Τρελές σφαίρες ★★★½
ΚΩΜΩΔΙΑ (2025), 85΄
Σκηνοθεσία: Ακίβα Σέιφερ
Ερμηνείες: Λίαμ Νίσον, Πάμελα Αντερσον
Ο Λίαμ Νίσον μπαίνει στα παπούτσια του Λέσλι Νίλσεν και ο καλτ κινηματογραφικός μύθος των «Τρελών σφαιρών» ζωντανεύει ξανά, περίπου τρεις δεκαετίες μετά το τελευταίο σίκουελ. Πρωταγωνιστής εδώ είναι ο απερίγραπτος υπαστυνόμος Φρανκ Ντρέμπιν Τζούνιορ, ο οποίος ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του, πατάσσοντας το έγκλημα ως μέλος της ειδικής αστυνομικής ομάδας του Λος Αντζελες. Οταν ένας ανεξέλεγκτος επιχειρηματίας του τομέα της υψηλής τεχνολογίας βαλθεί να επιστρέψει τα ένστικτα των ανθρώπων στην εποχή των σπηλαίων, ο Ντρέμπιν αναλαμβάνει να ανατρέψει τα σχέδιά του, με τη βοήθεια του πιστού συνεργάτη του (Πολ Γουόλτερ Χάουζερ) και μιας καινούργιας, γοητευτικής συνοδοιπόρου (Πάμελα Αντερσον).
Μια σειρά ταινιών από αυτές που λες «σήμερα δεν θα γυρίζονταν με τίποτα», λόγω του πολιτικώς μη ορθού χιούμορ τους, επανεκκινεί με νέους συντελεστές και διάθεση να διατηρήσει τον τολμηρό χαρακτήρα της. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ακίβα Σέιφερ («Saturday Night Live») ενώνει δυνάμεις με τον παραγωγό Σεθ ΜακΦάρλαν («Family Guy»), δημιουργώντας ένα εκρηκτικό κωμικό «σφηνάκι» (διαρκεί λιγότερο από μιάμιση ώρα), γεμάτο με αστεία για όλα τα γούστα: από ψαγμένη σάτιρα με κινηματογραφικές αναφορές μέχρι χοντροκομμένα γκαγκ, που ενίοτε δοκιμάζουν τις σύγχρονες συμβάσεις. Στο επίκεντρο όλων, φυσικά, ο Λίαμ Νίσον, ο οποίος σαν έτοιμος από καιρό αυτοσαρκάζεται, μοιράζει γροθιές και ανεκδιήγητες ατάκες σχεδόν με τον ρυθμό που καταναλώνει απίστευτες ποσότητες καφέ.
Το πατρικό ★★½
ΔΡΑΜΑ (2024), 83΄
Σκηνοθεσία: Αλεξ Μοντόγια
Ερμηνείες: Νταβίντ Βερνταγκέρ, Λουίς Καγιέχο
Από την Ισπανία μας έρχεται ένα τυπικό οικογενειακό δράμα, βραβευμένο στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Μάλαγα όπου έκανε πρεμιέρα, στο οποίο οι περισσότεροι θεατές θα βρουν πιθανότατα οικείες εικόνες και συναισθήματα. Μετά τον θάνατο του ηλικιωμένου πατέρα τους, τρία αδέλφια συναντιούνται στο παλιό πατρικό τους σπίτι προκειμένου να αποφασίσουν για την τύχη του. Ενώ η αρχική πρόθεση είναι να το πουλήσουν με συνοπτικές διαδικασίες, ο χρόνος που θα περάσουν μαζί φέρνει στην επιφάνεια αναμνήσεις, κόντρες και μυστικά του παρελθόντος, επηρεάζοντας τις σχέσεις τους και στο παρόν.
Ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος Αλεξ Μοντόγια διασκευάζει το βραβευμένο κόμικ του Paco Roca, δημιουργώντας ένα φιλμ που αποπνέει ζεστασιά και τρυφερότητα, παρά τις αιχμηρές γωνίες που κρύβονται σε κάποια από τα λόγια των χαρακτήρων του. Σε επίπεδο αφήγησης, ο Ισπανός κινηματογραφιστής επιλέγει τις διαφορετικές οπτικές, μία για καθένα από τα αδέλφια, καθώς αυτά αναλογίζονται τόσο τις δικές τους ζωές σε παρελθόν και παρόν, όσο και εκείνη του πατέρα τους.
