Μπαίνεις και δεν ξέρεις τι θα δεις. Πλην εξαιρέσεων, αυτός είναι ο κανόνας που ισχύει για τις παραστάσεις σύγχρονου χορού οι οποίες πολύ πιο συχνά απ’ ό,τι συμβαίνει με τις παραστάσεις άλλων σκηνικών τεχνών –του θεάτρου, των μιούζικαλ, της stand-up comedy– δεν μακροημερεύουν. Ενίοτε, δε, ανεβαίνουν μια κι έξω, στο πλαίσιο κάποιου φεστιβάλ, κι όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε αλλά να τον διαδώσει δεν μπορεί, διότι μέχρι να δουλέψει το από στόμα σε στόμα, το «μπαλετάκι» έχει κατέβει. Απλώς υποπτεύεσαι τι θα δεις, λοιπόν, και ανάλογα με τις γνώσεις ή την τόλμη σου κλείνεις εισιτήριο.
Αποφασισμένος καίτοι υποψιασμένος παρά τολμηρός, κατηφόρισα κι εγώ προς τον Νέο Κόσμο, επί τέσσερις ημέρες στη σειρά (5 έως 8 Ιουνίου), για να δω τα εννέα έργα του Main Fest του 16ου Arc for Dance, που ανέβηκαν εκτάκτως στο Θέατρο Αννα & Μαρία Καλουτά αντί για το Ολύμπια, το οποίο δεν μπορεί να φιλοξενήσει παραστάσεις μετά την πλημμύρα της σκηνής του. Θέμα της φετινής διοργάνωσης του φεστιβάλ που παρακολουθώ, μάλλον σποραδικά, από την πρώτη του χρονιά; Ο,τι υποδηλώνει η λέξη «un-rest», που μεταφράζεται ως «αν-ησυχία».
Η αυλαία σηκώθηκε με το συμπαθητικό «Tomorrow is now today is yesterday» της Κορεάτισσας Σονγκ Ιμ Χο, για να ακολουθήσει το «No Im not» του Πάνου Μαλακτού, που είχε φοβερή ενέργεια, αλλά τα είκοσι τέσσερα λεπτά της διάρκειάς του ήταν μάλλον λίγα για να μπορέσει να ξεδιπλωθεί ό,τι ήθελε να πει ο Κύπριος χορογράφος. Η επόμενη βραδιά, βέβαια, είχε άλλη δυναμική. Ξεκίνησε με το άρτια εκτελεσμένο «AeReA» της Τζινέβρα Παντσέτι και του Ενρίκο Τικόνι. Το τρομερό δίδυμο χόρεψε με τις ουδέτερα σκουρόχρωμες σημαίες του μέχρι τελικής… υποστολής, καταθέτοντας μια περφόρμανς που ήταν βαθιά πολιτική και την ίδια στιγμή ενδιαφέρουσα σε επίπεδο θεάματος. Ακολούθησε το «Thirst» της Ερμίρα Γκόρο, που τολμώ να πω ότι δεν με συγκίνησε παρά τα beats και την εξαντλητική (υποθέτω, για τους χορευτές) χορογραφία του.
Την τρίτη νύχτα την έσωσε –ανάμεσα στο «Me.Myself.I» του Αλεξ Κρος και στο «The garden of the beasts» της Νατάσσας Φραντζή– το χιουμοριστικό «Te odiero» των Ισπανών HURyCAN, ενώ το «θαύμα» συντελέστηκε την επομένη, αμέσως πριν το φεστιβάλ ρίξει αυλαία και μετά το «W(h)oman» της Εύας Γεωργιτσοπούλου. Ναι, το «Masterwork for six dancers» της Εμεσε Τσουχόρκα και του Τσάμπα Μόλναρ ήταν το πρώτο χορευτικό highlight του καλοκαιριού. Μια πραγματικά «κουλ» παράσταση, στην οποία το εικαστικό κομμάτι ευχαριστούσε το βλέμμα, οι περφόρμερ ήταν 100% δοσμένοι στη δουλειά που είχαν να βγάλουν πάνω στο σανίδι, η δραματουργία ήταν δουλεμένη, το γυμνό είχε νόημα και φυσικότητα, το χιούμορ έβγαζε γέλιο.
Μετά τα σφυρίγματα, τα χειροκροτήματα που πόνεσαν τα χέρια μου και την τριπλή υπόκλιση των περφόρμερ, μην έχοντας επιστρέψει απολύτως στον «πραγματικό κόσμο», αναλογιζόμουν πώς θα μπορούσε να αποτιμήσει κανείς αυτό το τετραήμερο. Τότε ήταν που σκέφτηκα μια φράση από ένα μικρό ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου: «Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια / Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι». Για παραστάσεις σαν το «Masterwork for six dancers» αξίζουν όλες οι φορές που μπαίνει κάποιος σε ένα θέατρο για να δει χορό και βγαίνει έχοντας χάσει τον χρόνο του.
