Υπάρχει μια φράση του Αντονι Χόπκινς που γοητεύει τον Λίαμ Νίσον. Κάθε φορά που ο Νίσον ρωτάει τον Χόπκινς «τι κάνεις», ο δεύτερος είθισται να του απαντά ως εξής: «Υπέροχα. Ακόμα δεν έχω ανακαλύψει».
Με αυτή τη φράση –που κανείς μπορεί να ερμηνεύσει και να «διαβάσει» με διαφορετικό τρόπο– οι New York Times επιλέγουν να ξεκινήσουν το εκτενές αφιέρωμα στον Νίσον, με αφορμή την κυκλοφορία του κινηματογραφικού reboot του θρυλικού «Naked Gun» στο οποίο ο Βορειοϊρλανδός ηθοποιός πρωταγωνιστεί.
Στα 73 του χρόνια πλέον, ο Νίσον, κατά τη διάρκεια της μακράς διαδρομής του στην υποκριτική, έχει ελιχθεί κινηματογραφικά σε πολλά και διαφορετικά είδη: ερμηνείες και ρόλοι ειδικού βάρους στο «Schindler’s List» και στο «Michael Collins»· συμμετοχή σε πετυχημένα εμπορικά franchise όπως το «Star Wars Episode I — The Phantom Menace» και το «Batman Begins». Και όλα αυτά πριν εδραιωθεί ως απόλυτο είδωλο του «action» σινεμά στη σειρά ταινιών «Taken».
Επιστροφή
Τώρα, αλλάζοντας εντελώς είδος, υποδύεται τον γιο του αλησμόνητου, γκαφατζή αστυνομικού Φρανκ Ντρέμπιν – μπαίνοντας επί της ουσίας στα παπούτσια του ήρωα της spoof κωμωδίας των 80s και των 90s, Λέσλι Νίλσεν. Ο ίδιος ο Νίσον λέει στους NYT ότι δεν επιδιώκει συνειδητά τις αλλαγές. Από την άλλη, για τον παραγωγό της νέας εκδοχής του «Naked Gun», Σεθ ΜακΦάρλαν δεν φαίνεται πως υπήρχε εναλλακτική επιλογή. «Ο Λίαμ είναι πιθανά ο μοναδικός ηθοποιός που στον 21ο αιώνα θα μπορούσε να υποδυθεί τον Φρανκ Ντρέμπιν», είχε δηλώσει.
Κάπως έτσι, ο Φρανκ Ντρέμπιν επαναφέρει εν έτει 2025 τον Νίσον στο προσκήνιο, έπειτα από μια μάλλον όχι ένδοξη δεκαετία για τον ηθοποιό. Οπως αναφέρουν οι New York Times, αφότου ολοκληρώθηκαν οι ταινίες «Taken», ο Νίσον πρωταγωνίστησε σε φιλμ δράσης εκ των οποίων ελάχιστα μνημονεύονται σήμερα ενώ απασχόλησε τα ΜΜΕ –κατά κύριο λόγο αρνητικά– εξαιτίας αμφιλεγόμενων –για κάποιους ρατσιστικών– δηλώσεών του.
Σε κάθε περίπτωση, η «ολική επιστροφή» του αυτό το καλοκαίρι είναι γεγονός και μάλιστα μέσω μιας κωμωδίας. Ο Νίσον, βέβαια, δεν θεωρεί τον εαυτό του «εντελώς αστείο». Αναγνωρίζει, όμως, πόσο αναγκαίο είναι το γέλιο στην εποχή αυτή. «Ζούμε σε μια κοινωνία που φοβόμαστε να μιλήσουμε και που φοβόμαστε όταν δεν μιλάμε. Αυτό νιώθω. Εχουμε ανάγκη, λοιπόν, πρόσωπα όπως ο Ντέιβ Τσάπελ, ο Ρίκι Ζερβέ, πρόσωπα σαν τον Ρόμπιν Γουίλιαμς», συμπληρώνει.
«Μήπως άξιζε τον ρόλο κάποιος καλύτερος;»
Πολλά χρόνια πριν, κάπου στη Βόρεια Ιρλανδία, πριν μπει στην εφηβεία, ο Νίσον θα έδινε όλο του το είναι για τις δύο μεγάλες του αγάπες: το μποξ και την υποκριτική. Πρώτη του επαφή με το θέατρο, η εμπλοκή του σε μια σχολική θεατρική ομάδα, με απώτερο σκοπό να γοητεύσει τη συμμαθήτρια και παιδικό του έρωτα Ελίζαμπεθ. Δεν τα κατάφερε.
