Υπάρχει μια σκηνή στο «Reservoir Dogs» του Κουέντιν Ταραντίνο, όπου ο Mr. White του Χάρβεϊ Καϊτέλ απευθύνεται έξαλλος στον Mr. Blonde του Μάικλ Μάντσεν, καθώς υποπτεύεται ότι εκείνος μπορεί να είναι το «καρφί» που βάζει όλη τη συμμορία σε κίνδυνο. Μέσα στο ατσαλάκωτο μαύρο κοστούμι του, με σκούρα γυαλιά στα μάτια, ο Μάντσεν τον κοιτάζει ατάραχος ρουφώντας με το καλαμάκι ένα σμούθι, ακόμα κι όταν ο άλλος τον σημαδεύει με πιστόλι. «Θα γαβγίζεις όλη μέρα σκυλάκι; Ή θα δαγκώσεις;» έρχεται η εριστική του απάντηση.
Ο Αμερικανός ηθοποιός, που έφυγε προχθες από τη ζωή σε ηλικία 67 ετών, μπορούσε να ενσαρκώσει την επιτομή του ανδρικού στυλ· επίσης, ήταν ικανός να υποδυθεί τον στοργικό πατέρα («Ελευθερώστε τον Γουίλι») ή τον παραμελητικό φίλο της Σούζαν Σάραντον στο «Θέλμα και Λουίζ». Στη διάρκεια της καριέρας του, άλλωστε, έπαιξε σε περισσότερες από 300 (!) ταινίες και σειρές, αριθμό-ρεκόρ που ελάχιστοι ηθοποιοί μπορούν να προσεγγίσουν.
Η σκηνή που περιγράψαμε παραπάνω βέβαια δεν είναι η πιο διάσημη της καριέρας του, ούτε καν η πιο γνωστή του από το «Reservoir Dogs». Αυτός ο τίτλος ανήκει δικαιωματικά στην περίφημη σεκάνς του βασανισμού, εκεί όπου ο Mr. Blonde βγάζει μια φαλτσέτα από την μπότα του και χορεύει κεφάτα το «Stuck in the Middle with you» των Steelers Wheel, προτού κόψει το αυτί του αστυνομικού που είναι δεμένος μπροστά του. Υστερα από αυτό η καλτ κινηματογραφική μυθολογία έγινε σχεδόν αυτόματα πλουσιότερη και ο Μάντσεν παγκοσμίως γνωστός μαζί φυσικά με τον ίδιο τον Κουέντιν Ταραντίνο.
Ο Μάικλ Μάντσεν υπήρξε ένας εξαιρετικά παραγωγικός ηθοποιός με συμμετοχή-ρεκόρ σε περισσότερες από 300 ταινίες και σειρές.
Ο ιδιοφυής δημιουργός εκτίμησε μάλιστα αρκετά το ταλέντο του, ώστε να του δώσει ρόλους τόσο στα «Kill Bill 1&2» όσο και στα «Οι μισητοί οκτώ» και «Κάποτε στο… Χόλιγουντ». Ο Μάντσεν μάλιστα είχε αποκαλύψει σε συνέντευξή του ότι ο Ταραντίνο τον ήθελε για τον χαρακτήρα του Τζον Τραβόλτα στο «Pulp Fiction», ωστόσο εκείνος τον απέρριψε, διότι συνέπιπτε με τα γυρίσματα του (συγκριτικά άσημου) «Γουάιτ Ερπ», όπου είχε δεύτερο ρόλο – μια επιλογή που αργότερα ομολόγησε ότι ήταν η χειρότερη της καριέρας του.
Οπως αναφέρθηκε πάντως, πρόκειται για έναν ηθοποιό απίστευτης παραγωγικότητας. Στο παλμαρέ του υπάρχουν ταινίες όπως το «Donnie Brasco», όπου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο πλευρό των Αλ Πατσίνο και Τζόνι Ντεπ, το κομίστικο «Sin City», τη μουσική βιογραφία «The Doors», το τρομακτικό «Species» κ.ά., ενώ βρίσκει κανείς χρονιές στην καριέρα του (π.χ. 2010), όπου έχει ερμηνεύσει πάνω από δέκα μικρούς και μεγαλύτερους ρόλους. Αναπόφευκτα ανάμεσα σε όλα αυτά βρίσκουμε και μπόλικες απελπιστικά κακές ταινίες με χαρακτηριστικούς τίτλους, όπως «Πιρανχακόντα» και «Σκόρδο και μπαρούτι».
Στον αντίποδα, ο Μάικλ Μάντσεν υπήρξε ταυτόχρονα εξαιρετικά καλλιεργημένο πνεύμα, γεγονός που καταδεικνύεται και από τη σταθερή ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία. Ως ποιητής («Burning in Paradise», «Expecting Rain») και συγγραφέας διηγημάτων, μάλιστα, απέσπασε αρκετές διακρίσεις, κερδίζοντας έτσι και τον σεβασμό ενός διαφορετικού κοινού.
