ΒΕΝΕΤΙΑ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Στον κινηματογράφο –και γενικότερα στην τέχνη– συνήθως λέμε ότι δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το «τι» δείχνει κανείς αλλά το «πώς». Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες ιστορίες αγάπης που έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη, αλλά μόνο μία «Καζαμπλάνκα». Σε κάποιες περιπτώσεις ωστόσο το ίδιο το θέμα είναι τόσο σημαντικό, τόσο επείγον και επιβλητικό λόγω της επικαιρότητάς του, που δεν γίνεται να μπει σε δεύτερο πλάνο. Από αυτή την άποψη, το «The Story of Hind Rajab» της Κάουτερ Μπεν Χάνια, που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του χθες, είναι αναμφίβολα η πιο συνταρακτική ταινία του φετινού Φεστιβάλ Βενετίας. Η Τυνήσια σκηνοθέτις επέλεξε να στρέψει τον φακό της στη Γάζα για να αφηγηθεί την αληθινή ιστορία της εξάχρονης Χιντ Ρατζάμπ, η οποία σκοτώθηκε από ισραηλινά πυρά τον Ιανουάριο του 2024.
Το φιλμ βασίζεται πάρα πολύ στις αυθεντικές ηχογραφήσεις των κλήσεων που πραγματοποιήθηκαν ανάμεσα στο κέντρο επιχειρήσεων της Ερυθράς Ημισελήνου στη Ραμάλα και στη μικρή Χιντ, τις ώρες που εκείνη βρέθηκε εγκλωβισμένη μέσα στο αυτοκίνητο των (ήδη νεκρών) θείων της εν μέσω πυρών σε κάποια γειτονιά της Γάζας. Οι ηθοποιοί της ταινίας υποδύονται τους ανθρώπους της Ημισελήνου παίζοντας ουσιαστικά «απέναντι» στην πραγματική φωνή της Χιντ, καθώς προσπαθούν να στείλουν ασθενοφόρο για να τη διασώσει, μέχρι το τραγικό φινάλε. «Αυτή είναι η ιστορία ενός παιδιού που φωνάζει “σώστε με”. Το πραγματικό ερώτημα είναι: Πώς αφήσαμε ένα παιδί να ικετεύει για τη ζωή του; Αρκετά με τις μαζικές δολοφονίες, τον λιμό, την απανθρωπιά, την καταστροφή και τη συνεχιζόμενη κατοχή», είπε ανάμεσα σε άλλα η ηθοποιός Σάτζα Κιλάνι, διαβάζοντας ένα κείμενο-θέση εκ μέρους όλων των συντελεστών της ταινίας στη μεσημεριανή συνέντευξη Τύπου. Νωρίτερα, στη δημοσιογραφική προβολή, οι τίτλοι τέλους βρήκαν πολλούς με υγρά μάτια να χειροκροτούν παρατεταμένα, όχι με ενθουσιασμό, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά περισσότερο με μια αίσθηση σοκαρισμένης συνειδητοποίησης.
Οι ίδιοι τίτλοι μάς πληροφόρησαν ότι το φιλμ της Μπεν Χάνια έχουν πλέον «αγκαλιάσει» ως εκτελεστικοί παραγωγοί οι Μπραντ Πιτ, Αλφόνσο Κουαρόν, Χοακίν Φίνιξ, Ρούνι Μάρα και Τζόναθαν Γκλέιζερ. Δεν γνωρίζουμε αν αυτό θα συντελέσει ώστε η ταινία να διακριθεί στη σαββατιάτικη τελετή απονομής των βραβείων, πόσο μάλλον να πάψει την εκκωφαντική σιωπή του Χόλιγουντ σχετικά με την Παλαιστίνη, όμως είναι σίγουρο ότι η «φωνή» της Χιντ Ρατζάμπ δύσκολα θα ξεχαστεί από όσους την άκουσαν εδώ στη Βενετία. Το συγκεκριμένο φιλμ πάντως δεν ήταν το μόνο επίκαιρο που είδαμε αυτές τις μέρες. Καθώς το φεστιβάλ πλησιάζει στο τέλος του, είναι φανερό πως η φετινή Μόστρα φιλοξένησε τις ανησυχίες των κινηματογραφιστών σχετικά με τον ταραγμένο σύγχρονο κόσμο. Ο Γιώργος Λάνθιμος («Βουγονία»), ο Νόα Μπόμπακ («Jay Kelly»), ο Πάολο Σορεντίνο («La Grazia»), ο Λούκα Γκουαντανίνο («After the Hunt»), ο Παρκ Τσαν-Γουκ («No Other Choice»), ο Ολιβιέ Ασαγιάζ («The Wizard of the Kremlin»), ο Τζιμ Τζάρμους («Father Mother Sister Brother») μιλούν για σοβαρά ζητήματα, όπως ο πόλεμος, ο εκφυλισμός του καπιταλισμού, η παραπληροφόρηση, η έλλειψη δικαιοσύνης, η εργασιακή ανασφάλεια και η αποξένωση· το κάνουν, δε, μέσα από αφηγήσεις τοποθετημένες στο σήμερα ή στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, σε αντίθεση με όσα είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να βλέπουμε στα μεγάλα φεστιβάλ. Μάλλον ήταν καιρός.
