Μια μάχη μετά την άλλη ★★★★
ΣΑΤΙΡΑ (2025), 161΄
Σκηνοθεσία: Πολ Τόμας Αντερσον
Ερμηνείες: Λεονάρντο ντι Κάπριο, Σον Πεν, Μπενίσιο ντελ Τόρο
Ο σπουδαίος Πολ Τόμας Αντερσον επιστρέφει με μία από τις πιο σημαντικές ταινίες της χρονιάς, η οποία καταφέρνει να συλλάβει όσο καμία άλλη την αίσθηση παράνοιας που αποπνέει η σύγχρονη Αμερική. Μια ομάδα ακροαριστερών ακτιβιστών, με επικεφαλής την ασυγκράτητη Περφίντια (Τεγιάνα Τέιλορ) και τον εξπέρ των εκρηκτικών Μπομπ (Λεονάρντο ντι Κάπριο), επιτίθεται σε ένα κέντρο κράτησης μεταναστών και τους απελευθερώνει. Εκείνο το βράδυ ξεκινάει μια βεντέτα, αλλά και ένα αλλόκοτο ερωτικό τρίγωνο με τον μιλιταριστή διοικητή του στρατοπέδου, συνταγματάρχη Λόκτζο (Σον Πεν). Δεκαέξι χρόνια αργότερα, ο ίδιος θα επιστρέψει για να κυνηγήσει τη νεαρή κόρη του ζευγαριού, κινητοποιώντας τους παλιούς επαναστατημένους προκειμένου να τη σώσουν.
Ο Αντερσον διασκευάζει ελεύθερα ένα μυθιστόρημα («Vineland») του Τόμας Πίντσον, αντλώντας παράλληλα έμπνευση από μια σειρά αληθινών γεγονότων και καταστάσεων: τα «antifa» και «Black Lives Matter» κινήματα, τις δυστοπικές φυλακές μεταναστών του Ντόναλντ Τραμπ και τις περισσότερο ή λιγότερο πιστευτές θεωρίες συνωμοσίας.
Τίποτα από όλα αυτά πάντως δεν κατονομάζεται ευθέως, καθώς είναι φανερό ότι ο δημιουργός της ταινίας προτιμά τον υπαινιγμό και τα ερωτήματα από τον εύκολο διδακτισμό. Επενδύει άλλωστε την ταινία του με έναν μανδύα καταιγιστικής –και ενίοτε εντυπωσιακής– δράσης· όλο το (εκτενές) τελευταίο κομμάτι του φιλμ για παράδειγμα αποτελείται από ένα τρελό κυνηγητό, με τον Μπενίσιο ντελ Τόρο να δίνει ρέστα ως κουλ γκουρού-σωτήρας ενός πανικόβλητου Ντι Κάπριο.
Εδώ ωστόσο υπάρχει ακόμη περισσότερο βάθος, αν θέλει κανείς να το αναζητήσει. Ο διάχυτος ερωτισμός σε κάποια σημεία του φιλμ και η παράξενη σύνδεση του παλαβού συνταγματάρχη με τα άτομα που καταδιώκει, καθρεφτίζουν σχέσεις και εξαρτήσεις μέσα στην ίδια την αμερικανική κοινωνία. Γενικώς η σάτιρα είναι ανελέητη, σε ένα μακροσκελές φιλμ, το οποίο όμως «κρύβει» τη διάρκειά του πίσω από τη δράση, τις σπουδαίες ερμηνείες και το «νευρικό» μουσικό σκορ που λειτουργεί σαν σφηνάκι σκέτου καφέ στη μέση της νύχτας.