Την ίδια ώρα, στη Γη ★★½
ΔΡΑΜΑ (2024), 89΄
Σκηνοθεσία: Ζερεμί Κλαπέν
Ερμηνείες: Μέγκαν Νόρθαμ, Ντιμίτρι Ντόρε
Ο Ζερεμί Κλαπέν του υποψήφιου για Οσκαρ animation «I lost my body» επιστρέφει με ένα φιλμ πάνω στην αδελφική αγάπη και την απώλεια, το οποίο διαθέτει και sci-fi προεκτάσεις. Η Ελσα είναι πολύ αγαπημένη με τον αδελφό της, Φρανκ, ο οποίος είναι αστροναύτης. Οταν εκείνος θα εξαφανιστεί σε μια διαστημική αποστολή, η Ελσα μένει συντετριμμένη. Τρία χρόνια αργότερα, η 23χρονη θα έρθει σε επαφή με μια εξωγήινη μορφή ζωής, η οποία ισχυρίζεται ότι θα επιστρέψει τον αδελφό της, αν εκείνη αναλάβει μια σειρά αποστολών. Ο Κλαπέν εξερευνά την έννοια της απώλειας, επιστρατεύοντας την επιστημονική φαντασία, κινούμενο σχέδιο, ενίοτε και την κωμωδία. Από ένα σημείο και έπειτα, πάντως, η ταινία του λαμβάνει περισσότερο διαστάσεις θρίλερ, χάνοντας κάπως τον ειρμό της, καθώς επιχειρεί να ολοκληρώσει την ηθική διάσταση της ιστορίας του.
Ρίτα ★★½
ΔΡΑΜΑ (2024), 94΄
Σκηνοθεσία: Παθ Βέγκα
Ερμηνείες: Σοφία Αγεπούθ, Παθ Βέγκα
Η καταξιωμένη Ισπανίδα ηθοποιός Παθ Βέγκα («Το σεξ και η Λουθία») περνάει και πίσω από την κάμερα για ένα φιλμ που αναδεικνύει το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας, χρησιμοποιώντας το παιδικό βλέμμα για να το πετύχει.
Σεβίλλη, καλοκαίρι του 1984. Καθώς ολόκληρη η χώρα ζει στον πυρετό του ποδοσφαιρικού Euro, η επτάχρονη Ρίτα ονειρεύεται να πάει στην παραλία. Στο σπίτι, ωστόσο, νόμος είναι η θέληση του πατέρα, ο οποίος δεν συμμερίζεται τις δικές της ανάγκες, αλλά ούτε και της μητέρας της, την οποία κακοποιεί. Η Βέγκα χαμηλώνει έξυπνα την κάμερα στο ύψος των ματιών της νεαρής πρωταγωνίστριας, η οποία με τη σειρά της προσφέρει την αθωότητα ενός βλέμματος που μόλις αρχίζει να αποκρυπτογραφεί τον κόσμο γύρω του. Το θέμα της ταινίας είναι προφανώς η κακοποίηση και η γυναικεία εμπειρία γενικότερα, αν και αντιμετώπισή του μοιάζει ανά στιγμές σχηματική, ενώ ο συμβολισμός(;) του –κατά τα άλλα συνταρακτικού- – μάλλον μπερδεύει τον θεατή.
Ζούσε τη ζωή της ★★★★
ΔΡΑΜΑ (1962), 85΄
Σκηνοθεσία: Ζαν-Λικ Γκοντάρ
Ερμηνείες: Αννα Καρίνα, Αντρέ Λαμπάρτ
Σπουδαίος Ζαν-Λικ Γκοντάρ, σε ένα πρωτοποριακό φιλμ πάνω στην κοινωνική θέση της γυναίκας και τη δύσκολη διαδικασία της χειραφέτησης.
Η Νανά, μια νεαρή πωλήτρια δισκοπωλείου στο Παρίσι, αποφασίζει να αφήσει τη δουλειά και τον σύντροφό της, ελπίζοντας να ξεφύγει από μια βαλτωμένη καθημερινότητα. Στην πορεία, ωστόσο, θα παρασυρθεί στο μονοπάτι της πορνείας. Ο Γκοντάρ χωρίζει την αφήγησή του σε 12 επεισόδια, αφήνοντας τη μοναδική Αννα Καρίνα να μας οδηγήσει σε ένα φιλοσοφικό-στοχαστικό ταξίδι γύρω από τη μοναξιά και την κατάκτηση της προσωπικής ελευθερίας.
