Βγαίνοντας από τον περιφερειακό στα νοτιοανατολικά της Πάτρας, μια αριστερή στροφή οδηγεί σε έναν ιδιωτικό δρόμο, τον οποίο ορίζει μια μεγάλη πετρόχτιστη είσοδος. Η επιγραφή «Κάστρο Κλάους», συνοδευμένη από τη χρονολογία 1861, προδιαθέτει για το μεγαλόπρεπο του πράγματος, αλλά και για ένα ταξίδι στον χρόνο, το οποίο ξεκινά ήδη από τη σύντομη διαδρομή ανάμεσα στα κυπαρίσσια και καταλήγει μπροστά στα τείχη της Achaia Clauss. Η περιγραφή δεν είναι καθόλου υπερβολική, καθώς εδώ έχουμε κανονικό κάστρο με τους πύργους και τη βαριά δίφυλλη πόρτα της πύλης να μας ταξιδεύουν σε άλλες εποχές. Προχωρώντας στο εσωτερικό, πάντως, αυτό που συναντήσαμε ήταν μια (πολύ σύγχρονη) μηχανή προβολής, κινηματογραφικό «πανί» και κάποιες από τις πιο αξιόλογες γερμανόφωνες ταινίες της πιο πρόσφατης παραγωγής: με δυο λόγια, το 6ο KinoFest – Φεστιβάλ Γερμανόφωνου Κινηματογράφου, το οποίο ολοκληρώθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στους χώρους του κάστρου.
Πριν από ενάμιση αιώνα –και βάλε– ο Βαυαρός Γκούσταβ Κλάους, ο οποίος ζούσε και εργαζόταν στην Πάτρα, είχε την ιδέα δημιουργίας ενός οινοποιείου –του πρώτου στην Ελλάδα– στην περιοχή. Μέσα στις επόμενες δεκαετίες το κάστρο σταδιακά χτίστηκε, οι αμπελώνες επεκτάθηκαν και τα πελώρια ξύλινα βαρέλια, τα οποία στέκουν και σήμερα ακέραια στο «αυτοκρατορικό κελάρι», γέμισαν με γλυκιά μαυροδάφνη. Μέσα στο κάστρο-οινοποιείο ζούσαν και εργάζονταν περίπου 30 οικογένειες, ενώ λειτουργούσαν δύο εκκλησίες, καθολική και ορθόδοξη, καθώς και σχολείο ανοιχτό σε όλα τα παιδιά της περιοχής. Επιστρέφοντας στον 21ο αιώνα, οι σημερινοί ιδιοκτήτες φιλοξενούν το γερμανόφωνο (προς τιμήν του ιδρυτή Κλάους) KinoFest, το οποίο συνδιοργανώνουν η ABCinema και το Goethe Zentrum Patras, προσκαλώντας τους πολίτες της Πάτρας και τους υπόλοιπους επισκέπτες σε δωρεάν προβολές.
Οι τελευταίες ξεκινούσαν καθημερινά από τις μεσημεριανές ώρες μέσα σε κάποια από τα δεκάδες πέτρινα κτίσματα εντός των τειχών, ενώ κορυφώνονταν με δύο βραδινές προβολές στην ευρύχωρη πλατεία, η οποία γέμισε με κόσμο, τουλάχιστον τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου που βρεθήκαμε εμείς εκεί. «Θέλαμε ο κεντρικός χώρος προβολής να αποπνέει κάτι από την ατμόσφαιρα της πλατείας του Λοκάρνο με τον κόσμο να κινείται ελεύθερα», μας είπε ο τριαντάχρονος καλλιτεχνικός διευθυντής Αντώνης Κορκόντζηλας. Πράγματι αρκετοί από το κοινό πηγαινοέρχονταν κατά τη διάρκεια της προβολής μέχρι το κοντινό κεντρικό κτίριο, επιστρέφοντας με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι.
Επί της οθόνης, προλάβαμε να δούμε ταινίες σε πανελλήνια πρεμιέρα που εξερεύνησαν, καθεμιά με τον τρόπο της, πτυχές των ανθρώπινων σχέσεων αλλά και κοινωνικά ζητήματα. Συγκινηθήκαμε με την αληθινή ιστορία της Ελβετής «Φόνισσας», Φρίντα Κέλερ, στο «Frieda’s Case» (βραβείο κοινού) της Μαρία Μπρέντλε· δοκιμαστήκαμε με το σκληρό γυναικείο πορτρέτο στο «Vena» (βραβείο καλύτερης ταινίας) της Κιάρα Φλάισχακερ· γελάσαμε με τα στερεότυπα και την πολιτική ορθότητα στο «Old White Man» του Σίμον Φέρχοφερ· προβληματιστήκαμε παίρνοντας μια εικόνα από τα κέντρα κράτησης μεταναστών, στο ντοκιμαντέρ «Moria Six» της Τζένιφερ Μάλμαν. Από όσα μας είπε ο Αντώνης Κορκόντζηλας, το φεστιβάλ, που φέτος είχε για χρυσό χορηγό την Klett Hellas και για μεγάλο υποστηρικτή τον ΕΟΤ, θα συνεχίσει να στεγάζεται δίπλα στα σκιερά κελάρια της Achaia Clauss και τα επόμενα χρόνια, παρά τις δυσκολίες χρηματοδότησης, αφού ο Δήμος Πατρέων προς το παρόν το αγνοεί, ενώ η Περιφερειακή Ενότητα Δυτικής Ελλάδας συνδιοργάνωσε μόνο την ενότητα του industry. Ευχόμαστε, όπως και το καλό κρασί, να ωριμάσει και αυτό όμορφα με τα χρόνια.
