Ποιο είναι το κοινό σημείο ανάμεσα στον «Περιπλανώμενο» του Ιντιο Σισάβα, που έχει τις ρίζες του στην αφρικανική παράδοση, με το έργο «Darkest white» της Δαφίν Αντωνιάδου, που βασίζεται στη σλαβομακεδονική κληρονομιά της; Πώς συνδέονται με το «Hystory» της Πατρίσιας Απέργη και τη δυναμική ομάδα Sydney Dance Company, που συνδυάζει μπαλέτο, γιόγκα και σύγχρονη κίνηση;
Είναι ο διαρκώς μεταβαλλόμενος χάρτης του σύγχρονου χορού, φτιαγμένος από κινήσεις, ιδέες και πολιτισμικές επιρροές. Μέρη αυτής της νέας γεωγραφίας που διαμορφώνεται από τη συνάντηση του σώματος με τον χώρο, την Ιστορία και τη φαντασία παρουσιάζει το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου, σε παραστάσεις που στην πλειονότητά τους φιλοξενούνται στην Πειραιώς 260, χωρίς όμως να λείπει και το Ηρώδειο.
Για καλύτερη πλοήγηση σε αυτόν τον διεθνή χάρτη, ξεχωρίζουμε κάποιους σταθμούς που συγκεντρώνουν ευρύτερο ενδιαφέρον. Για αρχή ταξιδεύουμε στη Αφρική μέσω του έργου «Vagabundus» (7-8/6, Πειραιώς 260) που στα λατινικά σημαίνει «περιπλανώμενος». Ο χορογράφος και καλλιτεχνικός διευθυντής της ομάδας Converge+ Mozambique Dance Company Ιντιο Σισάβα, από τη Μοζαμβίκη, επεξεργάζεται την έννοια της μετανάστευσης μέσα από το πρίσμα του ανθρώπινου σώματος. Ο μετανάστης είναι ο νομάδας της εποχής μας – μέτοικος, εξερευνητής, αλλά και πλάνης, λέει ο Σισάβα. Σε μια χορογραφία με ανοιχτή αρχή και τέλος, 13 περφόρμερ χορεύουν και ταυτόχρονα τραγουδούν παραδοσιακές και σύγχρονες μοζαμβικανές μελωδίες, βασισμένες σε γκόσπελ και μπαρόκ μοτίβα. Εμπνεόμενος από τον τελετουργικό χορό της φυλής των Μακόντε στη Μοζαμβίκη, ο χορογράφος αποδεικνύει πως η εκρηκτική δύναμη του χορού όταν ενώνεται με την ανθρώπινη φωνή δεν χρειάζεται περίτεχνα σκηνικά, κοστούμια και φώτα.
Στον αντίποδα αυτού του ξέφρενου θεάματος, που όμως έχει έντονες κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, βρίσκεται το έργο «Κάπως, αλλιώς, καθόλου, μαζί» (27-29/6, Πειραιώς 260) σε σύλληψη – χορογραφία και ερμηνεία της Παναγιώτας Καλλιμάνη. Γεννημένη στο Αίγιο, εγκατεστημένη στο Παρίσι, η Καλλιμάνη στρέφεται στο προσωπικό και στο λίγο, που όμως κυριαρχεί στη ζωή μας. Ενα ζευγάρι πορεύεται για πάντα μαζί, ή μήπως όχι; Ενα διπλό σκηνικό, δύο πανομοιότυποι χώροι, ο ένας δίπλα στον άλλον. Δύο πανομοιότυπα ζευγάρια, σαν καθρέφτης το ένα του άλλου, το καθένα στον δικό του χώρο. Η σχέση του ζευγαριού, ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται, πρωί, μεσημέρι, βράδυ και πάλι από την αρχή, καθώς ο χρόνος περνάει.
Το νέο έργο της Πατρίσιας Απέργη, «Ηystory», εστιάζεται στις διεκδικήσεις των γυναικών μέσα στους αιώνες – Η Sydney Dance Company θα παρουσιάσει το «Impermenance», σε χορογραφία του καλλιτεχνικού διευθυντή της, Ραφαέλ Μπονατσέλα.
Ενταγμένη στην πλατφόρμα του grape, την αγορά για τις ελληνικές παραστατικές τέχνες του φεστιβάλ, που δίνει την ευκαιρία στους δημιουργούς να δείξουν τα έργα τους σε εκπροσώπους διεθνών φεστιβάλ αλλά και στο ευρύ κοινό, παρουσιάζεται η παράσταση «Darkest White» (21-24/7, Πειραιώς 260) στον Κύκλο Ρίζες. Η Δαφίν Αντωνιάδου, ανεξάρτητη χορογράφος, περφόρμερ και χορεύτρια, θέλει να «μιλήσει» για την εξουσία σε ένα έργο που εξελίσσεται ως τελετουργικό, απλώνεται και συστρέφεται σαν ανθρώπινο υφαντό που έχει επίγνωση της ευθραυστότητας και ταυτόχρονα της ανθεκτικότητάς του.
Στο τετραήμερο του grape (21-24/7, Πειραιώς 260) παρουσιάζεται επίσης το νέο έργο της Πατρίσιας Απέργη, χορογράφου με έντονο αποτύπωμα τόσο στην εγχώρια όσο και στη διεθνή σκηνή, που εστιάζεται στις διεκδικήσεις των γυναικών μέσα στους αιώνες. Σύμφωνα με τη δημιουργό, «το “Ηystory” είναι μια περιπλάνηση σε τόπους πραγματικούς και ονειρικούς, σε όλες τις ταυτότητες που αποδόθηκαν στις γυναίκες ή που οι ίδιες αποδέχτηκαν, στην αποτυχία ή την επιτυχία της χειραγώγησης». Αποτελώντας τη συνέχεια της προηγούμενης παραγωγής των Αεριτών «Planites» (2012), ένα έργο για ανδρική διανομή, η χορογράφος τώρα αντλεί νόημα από συνειρμούς και συσχετισμούς εννοιών, οι οποίοι ενυπάρχουν στον ίδιο τον τίτλο του: «Υστέρα» αλλά και Ιστορία.
Στις 4 Ιουλίου, έρχονται στο Ηρώδειο η Sydney Dance Company και το κουαρτέτο εγχόρδων Zaïde Quartet στην παράσταση «Impermenance», σε χορογραφία του καλλιτεχνικού διευθυντή τους Ραφαέλ Μπονατσέλα και πρωτότυπη μουσική του Μπράις Ντέσνερ, διάσημου για τα σάουντρακ των ταινιών «The Revenant» και «The Two Popes».
Η Sydney Dance Company, που αποτελείται από 17 χορευτές, είναι από τις πιο δυναμικές ομάδες σύγχρονου χορού στην Αυστραλία και χαρακτηρίζεται από τη συναισθηματική ένταση των έργων που παρουσιάζει, τον πειραματισμό και την καινοτομία στην εξερεύνηση των δυνατοτήτων του ανθρώπινου σώματος, καθώς και την ενσωμάτωση παραδοσιακών στοιχείων. Η παράσταση έχει λάβει διεθνώς εξαιρετικές κριτικές, ενώ ο Ντέσνερ εμπνεύστηκε αρχικά από τη φωτιά στην Παναγία των Παρισίων και τις καταστροφικές πυρκαγιές της Αυστραλίας του 2019.
