Misericordia ★★★½
ΔΡΑΜΑ (2024), 103΄
Σκηνοθεσία: Αλέν Γκιροντί
Ερμηνείες: Φελίξ Κισίλ, Κατρίν Φρο
Ενα μάλλον αναπάντεχο φιλμ έρχεται να θυμίσει ότι και το σύγχρονο σινεμά μπορεί να είναι εφευρετικό και τολμηρό, ακόμη και όταν χρησιμοποιεί απλά μέσα. Ο Ζερεμί επιστρέφει στο χωριό του για την κηδεία του φούρναρη και πρώην αφεντικού του. Καθώς η παραμονή του εκεί παρατείνεται, θα έρθει σε αντιπαράθεση με τον γιο του εκλιπόντος –και παλιό του φίλο–, ενώ στην υπόθεση θα εμπλακούν επίσης ένας γείτονας με απειλητικό χαρακτήρα και ένας ιερέας με αινιγματικές προθέσεις.
Ο Γκιροντί αναμειγνύει στοιχεία θρίλερ και μαύρης κωμωδίας, σε ένα φιλμ που κρύβει πολύ περισσότερα κάτω από τη φαινομενικά συμβατική του επιφάνεια. Ο ήρωας, που μοιάζει εμπνευσμένος τόσο από τον Ρασκόλνικοφ του Ντοστογέφσκι όσο και από τον μυστηριώδη επισκέπτη στο «Θεώρημα» του Παζολίνι, προκαλεί (και σεξουαλική) αναστάτωση στη μικρή κοινότητα, ενώ ταυτόχρονα παλεύει με τους εσωτερικούς του δαίμονες. Οι προεκτάσεις (φιλοσοφικές, ταξικές, ψυχαναλυτικές) είναι εδώ πλούσιες, σε ένα φιλμ που μπαίνει με τον τρόπο του κάτω από το «δέρμα» του θεατή και τον εκπλήσσει διαρκώς· εισάγει δε με έξυπνο τρόπο το στοιχείο της φύσης, εκεί όπου οι ήρωες καταφεύγουν για να λύσουν τις διαφορές, να κρύψουν τις αμαρτίες, αλλά και να πραγματοποιήσουν τους πόθους τους.
Ρενουάρ ★★★
ΔΡΑΜΑ (2025), 120΄
Σκηνοθεσία: Τσι Χαγιακάουα
Ερμηνείες: Γιούι Σουζούκι, Χικάρι Ισίντα
Μια γλυκόπικρη ιστορία βίαιης ενηλικίωσης μας έρχεται από την Ιαπωνία, φέροντας και κινηματογραφικές αξίες του σύγχρονου σινεμά από την Απω Ανατολή. Στο Τόκιο του 1987, ένα 11χρονο κορίτσι έρχεται αντιμέτωπο με τον επικείμενο θάνατο του πατέρα του. Καθώς οι καλοκαιρινές διακοπές κυλούν και η μητέρα της μικρής δεν προλαβαίνει να τη φροντίσει, η ευαίσθητη Φούκι θα ανακαλύψει σταδιακά τον κόσμο των μεγάλων, πάντα μέσα από τα μάτια της παιδικής της αθωότητας. Αυτό το στοιχείο είναι και το «κλειδί» της ιμπρεσιονιστικής (εξ ου και ο τίτλος) ματιάς της Τσι Χαγιακάουα, η οποία κινηματογραφεί περισσότερο εντυπώσεις και συναισθήματα παρά σκληρά ρεαλιστικές καταστάσεις. Συνολικά δημιουργεί ένα «ήσυχο» φιλμ, το οποίο αποφεύγει τις υπερβολές και τον μελοδραματισμό, ακόμη και όταν η πλοκή του οδηγείται σε ολοφάνερα τραγικές ατραπούς. Εκεί κάπου άλλωστε «παρεμβαίνει» το χαρακτηριστικά ασιατικό χιούμορ για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα και να σώσει πρωταγωνιστές, αλλά και κοινό, από ένα σκοτάδι πολύ βαρύ για να το αντέξει οποιοσδήποτε.
