Εκτός από σπουδαίος κινηματογραφιστής, ο Κουέντιν Ταραντίνο είναι και ειδικός στο να προκαλεί αντιδράσεις και συζητήσεις με τις κατά καιρούς δηλώσεις του. Τέτοιες ήταν και αυτές που έκανε σε πρόσφατη συνέντευξη, όπου χαρακτήρισε ως κορυφαία ταινία της φιλμογραφίας του το «Αδωξοι μπάσταρδη» και ως δική του αγαπημένη το «Κάποτε στο… Χόλιγουντ», ενώ είπε ότι το «Kill Bill» είναι η ταινία που ταυτίζεται περισσότερο με το προσωπικό του στυλ. Οπως ήταν φυσικό, οι κουβέντες και οι διαφωνίες ανάμεσα στους σινεφίλ αυτομάτως φούντωσαν, οπότε η «Κ» αναθέτει σε πέντε διακεκριμένους Ελληνες κριτικούς να καταθέσουν τις δικές τους απόψεις περί «καλύτερης» και «αγαπημένης».
Κάνοντας την αρχή, θα επισημάνουμε ότι ο αγαπημένος Κουέντιν άφησε στην άκρη το προφανές… «Pulp Fiction». Πράγματι, για την πλειοψηφία των θαυμαστών του –και για εμάς– το ηφαιστειώδες φιλμ του 1994 με το τρίο Ούμα Θέρμαν, Τζον Τραβόλτα, Σάμιουελ Τζάκσον είναι αξεπέραστο, τόσο στην εποχή του όσο και διαχρονικά, κάτι που επιβεβαιώνεται και από το ανεξίτηλο αποτύπωμά του στην ποπ κουλτούρα. Πολύ κοντά πάντως βρίσκεται και το δικό μας αγαπημένο, «Αδωξοι μπάσταρδη», ένα πολυθεματικό, σπονδυλωτό αριστούργημα, στο οποίο ο Ταραντίνο δεν διστάζει να αναμετρηθεί με την Ιστορία και να την ξαναγράψει για χάρη ενός καλύτερου κόσμου. Το έκανε άλλωστε ξανά στο μάλλον παρεξηγημένο «Κάποτε στο… Χόλιγουντ», θέλοντας να ξορκίσει τα φαντάσματα από τον ηλιόλουστο καλιφορνέζικο ουρανό. Πίσω στους «Μπάσταρδους», απολαυστικές είναι και οι σκηνές ανθολογίας του φιλμ, όπως η εισαγωγική με τον ανατριχιαστικά ευγενικό ναζί του Κρίστοφ Βαλτς ή η ανεκδιήγητα κωμική με τους «ιταλομαθείς» αντάρτες του Μπραντ Πιτ.
Λήδα Γαλανού
Flix.gr
Κάνοντας τις γυναίκες παντοδύναμες
Γιατί να φέρεις αντίρρηση στον καλλιτέχνη; Βλέποντας όμως το έργο του Κουέντιν Ταραντίνο συνολικά κι από όση απόσταση σου επιτρέπει το πάθος, που έτσι κι αλλιώς ξυπνάει το σινεμά του, η καλύτερη ταινία του ίσως είναι το «Pulp Fiction». Το 1994, μόλις δύο χρόνια αφότου εξερράγη στο σινεμά με το «Reservoir Dogs», έφτιαξε μια ταινία-θρύλο: Τέλεια στις προθέσεις και στο αποτέλεσμά της· από τη μια πλευρά θεμελιώνει τα χαρακτηριστικά αυτού του αντίξοου auteur, τη μη γραμμική αφήγηση, το στυλιζάρισμα της βίας με θράσος και χιούμορ, τους διαλόγους που περνούν αυτόματα στην ποπ κουλτούρα, την ανάμειξη νουάρ, pulp, μελοδράματος, γκανγκστερικού, exploitation, στο ίδιο σέικερ, το εμβληματικό σάουντρακ, τις διακειμενικές αναφορές. Και από την άλλη, με τη δημιουργία του, φέρνει ένα σταθμό στο ανεξάρτητο σινεμά και το αλλάζει για πάντα.
