Ενα καφέ ανδρικό καπέλο, πεσμένο στο σκονισμένο έδαφος. Δύο εργάτες γαντζώνονται από μια σκαλωσιά, τη στιγμή που από πάνω της, μια πύρινη κόλαση μαίνεται. Η πανοραμική εικόνα από ένα οικογενειακό διαμέρισμα δείχνει πλέον δύο ουρανοξύστες να φλέγονται, ενώ ακούγεται ένα δελτίο ειδήσεων γεμάτο ένταση και ένας άντρας που αναρωτιέται «μήπως να καλέσω κάποιον;». Σε όλα τα πλάνα, στη γωνία της οθόνης γράφει 11 Σεπτεμβρίου 2001. Αλλά και τα μεταγενέστερα, δεν είναι λιγότερο γλαφυρά: σε ένα, μια νεαρή ζωγραφίζει με κιμωλία στην άσφαλτο λουλούδια, δίπλα από ένα στραπατσαρισμένο αμάξι.
Ο,τι σημαντικό ή ασήμαντο και αν απεικονίζουν, προκαλούν κάτι σαν καθηλωτικό και απόκοσμο δέος οι εικόνες από το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους. Ισως αυτό είχαν θελήσει να συλλάβουν οι ντοκιμενταρίστες Στίβεν Ρόζενμπαουμ και Πάμελα Γιόντερ, οι οποίοι, σχεδόν αμέσως μετά την επίθεση, πήραν τις κάμερές τους και βγήκαν στη Νέα Υόρκη, για να καταγράψουν τους κατοίκους της πόλης ενώ συνειδητοποιούσαν τι είχε συμβεί, θρηνούσαν, συγκεντρώνονταν για να τιμήσουν τα θύματα ή και διαφωνούσαν για τις αιτίες της επίθεσης.
Οι Ρόζενμπαουμ και Γιόντερ συγκέντρωσαν αρχικά υλικό με συνεντεύξεις από 130 άτομα, ωστόσο αντιλήφθηκαν ότι δεν ήταν αρκετές. Εβαλαν μια αγγελία στη Village Voice, ζητώντας από τους αναγνώστες να στείλουν όποιο τυχόν βίντεο είχαν τραβήξει. Θα βοηθούσαν στο να δημιουργηθεί μια μαρτυρία, ένα τεκμήριο «του ηρωισμού, του πόνου, της δύναμης και της αντοχής της πόλης». Το αποτέλεσμα ήταν να συγκεντρωθούν πάνω από 500 ώρες βιντεοσκοπημένου υλικού.
Οπως αναφέρουν οι New York Times, το υλικό των Ρόζενμπαουμ και Γιόντερ δωρήθηκε στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης. Πρόκειται πιθανότατα για τη μεγαλύτερη συλλογή με βίντεο για την 11η Σεπτεμβρίου που έχουν τραβήξει απλοί πολίτες. Το ζεύγος είχε χρησιμοποιήσει ένα μικρό μέρος τους στο ντοκιμαντέρ «7 Days in September» (2002), ωστόσο το μεγαλύτερο τμήμα του θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά: από το 2027 θα είναι διαθέσιμο στους χώρους της βιβλιοθήκης, ενώ το 2030 θα αναρτηθεί στο Διαδίκτυο.
Το 2006 οι δύο ντοκιμενταρίστες είχαν σκεφτεί να πουλήσουν το αρχείο τους, όμως η αποκόμιση κέρδους από οτιδήποτε σχετικό με την 11η Σεπτεμβρίου ήταν –και μάλλον είναι– ταμπού. Το 2009 το χάρισαν στο υπό κατασκευήν «Μνημείο και Μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου», με τη συμφωνία να σκηνοθετήσουν ένα ντοκιμαντέρ για τη δημιουργία του ιδρύματος, το οποίο τελικά δυσαρεστήθηκε, γιατί η ταινία το παρουσίαζε «μέσα από έναν πολύ συγκεκριμένο ιδεολογικό φακό». Οι ντοκιμενταρίστες το είχαν κατηγορήσει για στρογγύλεμα των πολιτικών διαστάσεων της επίθεσης και είχαν αρχίσει να αναζητούν νέα στέγη για το υλικό τους.
Από το οποίο υλικό, επίσης, δεν λείπουν οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Οχι ότι κυριαρχούν. Σε ένα βίντεο, ξεκινάει ένας διαπληκτισμός στη διάρκεια μιας αγρυπνίας στη Union Square στις 14 Σεπτεμβρίου 2001, όταν ένας από το πλήθος γράφει στο πεζοδρόμιο «η αμερικανική σημαία αναπαράγει τη βία». Κάποιοι μιλούν για πένθος, εκδίκηση, την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, το Ισλάμ. Ενας μεσήλικας και μια νεαρή τσακώνονται φωναχτά, μέχρι που διαπιστώνουν ότι τις προηγούμενες ημέρες και οι δυο τους έβρισκαν ανθρώπινα μέλη στα συντρίμμια. Πέφτουν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου: «μαλώνουμε και μετά αγκαλιαζόμαστε», λένε.