Αν είχα πόδια θα σε κλωτσούσα ★★½
ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΘΡΙΛΕΡ (2025), 113΄
Σκηνοθεσία: Μέρι Μπρονστάιν
Ερμηνείες: Ρόουζ Μπερν, Κόναν Ο’ Μπράιαν
Αργυρή Αρκτος ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βερολίνου για τη Ρόουζ Μπερν, η οποία υποδύεται μια μητέρα στα πρόθυρα… νευρικής κρίσης. Η ψυχοθεραπεύτρια Λίντα έχει να διαχειριστεί ταυτόχρονα τη μυστηριώδη σοβαρή ασθένεια της κόρης της, τον απόντα σύζυγο, μια εξαφανισμένη ασθενή και την ολοένα και πιο εχθρική στάση του δικού της ψυχοθεραπευτή (τον ερμηνεύει άρτια ο τηλεπαρουσιαστής Κόναν Ο’ Μπράιαν στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο). Η Μέρι Μπρονστάιν βουτάει στη γυναικεία εμπειρία με τολμηρή διάθεση, που τη φέρνει σε ευθεία αντιπαράθεση ακόμη και με τον λεγόμενο «ιερό» δεσμό της μητρότητας.
Στο επίκεντρο βρίσκεται εδώ μια μητέρα και επαγγελματίας στα όρια της κατάρρευσης, τόσο σωματικής όσο και (κυρίως) ψυχικής, καθώς νιώθει έναν χείμαρρο ευθυνών, παραλείψεων και ενοχών να την καταπλακώνει. Αισθητικά το φιλμ τα απεικονίζει όλα αυτά με τον τρόπο του ψυχολογικού θρίλερ, με την ανάλογη μουσική και τα jump scares, που παραπέμπουν σχεδόν σε ταινία τρόμου. Ολα αυτά ωστόσο στερούνται κάπως συνοχής, αλλά και κάποιας (αναμενόμενης) ανατροπής που δεν έρχεται ποτέ, σε ένα φιλμ που θα ήταν ομολογουμένως πολύ λιγότερο ενδιαφέρον δίχως την πραγματικά εκπληκτική ερμηνεία της Ρόουζ Μπερν.
Keeper ★★
ΤΡΟΜΟΥ (2025), 99΄
Σκηνοθεσία: Οσγκουντ Πέρκινς
Ερμηνείες: Τατιάνα Μασλάνι, Ροσίφ Σάδερλαντ
Επειτα από το επιτυχημένο «Longlegs», ο Οσγκουντ Πέρκινς επιστρέφει με μια διαφορετική ιστορία τρόμου, η οποία αντλεί έμπνευση από διάφορες αμερικανικές παραδόσεις του είδους.
Ο Μάλκολμ και η Λιζ ταξιδεύουν στο απομονωμένο εξοχικό του πρώτου στο δάσος, προκειμένου να γιορτάσουν την πρώτη τους επέτειο. Εκεί ωστόσο ένα ζευγάρι απρόσκλητων επισκεπτών θα πυροδοτήσει μια σειρά από τρομακτικά γεγονότα, που θα φέρουν τη Λιζ αντιμέτωπη με τη σκοτεινή ιστορία της οικογένειας του συντρόφου της. Ενδιαφέρον στην πρώτη ματιά και με κάποιες καλοστημένες σκηνές, το φιλμ του Πέρκινς χάνει αρκετά γρήγορα τον προσανατολισμό του και παρασύρεται από τα χιλιοπαιγμένα κλισέ του είδους.
Το δέντρο που πληγώναμε ★★★½
ΔΡΑΜΑ (1986), 62΄
Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Ερμηνείες: Γιάννης Αβδελιώδης, Νίκος Μειωτέρης
Το σπουδαίο για το ελληνικό σινεμά φιλμ του Δήμου Αβδελιώδη προβάλλεται σε ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια με αφορμή την επέτειο για τα 40 χρόνια από τη δημιουργία του. Το καλοκαίρι του 1960, σε ένα γραφικό μαστιχοχώρι της Χίου, δυο δεκάχρονα αγόρια περνούν μαζί το καλοκαίρι εξασκούμενα στο παιχνίδι, αλλά και στον έρωτα.
Με πενιχρά μέσα, αλλά καθαρή κινηματογραφική ματιά και ποιητικό πνεύμα, ο Αβδελιώδης δημιουργεί ένα φιλμ που πλημμυρίζει την οθόνη με παιδική αθωότητα, καθώς και με τη νοσταλγική σήμερα εικόνα μιας Ελλάδας που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί.