Αν αυτά, περίπου, είναι τα βασικά στοιχεία όλων των ταινιών του Ταραντίνο, η μεγαλύτερη αγάπη μου είναι, φυσικά, η ταινία που, δοξάζοντάς τα, τα ανατρέπει. Η «Jackie Brown» του 1997, πάντα στο ταραντινικό σύμπαν, όμως η μοναδική ταινία του που ασχολήθηκε με το βάθος των χαρακτήρων του, που έθρεψε την αισθητική του με συναίσθημα, η πρώτη που χάρισε ένα ώριμο μεγαλείο σε παραγνωρισμένους πρωταγωνιστές και που, στην τελική, μας έκανε να νιώθουμε λίγο σέξι και λίγο παντοδύναμες όταν περπατάμε με τη βαλίτσα μας στον κυλιόμενο διάδρομο του αεροδρομίου.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Athens Voice / Documento
«Βάζω να δω πέντε λεπτά μόνο»
Ολες οι ταινίες του Ταραντίνο, για μένα τουλάχιστον, είναι απολαυστικές. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να βρίσκω ταινία του σε κάποια πλατφόρμα και να βάζω να δω «πέντε λεπτά μόνο» προκαλώντας την αντίδραση των δικών μου («όχι πάλι, ρε μπαμπά», διαμαρτύρεται η Ιζαμπέλα) – στο τέλος, βέβαια, καθόμαστε όλοι μαζί οικογενειακώς και τη βλέπουμε ολόκληρη.
Η ταινία που δεν χορταίνω να βλέπω ξανά και ξανά είναι το «Kill Bill». Την πλέον ταραντινική ταινία (πληθωρική, σινεφιλική, διασκεδαστική και πρωτότυπη) δεν τη χωρίζω στα δύο «volume», όπως την υποχρέωσε η διανομή. Αυτή είναι η αγαπημένη μου και τη βάζω στο βάθρο με τις καλύτερες του Ταραντίνο, που είναι ακόμη το «Κάποτε στο… Χόλιγουντ» (η ωριμότερη και πλέον αναθεωρητική δημιουργία του) και το «Pulp Fiction», που μας είχε αφήσει άφωνους όταν το είχαμε πρωτοδεί πριν από 30 χρόνια.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Τα Νέα / Βήμα
Η βίαιη πλάκα του «Pulp Fiction»
Ολες οι ταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο είναι εθιστικές και με όλες «κολλάς» αν τις πετύχεις κάπου. Μία όμως είναι το αριστούργημά του, εκείνη που τον καθιέρωσε ως μεγάλο auteur του αμερικανικού σινεμά: το «Pulp Fiction» (1994). Αυτή η ντελιριακή συρραφή παράξενων, νοσηρών και διασκεδαστικών ιστοριών έρωτα, πάθους και εγκλήματος, με φόντο τον υπόκοσμο του Λος Αντζελες εν έτει 1993, είναι τελικά και η αγαπημένη μου ταινία του.
Μέσα από τις αλληλένδετες ιστορίες του, ο Ταραντίνο «υιοθετεί» πολλά κινηματογραφικά στυλ, με κοινό παρονομαστή την πλάκα και τη βία – ή, αν θέλετε, τη βίαιη πλάκα. Δηλώνει τις επιρροές του –από το αμερικανικό φιλμ νουάρ μέχρι το γαλλικό Νέο Κύμα– και συγχρόνως τις τιμά. Δεν φοβάται ακόμη και να αντιγράψει πράγματα άλλων ταινιών που ο ίδιος γουστάρει. Ομως τα κάνει «δικά του» και αυτό είναι το στίγμα του. Το «Pulp Fiction» ήταν για το αμερικανικό σινεμά της εποχής του κάτι αντίστοιχο με το βίαιο χτύπημα της βελόνας στο στήθος της Ούμα Θέρμαν από τον Τζον Τραβόλτα προκειμένου να τη σώσει από τον θάνατο.
