«Οφείλουμε να απαλλαγούμε απ’ τις προκαταλήψεις μας και να κινηθούμε σ’ όλα τα σημεία των γόνιμων αναζητήσεων. Μόνο μέσα απ’ την πραγματική αναζήτηση και την ανάδυση νέων μορφών θα μπορέσουμε να συντάξουμε τις εικόνες που μας αντιπροσωπεύουν».
Δημοσιευμένο στο περιοδικό «Φιλμ» (χειμώνας 1975-1976), το απόσπασμα από το προσωπικό μανιφέστο του Θανάση Ρεντζή μοιάζει αντιπροσωπευτικό του οράματος ενός κινηματογραφιστή που διακρίθηκε στο πειραματικό σινεμά. Ο Ρεντζής εξάλλου, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών στις 13 Αυγούστου, είχε διαμορφωθεί με την ιδέα ότι πειραματισμός και πρωτοπορία σημαίνουν έρευνα, γνώση. «…ανδρώθηκα σε μια γενιά και μιαν ιδιαίτερα ευφορικήν, παγκοσμίως, πνευματικήν περίοδο –τη δεκαετία 1965-75– όπου ενστερνιζόμασταν ακραδάντως τον δημιουργικό εγκυκλοπαιδισμό, και συνεπώς είχαμε την εδραία πεποίθηση ότι κανένα γνωστικό πεδίο δεν έπρεπε να διεκφεύγει καθ’ ολοκληρίαν της προσοχής, ή και εποπτείας μας», σημείωνε με το προσωπικό του ύφος σε παλιότερη συνέντευξή του.
Γεννήθηκε στο Αίγιο, σπούδασε σκηνοθεσία στην Ανωτάτη Σχολή Θεάτρου – Κινηματογράφου Αθηνών και σε ηλικία 21 ετών συνέστησε μια ομάδα διεπιστημονικής μελέτης του κινηματογράφου, αλλά και των μαθηματικών, της κυβερνητικής και των νέων μέσων επικοινωνίας, μαζί με τους Φ. Καραμήτσο, Στ. Πουλάκη και Θ. Καστανιώτη – με τον τελευταίο συνίδρυσε το 1974 και το περιοδικό «Φιλμ». Ασχολήθηκε επίσης με τον συνδικαλισμό, ως ηγετική φιγούρα του «Αντιφεστιβάλ», που το 1977 είχε εκφράσει την αντίδραση των Ελλήνων κινηματογραφιστών στην κυβερνητική πολιτική, ενώ ανέλαβε διοικητικές θέσεις σε διάφορα κινηματογραφικά σωματεία. Το 1986 ανέλαβε για δύο χρόνια τη διεύθυνση και αναδιοργάνωση του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, διηύθυνε τον Τομέα Ψυχαγωγίας της ΕΡΤ έως το 1990, ενώ δίδαξε και σε διάφορα ιδρύματα.
Η πρώτη του ταινία, «Μαύρο+Ασπρο» (συνσκηνοθεσία με τον Ν. Ζερβό, 1973), παρακολουθούσε έναν φοιτητή που ερχόταν σε αντίθεση με τη γενικότερη πολιτικοποίηση της εποχής. Η «Βιο-γραφία» (1975) ήταν ένα μείγμα animation και live action βασισμένη σε κείμενα για το σινεμά, ενώ ο «Ηλεκτρικός Αγγελος» (1981) ήταν, σύμφωνα με τον ίδιο, «ένα οπτικοακουστικό ποίημα που με παιγνιώδη τρόπο αναπαριστά την πολυμορφία του ερωτισμού». Γύρισε τις «Σιωπηλές μηχανές» (1998), ντοκιμαντέρ για την ελληνική τυπογραφία, ενώ είχε και σημαντικό θεωρητικό έργο.
