Βράδυ Τετάρτης. Η τελετή απονομής των βραβείων Ιρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου βρίσκεται σε εξέλιξη, έχοντας φτάσει στο έπαθλο για την καλύτερη σκηνοθεσία. Οι επτά υποψήφιοι –από τον βετεράνο Γιώργο Τσεμπερόπουλο («Υπάρχω») μέχρι τον νεαρό Κωστή Χαραμουντάνη («Κιούκα»)– βρίσκονται μαζί στη σκηνή κρατώντας ένα μεγάλο πανό: «Σινεμά στην Ελλάδα: Ορατότης Μηδέν». Ετσι τιτλοφορείται η δράση, η οποία εδώ και μερικές εβδομάδες στέκεται ανοιχτά απέναντι στους χειρισμούς του υπουργείου Πολιτισμού και στην προβληματική –όπως λένε– λειτουργία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων και Δημιουργίας, έχοντας την επίσημη στήριξη σχεδόν 2.000 επαγγελματιών του χώρου. Ολόκληρη η τελετή άλλωστε εξελίχθηκε σε άτυπο μανιφέστο της δράσης, γεγονός ενδεικτικό της ανησυχίας που επικρατεί εδώ και καιρό στην εγχώρια κινηματογραφική κοινότητα. Το «μαχητικό» πνεύμα της βραδιάς συμπληρώθηκε από τις πολλαπλές αναφορές υποστήριξης στην πρωτοβουλία «March to Gaza», που συντρέχει τον λαό της Παλαιστίνης.
Ελαφρώς επηρεασμένες από το γενικότερο κλίμα, πάντως, μοιάζουν και οι φετινές βραβεύσεις των Ιρις. Μεγάλος νικητής της βραδιάς ήταν το «Αρκάντια» του Γιώργου Ζώη, το οποίο τιμήθηκε ως κορυφαίο φιλμ μεγάλου μήκους μυθοπλασίας, για τη σκηνοθεσία και το σενάριό του. Επιπλέον οκτώ βραβεία, πρακτικά όλων των τεχνικών κατηγοριών συν τον δεύτερο ανδρικό ρόλο του Julio Γιώργου Κατσή, κέρδισε το «Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο» του Γιάννη Βεσλεμέ. Τολμηρή, ιδιότυπη, πειραματική αλλά και κάπως στρυφνή για το ευρύ κοινό, η ταινία του Βεσλεμέ θριάμβευσε, σε μια επιλογή που μοιάζει περισσότερο με αντίδραση παρά με επιβράβευση ενός από τα κορυφαία φιλμ της χρονιάς.
Αντιθέτως, ελάχιστα βραβεία πήγαν σε δύο ταινίες που, για διαφορετικούς λόγους, ξεχώρισαν άνετα τη φετινή σεζόν. Το «Υπάρχω», η (άρτια) βιογραφία του Στέλιου Καζαντζίδη που έκοψε σχεδόν 850.000 εισιτήρια(!), τιμήθηκε για τα κοστούμια της Μαρίας Κοντοδήμα και για τον δεύτερο γυναικείο ρόλο της Κλέλιας Ρένεση. Το δε «Κρέας» του Δημήτρη Νάκου, ένα από τα καλύτερα αστυνομικά – ψυχολογικά θρίλερ που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια από την ελληνική παραγωγή, κρίθηκε άξιο μόνο για το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου του Κώστα Νικούλι – ακόμα και εκεί η επιλογή τού (πολύ καλού) Νικούλι φαντάζει παράταιρη, όταν υπάρχει η συγκλονιστική ερμηνεία του Ακύλλα Καραζήση από την ίδια ταινία.
Ολα τα παραπάνω βεβαίως διαβάζονται και αλλιώς: η φετινή εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή ήταν αρκετά υψηλού επιπέδου, ώστε πολύ ποιοτικές ταινίες να μένουν εκτός βραβεύσεων. Σε κάθε περίπτωση, είναι ενθαρρυντικό ότι οι Ελληνες κινηματογραφιστές, κάποιοι από αυτούς πρωτοεμφανιζόμενοι, βρίσκουν πια τον χώρο και τα μέσα να εκφραστούν μέσα από ταινίες με (τουλάχιστον) αξιοπρεπή παραγωγή. Οι εύλογες ανησυχίες που διατυπώνουν οι επαγγελματίες του χώρου σχετίζονται προφανώς με τη διατήρηση και τη βελτίωση αυτών των συνθηκών εργασίας· επίσης αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια επενδύονται στο σινεμά που παράγεται στην Ελλάδα περισσότερα χρήματα από ποτέ. Η ορθή διαχείρισή τους αλλά και η σύμπνοια των παραγόντων της βιομηχανίας είναι βασικά ζητούμενα προκειμένου η θετική πορεία να μην ανακοπεί άδοξα.