Κώστας Ζαλίγκας
Ελεύθερος Τύπος
Κουέντιν δίχως ρυτίδες
Το να διαλέξεις την καλύτερη ταινία και εκείνη που προσωπικά σου άρεσε περισσότερο από τη φιλμογραφία του Κουέντιν Ταραντίνο είναι σαν να προσπαθείς να επιλέξεις ένα από τα αγαπημένα σου πουκάμισα για μια βραδινή έξοδο. Ολες ή σχεδόν όλες είναι απολαυστικές, ολοκληρωμένες ιστορίες με πολύ ψαχνό, όπως θα λέγαμε απλά και περιεκτικά. Αν ανήκεις και στην Generation X, που βίωσε τις ταινίες του παράλληλα με την κινηματογραφική της ωριμότητα, η επιλογή γίνεται ακόμη πιο περιπετειώδης.
Το «σοκ» που νιώθεις όταν βλέπεις για πρώτη φορά ταινίες σαν το «Reservoir dogs» ή το «Pulp Fiction» μένει βαθιά χαραγμένο μέσα σου. Η «Νύφη» με την κίτρινη ολόσωμη στολή της στα «Kill Bill», ο «Λοχαγός Αλντο» και το αντιναζιστικό μένος του στο «Αδωξοι μπάσταρδη», ο Τζάνγκο Φρίμαν στο σπουδαίο «Django ο τιμωρός», ο αναγεννημένος Κερτ Ράσελ ως Τζον Ρουθ στους «Μισητούς Οκτώ» και ο Ρικ Ντάλτον με τον Κλιφ Μπουθ στο «Κάποτε στο… Χόλιγουντ», είναι όλοι εμβληματικές φιγούρες του ταραντινικού σύμπαντος, που τους έχουμε συνδέσει απολύτως με τον δημιουργό τους.
Αν, όμως, μια ταινία ξεχωρίζει σε αυτή τη μοναδική φιλμογραφία αυτή δεν είναι άλλη από το «Pulp Fiction», που βλέπεται ξανά και ξανά χωρίς να έχει ούτε μία ρυτίδα στο μέτωπό της, τριάντα ένα χρόνια μετά τη θριαμβευτική πρεμιέρα της.
Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος
Αθηνόραμα
Η αδυναμία του «πρωτοδισκάκια»
Πραγματικά δύσκολο να διαλέξεις για όποιο από τα δύο αντικείμενα (καλύτερο – αγαπημένο) μέσα από τη συγκεκριμένη φιλμογραφία. Νιώθω πως ό,τι κι αν επιλέξω θα το έχω αντικαταστήσει την επόμενη φορά που θα μου γίνει, αν μου γίνει, το ίδιο ερώτημα. Για σήμερα, λοιπόν, και στη φάση που είμαι, θα υποστηρίξω τα εξής. Καλύτερη ταινία του Ταραντίνο είναι το «Pulp Fiction». Μιλάμε για φιλμ-σταθμό, που έκανε τομή στην κινηματογραφική αφήγηση· έκτοτε το σινεμά δεν είναι το ίδιο, όπως και να το κάνουμε. Δε θα καταχραστώ τον χώρο αναλύοντας το γιατί.
Οσο, τώρα, για την αγαπημένη… ειλικρινά διχάζομαι. Πονάω που δεν θα πω «Jackie Brown», μισώ τον εαυτό μου που δεν βάζω το «Kill Bill», να βάλω κωδικό το «gorlami» να μου χακάρετε το Letterboxd επειδή προσπερνάω το «Αδωξοι μπάσταρδη», αλλά τι να κάνω, «κλειδώνω» στο «Reservoir Dogs». Είμαι φύσει «πρωτοδισκάκιας», έχω αδυναμία στον Στιβ Μπουσέμι και αυτή ήταν μία από τις πρώτες ταινίες που θυμάμαι τον εαυτό μου να βλέπει ξανά και ξανά, αποσπασματικά, στο YouTube. Κατά τα άλλα, δεν ξεχνάμε τα πολιτικά σου πιστεύω, Κουέντιν…
