Μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις που επεφύλασσε η φετινή τελετή απονομής των Οσκαρ ήρθε στην κατηγορία του animation. To «Flow», ένα σχετικά «ταπεινό» φιλμ από τη Λετονία με πρωταγωνίστρια μια γάτα και καμία γραμμή διαλόγου, επικράτησε απέναντι στα μεγαθήρια των Ντίσνεϊ («Τα μυαλά που κουβαλάς 2») και Dreamworks («Το ατίθασο ρομπότ») αποσπώντας το χρυσό αγαλματίδιο. Γιατί όμως να μπορεί η Λετονία και όχι η Ελλάδα να φτιάξει το δικό της «Flow» και να διακριθεί στην παγκόσμια σκηνή;
«Η συγκεκριμένη ταινία δεν μπορεί να “πιστωθεί” μόνο στη Λετονία, αλλά συνολικά στην Ευρώπη, μιας και έχει συμπαραγωγούς από πολλές χώρες. Ηταν λίγο σαν να συνασπίστηκαν οι Ευρωπαίοι απέναντι στους Αμερικανούς. Από την άλλη, τίποτα δεν θα γινόταν αν δεν υπήρχε το ποιητικό όραμα του Γιντς Ζιλμπαλόντις, ο οποίος δούλεψε επί χρόνια και κατάφερε να εξασφαλίσει τα μέσα για να το πραγματώσει. Δεν είναι απίθανο να κάνουμε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, όμως για να γίνει, αρχικά χρειάζεται τεχνογνωσία, δηλαδή κατάλληλη εκπαίδευση των δημιουργών μας, και φυσικά χρήματα, τα οποία έρχονται μέσα από συμπαραγωγές-συνεργασίες και κρατική στήριξη», μας λέει ο Κωνσταντίνος Κακαρούντας, πρόεδρος της Ελληνικής Ενωσης Κινουμένων Σχεδίων-ASIFA HELLAS. Στις αρχές του μήνα, ο ίδιος και η ελληνική αποστολή ταξίδεψαν στην Ανεσί της Γαλλίας, όπου κάθε χρόνο διεξάγεται το σπουδαιότερο φεστιβάλ για την τέχνη του animation παγκοσμίως. «Βασική μας επιδίωξη στο φεστιβάλ ήταν η εξωστρέφεια, να δουλέψουμε δηλαδή στην κατεύθυνση των συμπαραγωγών, ώστε να ανοίξουν θέσεις εργασίας για τους Ελληνες καλλιτέχνες και ταυτόχρονα αυτοί να βγουν προς τα έξω, να εκπαιδευθούν και να μάθουν από τους συναδέλφους τους», σημειώνει σχετικά.
Ο καινούργιος νόμος που συνόδευσε την έναρξη λειτουργίας του ΕΚΚΟΜΕΔ σχεδόν ένα χρόνο πριν, περιείχε ειδική μνεία στο animation, προβλέποντας ξεχωριστό σύστημα cash rebate με σκοπό την καλύτερη ανάπτυξή του. «Αυτό στο οποίο μας βοηθά το rebate είναι η προσέλκυση ξένων παραγωγών, που όντως πηγαίνει καλύτερα. Γενικώς μπορεί να μας δώσει ώθηση ως μειοψηφικούς συμπαραγωγούς. Για να δημιουργήσουμε ωστόσο και οι ίδιοι, χρειάζεται μερίδιο από τα επιλεκτικά προγράμματα, εκείνα δηλαδή που διαχειριζόταν το παλιό Κέντρο Κινηματογράφου. Με τα τωρινά δεδομένα μπορούμε και παράγουμε κυρίως μικρού μήκους animation, αλλά τα μεγάλου μήκους είναι πολύ ακριβά». Μήπως όμως σε μερικά χρόνια όλα αυτά που συζητάμε θα έχουν αλλάξει λόγω της εξάπλωσης της χρήσης της ΑΙ (και) στον χώρο του κινούμενου σχεδίου; Σχετικά πρόσφατα δημιουργήθηκε αρκετός θόρυβος με τη μίμηση του στυλ του Studio Ghibli του Χαγιάο Μιγιαζάκι. «Νομίζω ότι αυτή η κουβέντα ξεκινά από την “γκρίνια” που υπάρχει στο υπόλοιπο σινεμά σχετικά με την ΑΙ. Γενικώς υπάρχει μια σχέση μίσους και αγάπης με την τεχνολογία», σχολιάζει ο κ. Κακαρούντας και συνεχίζει: «Η αλήθεια είναι ότι η ΑΙ χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια στο animation προκειμένου να συμπληρώνει τα “ενδιάμεσα”, όπως λέμε τα σχέδια που μεσολαβούν ανάμεσα στις πόζες-κλειδιά των χαρακτήρων. Η ιστορία με το Studio Ghibli πιστεύω ότι έγινε καθαρά για λόγους μάρκετινγκ. Δεν πρόκειται, δηλαδή, κανείς να φτιάξει έτσι μια ταινία και να πάρει Οσκαρ. Γενικώς όσα χρήματα και τεχνολογία να έχεις, το ταλέντο δύσκολα αντικαθίσταται».
