Τους ηθοποιούς σαν τον Ούντο Κίερ, που έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών, δεν τους χαρακτηρίζεις ακριβώς κορυφαίους – δεν έχει να επιδείξει μεγάλα κινηματογραφικά βραβεία, ούτε λαμπερούς πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η μοναδική παρουσία του, ωστόσο, σχεδόν οπουδήποτε κλήθηκε να σταθεί μπροστά από την κάμερα, τον κατατάσσει σε μια άλλη, ίσως ακόμα σπουδαιότερη κατηγορία: εκείνη των αξέχαστων. Εχοντας άλλωστε εμφανιστεί σε περισσότερες από 250(!) ταινίες και σειρές όλων των ειδών, σίγουρα κάπου τον έχετε πετύχει, αν όχι στα δύο ελληνικά φιλμ που έχει πάρει μέρος: στην «Πρόκληση» και στους «Ερωτομανείς» του Ομηρου Ευστρατιάδη.
«Στην καριέρα μου υπάρχουν 100 κακές ταινίες, 50 που μπορείς να τις δεις με ένα ποτήρι κρασί και 50 που είναι καλές», είχε δηλώσει κάποτε ο Κίερ, επιδεικνύοντας σπάνια ειλικρίνεια και αυτοσαρκαστικό πνεύμα. Ο ίδιος ήταν από τους πρώτους ηθοποιούς που μίλησε ανοιχτά για τον queer σεξουαλικό προσανατολισμό του και δεν φοβήθηκε να αναλάβει τον ρόλο του «κακού» ή του τέρατος αμέτρητες φορές μέσα στις δεκαετίες. Ούτως ή άλλως το ξεκίνημά του έγινε με τη «Σάρκα για τον Φρανκενστάιν» (1973) και το «Αίμα για τον Δράκουλα» (1974) του Πολ Μόρισεϊ, σε παραγωγή Αντι Γουόρχολ.
Από εκεί και έπειτα οι ταινίες πέφτουν βροχή, με πρώτες αυτές του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ («Η γυναίκα του σταθμάρχη», «Η τρίτη γενιά», «Λιλί Μαρλέν»), με τον οποίο ήταν φίλοι από την εποχή που τα… έπιναν ως έφηβοι εργάτες στα μπαρ της Κολωνίας. Εκεί γεννήθηκε ο Κίερ τον Οκτώβριο του 1944, σε ένα νοσοκομείο το οποίο λίγες ώρες αργότερα βομβαρδίστηκε από τους Συμμάχους, με το νεογέννητο να φυγαδεύεται ανάμεσα στα ερείπια. Παρόλο που η δική του πολιτική ιδεολογία ήταν εντελώς αντίθετη, δεν δίστασε να παίξει αρκετές φορές τον ρόλο του ναζί και σε τρεις περιπτώσεις τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ. «Οταν παίζεις μικρούς ή γκεστ ρόλους σε ταινίες, είναι καλύτερα να είσαι ο κακός και να τρομάζεις τον κόσμο παρά να είσαι ο τύπος που δουλεύει στο ταχυδρομείο και γυρίζει σπίτι στη γυναίκα και στα παιδιά του. Το κοινό θα σε θυμάται περισσότερο», έλεγε χαρακτηριστικά.
Το γωνιώδες πρόσωπο και τα παγερά γαλάζια μάτια τον έκαναν ιδανικό για τέτοιου είδους ρόλους και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Ο Δανός μάστορας της κινηματογραφικής πρόκλησης, Λαρς φον Τρίερ, τον ήθελε παντού, από το ρηξικέλευθο «Europa» του 1991 μέχρι τα πιο πρόσφατα «Melancholia» και «Nymphomaniac: Vol. II». Αντιστοίχως ο Γκας βαν Σαντ τον σύστησε στο αμερικανικό κοινό με έναν παιχνιδιάρικο ρόλο –και ένα αξέχαστο χορευτικό– στο «Δικό μου Αϊνταχο», δίπλα στους νεαρούς Ρίβερ Φίνιξ και Κιάνου Ριβς.
Το ανεξάρτητο σινεμά και οι δημιουργοί του πάντα τραβούσαν τον Ούντο Κίερ, αλλά όχι μόνον· έπαιξε ακόμα σε χολιγουντιανά μπλοκμπάστερ, όπως τα «Αρμαγεδδών» και «Blade», ενώ χάρισε τη φωνή και τη φιγούρα του σε δημοφιλή βιντεοπαιχνίδια, σαν τα «Red Alert» και «Call of Duty». Τελευταία τον είδαμε στο βραβευμένο στις Κάννες «Secret Agent» του Κλέμπερ Μεντόζα Φίλιο.