Harvest ★★½
ΔΡΑΜΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2024), 134΄
Σκηνοθεσία: Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη
Ερμηνείες: Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς, Χάρι Μέλινγκ
Κάτι περισσότερο από ένα χρόνο μετά την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βενετίας του 2024, η νέα ταινία της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη φτάνει στις αίθουσες. Η Ελληνίδα κινηματογραφίστρια διασκευάζει το ομώνυμο βιβλίο του Τζιμ Κρέις, σύμφωνα με το οποίο ένα ξέγνοιαστο χωριό, τοποθετημένο σε απροσδιόριστο χρόνο και χώρο, δέχεται την εισβολή της μοντερνικότητας και ουσιαστικά… εξαφανίζεται, αφού ένας νέος ιδιοκτήτης γης αποφασίζει να μετατρέψει όλες τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις σε βοσκοτόπια. Η Τσαγγάρη δημιουργεί μια γοητευτική αλληγορία-μύθο πάνω στη μετάβαση της ανθρώπινης κοινωνίας από την ξεγνοιασιά και την αρμονική σχέση με τη φύση στο σύγχρονο καπιταλιστικό περιβάλλον του άκρατου συμφέροντος. Η πρωτο-κοινωνία της μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται έννοιες όπως η εξουσία, η ενοχή, η δράση και η εκδίκηση· ακόμα και ο ηγέτης της (καταπληκτικός ο Χάρι Μέλινγκ) είναι η προσωποποίηση της αγνότητας, ενώ ο βασικός πρωταγωνιστής (Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς) δεν δρα, αλλά βασικά παρατηρεί. Η έλευση ωστόσο των ξένων φέρνει μαζί της οδυνηρές αμφιβολίες, καχυποψία και φόβο για το διαφορετικό. Η ταινία της Τσαγγάρη, με το ψυχεδελικό της πέπλο και το δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα. Ταυτόχρονα είναι έως και υπερβολικά απαιτητική για τον θεατή, αυτάρεσκη ανά στιγμές, ενώ και η μεγάλη διάρκεια δεν βοηθάει στη διατήρηση του αφηγηματικού ρυθμού.
Μπερλινγκουέρ: Η μεγάλη ελπίδα ★★★
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2024), 123΄
Σκηνοθεσία: Αντρέα Σέγκρε
Ερμηνείες: Ελιο Τζερμάνο, Ελενα Ραντόνιτσιχ
Ο ιστορικός ηγέτης του ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος, Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, βιογραφείται μέσα από ένα φιλμ μυθοπλασίας, με τον (καταπληκτικό) Ελιο Τζερμάνο να αναλαμβάνει τον κεντρικό ρόλο. Εδώ παρακολουθούμε περισσότερο τα επεισοδιακά γεγονότα της δεκαετίας του 1970, κατά την οποία το ΙΚΚ γιγαντώνεται εκλογικά, με φιλοδοξία να εφαρμόσει τον σοσιαλισμό μέσω της δημοκρατικής οδού. Ο διάλογος με τους Χριστιανοδημοκράτες του Αλντο Μόρο, οι σχέσεις με τη Σοβιετική Ενωση, αλλά και η προσωπική ζωή του Μπερλινγκουέρ, παρουσιάζονται μέσα από ένα φιλμ που συνδυάζει αρμονικά ντοκουμέντο και ελεύθερη ερμηνεία της Ιστορίας. Πιο ενδιαφέρουσα ακόμα η προσπάθεια διείσδυσης στη φιλοσοφία, στις αξίες και έναν τρόπο σκέψης που αν περισσότεροι είχαν μιμηθεί ίσως (και) ο σημερινός κόσμος να ήταν καλύτερος.
Χαμένα όνειρα ★★½
ΕΡΩΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ (2025), 95΄
Σκηνοθεσία: Μισέλ Φράνκο
Ερμηνείες: Τζέσικα Τσαστέιν, Αϊζακ Ερνάντεζ
Ο διακεκριμένος Μεξικανός κινηματογραφιστής Μισέλ Φράνκο υπογράφει ένα υψηλής έντασης ρομάντζο με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Ενας νεαρός χορευτής μπαλέτου από το Μεξικό φτάνει στις ΗΠΑ, γεμάτος φιλοδοξίες για μια διεθνή καριέρα. Εκεί θα γνωρίσει την εύπορη και ισχυρή Τζένιφερ (Τζέσικα Τσαστέιν), η οποία θα τον ερωτευθεί παράφορα και θα τον βοηθήσει στο ξεκίνημά του. Η σχέση τους ωστόσο θα ανατρέψει τις ισορροπίες της προσεκτικά τακτοποιημένης ζωής της. Το φιλμ του Φράνκο αφηγείται μια ιστορία αγάπης (η πλούσια και ο… αλήτης) που έχουμε ξαναδεί πολλές φορές· αν κάτι κάνει εδώ το σύνολο ενδιαφέρον είναι αφενός τα σχόλια περί τάξης, μετανάστευσης κ.ο.κ. και αφετέρου η ερμηνεία της Τσαστέιν, η οποία έχει τον τρόπο να φωτίζει μοναδικά σχεδόν οποιονδήποτε χαρακτήρα της.
