Κατευθύνομαι από τον σταθμό Ηράκλειο του ηλεκτρικού προς το RootlessRoot Space, μια απόσταση γύρω στα δέκα λεπτά, και αναρωτιέμαι τι την τσίμπησε τη Λίντα Καπετανέα και τον Γιόζεφ Φρούτσεκ και πήγαν να ανοίξουν θέατρο –έστω, «space»– σε μια περιοχή που όχι μόνο είναι εκτός πιάτσας αλλά και μακριά από το κέντρο (στη Χελμού 11, ανάμεσα σε νεόκτιστες ή μάλλον νεόκτιστες πολυκατοικίες). Φτάνω, το βρίσκω γεμάτο μία μέρα μετά την πρεμιέρα τους (την Παρασκευή 20.6) και λέω «κάτι ήξεραν». Εκπληξη πρώτη, ευχάριστη, οι αναπαυτικές πλαστικές καρέκλες – γκρι και όχι λευκές. Κατά τ’ άλλα ο χώρος, που θαρρώ πως ακόμη μυρίζει μπογιά, ξεχωρίζει για το ύψος της οροφής του.
Λίγα λεπτά μετά, το καλλιτεχνικό ζευγάρι κάνει είσοδο στη σκηνή από το πλάι της πλατείας, με ορμή, ντυμένο με μαύρες καμπαρντίνες, σε στυλ Balenciaga (θυμηθείτε ή αναζητήστε τη σχετική σκηνή από το «Τρίγωνο της θλίψης»), για να χαθεί στο σκοτάδι. Ολα γύρω είναι μαύρα και η παράσταση, που έχει τίτλο «Mountain», επεξεργάζεται ένα εξίσου μαύρο θέμα – τον θάνατο και ό,τι τον συνοδεύει. Η δράση ξεκινάει με την Καπετανέα ξαπλωμένη σε μια χαμηλή εξέδρα, να ρίχνει από πάνω της ο Φρούτσεκ τη σκιά του. Από την οροφή της σκηνής κρέμεται ένα φωτεινό κόκκινο στεφάνι, ενδεχομένως ως υπόμνηση του κύκλου της ζωής, το οποίο μέσα στα επόμενα πενήντα, περίπου, λεπτά θα αλλάζει χρώματα.
Στη διάρκεια αυτών των λεπτών ο Φρούτσεκ, έχοντας μικρότερης έντασης κινητική συνεισφορά στο έργο, θα απαγγέλλει στα αγγλικά ένα ποιητικό κείμενο, ενώ η Καπετανέα θα χορεύει. Κάποια στιγμή, προς την αρχή της παράστασης, θα βγάλουν και οι δύο τις καμπαρντίνες τους. Εκείνη, τη γυρίζει ανάποδα για να αποκαλύψει μία πολύχρωμη φόδρα και με αυτή της την πλευρά ντύνει ένα σκιάχτρο. Εκείνος, κάνει τη δική του μπόγο που κάποια στιγμή της τον πετάει, σαν να της δίνει πάσα στο μπάσκετ. Μπορεί να με απατάει η μνήμη μου αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάτι σαν déjà vu: Μία τέτοια πάσα μεταξύ τους είχα δει να συμβαίνει με «μωρά» που είχαν πλάσει από ζυμάρι, σε ζωντανό χρόνο, σε ένα από τα πρώτα τους έργα, το «Sudden showers of silence», το 2008, στο Δίπυλον, μια εποχή που η χοροπλασία τους εισήγαγε κάτι το πραγματικά καινούργιο στην αθηναϊκή σκηνή του χορού και η κίνησή τους είχε το αβαντάζ της νιότης τους.
Οπως και να ‘χει, δεν έχουν αλλάξει πολύ ούτε οι ίδιοι ούτε οι παραστάσεις τους μέσα στα χρόνια, που τις χαρακτηρίζει η σωματική ενέργεια, «προίκα» της κοινής θητείας τους στον Βιμ Βαντεκέιμπους. Κάπου ανάμεσα στον σύγχρονο χορό, στην περφόρμανς αρτ και την αναδημιουργία μιας διαβατήριας τελετής (rite de passage), το «Mountain» δεν ήταν, πάντως, μια στενάχωρη παράσταση. Επίσης, αποπλανούσε τους θεατές με διάφορα τεχνάσματα: Μια στραφταλίζουσα μάσκα που φόρεσε η Καπετανέα, ένα μπολ με πορτοκαλί σκόνη που έβαψε την εξέδρα και σήκωσε καπνούς, τα ξύλινα κοντάρια του Φρούτσεκ, το απόκοσμα φολκλόρ ηχοτοπίο και το ερμηνευτικό κρεσέντο που οδήγησε στο φινάλε της. Πριν από αυτό, τα μαλλιά της Καπετανέα είχαν λυθεί και ο Φρούτσεκ της έκανε αέρα. Τα τελευταία του λόγια, μεταφρασμένα στα ελληνικά: «Ούτε εικόνα ούτε ανάμνηση πρέπει να επιστρέψει. Εγώ, θα σε θυμάμαι». Δεν τα αναφέρω από μνήμης, τα αντέγραψα από το πρόγραμμα. Ηταν μια τίμια παράσταση που, αν επαναληφθεί, σας προτείνουμε να πάτε.
