«Ο ελληνικός κινηματογράφος ήταν ο καθρέφτης της κοινωνίας», λέει ο Βασίλης Καΐλας, 72 χρόνων σήμερα. Το βλέμμα του αγκαλιάζει τους συνοδοιπόρους του. Είναι ο νεότερος ανάμεσά τους. Κοντά του η Αννα Φόνσου, ο Αντώνης Θεοδωρακόπουλος, η Αιμιλία Υψηλάντη, ο Γιώργος Κωνσταντίνου, η Χλόη Λιάσκου, ο Δημήτρης Καλλιβωκάς, η Μπέτυ Λιβανού, ο Σωτήρης Τζεβελέκος. Λίγο πριν αρχίσει η τιμητική εκδήλωση του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με τη Finos Film, για την προσφορά τους στο ελληνικό σινεμά της «χρυσής εποχής», στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας», χθες βράδυ, τον συναντώ στον 5ο όροφο του Ολύμπιον, στο «Δωμάτιο με Θέα». Εκεί αναμειγνύονται γενιές και εποχές. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ο Ακης Σακελλαρίου, ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, ο Σπύρος Παπαδόπουλος θα απονείμουν τιμητικές πλακέτες. Οικοδεσπότες και τιμώμενοι ανταλλάσσουν δυο λόγια, είναι εμφανώς συγκινημένοι. Τηλεοπτικά κανάλια για τις πρώτες δηλώσεις, μια εποχή που έχει σφραγίσει ερμηνευτικά τους σημερινούς κωμικούς –όπως και οι ίδιοι ομολογούν– αρχίζει να ξεδιπλώνεται με αμηχανία και αγάπη.
Ορθιοι με τον Βασίλη Καΐλα, σε μια σύντομη συνομιλία: «Ο “Λουστράκος” δηλαδή, η μεγάλη σας επιτυχία του 1962 δίπλα στον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, σε σκηνοθεσία της Μαρίας Πλυτά, ήταν “καθρέφτης της τότε κοινωνίας”. Ποιο είναι το σημερινό ανάλογό του;» τον ρωτώ. «Οι νέοι που δουλεύουν γκαρσόνια για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών», λέει και συγκινείται. Γιατί σήμερα, ως πρόεδρος του Οργανισμού Πνευματικών Δικαιωμάτων των Ηθοποιών ταξιδεύει πολύ και βλέπει τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Το παιδί-θαύμα του σινεμά, που ξεκίνησε την καριέρα του 4 ετών, στο «Τελευταίο ψέμα» του Μιχάλη Κακογιάννη με την Ελλη Λαμπέτη. Ο μπαμπάς του ήταν θυρωρός στην πολυκατοικία που έμεναν η Λαμπέτη με τον Χορν και έτσι κάπως ξεκίνησε η καριέρα του. Γύρισε 117 ταινίες ώς τα μέσα του ’80 που άφησε το σινεμά. Επαιξε και στο θέατρο με τον Χορν, τον Μινωτή και την Παξινού. «Δεν το είδα ποτέ σαν δουλειά αυτό που έκανα. Μόνο σαν παιχνίδι. Η αναδρομή στο παρελθόν έχει για μένα μόνο χαμόγελα», σχολιάζει. «Εισέπραξα πολλή αγάπη και σεβασμό. Αυτό που δεν μου άρεσε ποτέ είναι τα φώτα της δημοσιότητας». «Πώς μεγαλώνει ένα παιδί-θαύμα;» τον ρωτώ. «Μα, σαν παιδί!» απαντά. «Και πότε περάσατε στην όχθη της ωριμότητας;» επιμένω. «Οταν γεννήθηκε η κόρη μου, που σήμερα είναι 40 χρόνων».
Εκτός από τη σκηνή της αίθουσας γέμισε και η οθόνη από πρωταγωνιστές. Μια ταινία 45 λεπτών με συνεντεύξεις όσων δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν (Μάρω Κοντού, Ξένια Καλογεροπούλου, Αλεξάνδρα Λαδικού, Ελένη Ανουσάκη, Μπέττυ Αρβανίτη, Γιώργος Πάντζας, Γιάννης Βογιατζής, Ελλη Φωτίου, Στέφανος Ληναίος και άλλοι) έδωσε στη βραδιά το μέτρο της λάμψης που έχει διάρκεια και περιεχόμενο. Και στο χειροκρότημα, θερμό και συγκινημένο, την ουσία της ανταπόδοσης.