Τη δεκαετία του 1980 ο νέος και φιλόδοξος Νίσον ήταν ζευγάρι με την Ελεν Μίρεν και είχε αναπτύξει μια ιδιαίτερη αγάπη για έναν πίνακα ζωγραφικής που απεικόνιζε έναν καουμπόη να διασχίζει τις πεδιάδες των ΗΠΑ. «Αυτό θέλω να κάνω», έλεγε ο Νίσον.
Το 1993 θα ερχόταν η ώρα του και θα πρωταγωνιστούσε στο ανέβασμα του «Αννα Κρίστι» στο Μπρόντγουαιη. Εκεί ερωτεύεται τη μετέπειτα σύζυγό του Νατάσα Ρίτσαρντσον η οποία θα έφευγε από τη ζωή με τραγικό τρόπο το 2009. «Ηταν υπέροχο να παίζω μαζί της κάθε βράδυ», θυμάται σήμερα μιλώντας στους New York Times.
Στο Μπρόντγουαιη θα επισφραγιζόταν ακόμη μια σημαντική στιγμή της ζωής και της καριέρας του. Σε εκείνη την παράσταση, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είδε τον Νίσον, ενθουσιάστηκε με την ερμηνεία του και τον επέλεξε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη «Λίστα του Σίντλερ». Η καριέρα του Λίσον έκτοτε απογειώθηκε, ο ίδιος, όμως, δεν έπαψε να αμφιβάλλει για τον εαυτό του. «Μήπως άξιζε τον ρόλο κάποιος καλύτερος;».
Επόμενη τομή στην καριέρα του Νίσον, η «Αρπαγή» (Taken) της οποίας η εμπορική επιτυχία θα καθιστούσε τον Νίσον αστέρα του «σινεμά δράσης» στα 55 του χρόνια. Σήμερα, έπειτα από πολλές ταινίες δράσης μετά την επιτυχία της «Αρπαγής», θεωρεί ότι αυτός ο κύκλος έκλεισε. Αλλωστε, όπως αναφέρει, δεν μπορεί να κοροϊδεύει το κοινό παριστάνοντας τον πενηντάρη.
Γέλιο
Και το εγχείρημα της κωμωδίας, πάντως, ανησυχούσε τον Λίαμ Νίσον. Θα τα κατάφερνε στο «Naked Gun»; Θα έβγαζε γέλιο μπαίνοντας στο κοστούμι του Νίλσεν; Αυτά τα ερωτήματα τον ταλάνιζαν κάθε μέρα όταν τέλειωναν τα γυρίσματα.
Το εγχείρημα έτσι κι αλλιώς ήταν δύσκολο. Πώς μπορείς να αναβιώσεις με επιτυχία κάτι που θεωρείται κορυφή στο είδος του; Ο σκηνοθέτης Ακιβα Σάφερ και ο παραγωγός Σεθ ΜακΦάρλαν πήραν το ρίσκο. «Τα ριμέικ είναι χρήσιμα όταν το γνήσιο υλικό έχει περιθώριο για βελτιώσεις. Στην προκειμένη περίπτωση κάτι τέτοιο δεν υπήρχε», είχε πει ο Σάφερ. «Ο συνδυασμός της συγκέντρωσης, της επιμονής και το γεγονός ότι ο Νίσον δεν θεωρεί τον εαυτό του ιδιαίτερα αστείο», όπως παρατηρεί ο ΜακΦάρλαν, ίσως να αποτελεί και τον λόγο που η ερμηνεία του Νίσον είναι τελικά άκρως αστεία.
Αλλωστε οι δημιουργοί της ταινίας δεν ήθελαν από τον Νίσον να υποδυθεί έναν «αστείο» χαρακτήρα, αλλά να παίξει αυτό που ξέρει· αξιοποιώντας τη χαρακτηριστική βαθιά του φωνή και το σοβαρό αυτό ύφος που υπό συνθήκες μπορεί να προκαλέσει το πιο σπαρταριστό γέλιο.
Με πληροφορίες από New York Times
