγουρα, παρότι ο Σέχτερ δεν έδειξε κάποια επαναστατική χορογραφία, κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Το υλικό του έργου του ήταν παρμένο από το street dance, την club culture και την ballroom σκηνή. Το «Cave» ξεχώρισε, όμως, με τις εκ της ψυχής συσπάσεις και απελευθερώσεις των μυών των χορευτών και την αίσθηση ότι τα έδιναν όλα. Αυτές του οι ποιότητες, επίσης, το έδεσαν με τις δύο ιστορικές χορογραφίες που προηγήθηκαν και έφεραν τη σφραγίδα της ίδιας της Γκράχαμ (1896-1991).
Το πρόγραμμα με τον γενικό τίτλο «The First and the Future» (Η αφετηρία και το μέλλον) είχε ανοίξει κοντά δύο ώρες πριν με το «Chronicle» (Χρονικό) του 1936, ένα εμβληματικό έργο της Αμερικανίδας πρωτοπόρου του σύγχρονου χορού. Σε αυτό, με έναν τρόπο ατμοσφαιρικά φαντασμαγορικό, καταγράφεται το zeitgeist των χρόνων που ακολούθησαν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με αισθητικούς όρους, ήταν γεμάτο δράμα, ένταση, σασπένς και κομψές εικόνες. Στο «Errand into the Maze» (Αποστολή στον Λαβύρινθο) του 1947 που ακολούθησε, οι αρχιτεκτονικές γωνίες που δημιουργούσαν τα σώματα των χορευτών προχθές το βράδυ είχαν ακρίβεια διαβήτη, ενώ κάποια ομαδικά μέρη του έμοιαζαν βγαλμένα από την εικονογραφία των ερυθρόμορφων αγγείων.
Του χρόνου, η ομάδα της Γκράχαμ θα συμπληρώσει 100 χρόνια από την ίδρυσή της. Πρόκειται για την αρχαιότερη του σύγχρονου χορού στην Αμερική και μία από τις σημαντικότερες, παγκοσμίως και στην Ιστορία, για την εξέλιξη της τέχνης της Τερψιχόρης. Στην Ελλάδα, αγαπήθηκε ιδιαίτερα για δύο λόγους. Ο πρώτος, ότι η Ραλλού Μάνου (1915-1988) που ίδρυσε το Ελληνικό Χορόδραμα υπήρξε μαθήτριά της. Ο δεύτερος, ότι πολλά έργα της σχετίζονται με την ελληνική μυθολογία. Ακόμη και αν προχθές το «Cave» έμοιαζε να αφορά περισσότερο το σήμερα απ’ ό,τι οι δύο χορογραφίες ρεπερτορίου, οι τελευταίες δεν είχαν (μόνο) εκπαιδευτικό λόγο – το πνεύμα τους παρέμενε ζωντανό· γοήτευσαν με τη δύναμη και την ομορφιά των κλασικών έργων.
«The First and the Future», Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, έως τις 23 Νοεμβρίου.
