Το συγκινητικό αντίο του Κάιλ ΜακΛάχλαν στον Ντέιβιντ Λιντς

Το συγκινητικό αντίο του Κάιλ ΜακΛάχλαν στον Ντέιβιντ Λιντς

«Είδε κάτι μέσα μου το οποίο ούτε κι εγώ ο ίδιος δεν μπορούσα να αναγνωρίσω», γράφει ο «Ντέιλ Κούπερ» της θρυλικής σειράς «Twin Peaks»

1' 47" χρόνος ανάγνωσης

Με ένα συγκινητικό κείμενο που δημοσίευσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο ηθοποιός Κάιλ ΜακΛάχλαν –o Ντέιλ Κούπερ της θρυλικής σειράς «Twin Peaks»– αποχαιρέτησε τον Ντέιβιντ Λιντς, ο οποίος άφησε χθες την τελευταία του πνοή σε ηλικία 78 ετών.

«Ο κόσμος έχασε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη, εγώ όμως χάνω έναν αγαπημένο φίλο ο οποίος οραματίστηκε ένα μέλλον για εμένα και μου επέτρεψε να ταξιδέψω σε κόσμους που δεν θα μπορούσα να έχω προσεγγίσει ποτέ ο ίδιος», αναφέρει μεταξύ άλλων ο ηθοποιός.

Η ανάρτησή του:

«Πριν από 42 χρόνια, για λόγους πέρα από κει που η αντίληψή μου μπορεί να φτάσει, ο Ντέιβιντ Λιντς με έβγαλε από την αφάνεια για να πρωταγωνιστήσω στην πρώτη και τελευταία του ταινία με μεγάλο μπάτζετ.

Προφανώς είδε κάτι μέσα μου το οποίο ούτε κι εγώ ο ίδιος δεν μπορούσα να αναγνωρίσω. Χρωστάω ολόκληρη την καριέρα μου και τη ζωή μου, στην πραγματικότητα, στο όραμά του.

Είδα σε εκείνον έναν άνθρωπο αινιγματικό και αισθαντικό που έφερε μέσα του έναν δημιουργικό ωκεανό έτοιμο να εκραγεί. Βρισκόταν σε επαφή με κάτι που εμείς οι υπόλοιποι θα ευχόμασταν να μπορούσαμε να βρεθούμε.

Η φιλία μας άνθισε στο “Blue Velvet” και στη συνέχεια στο “Twin Peaks”. Πάντα τον έβρισκα τον πιο αυθεντικά ζωντανό άνθρωπο που είχα γνωρίσει.

Ο Ντέιβιντ ήταν σε συντονισμό με το σύμπαν και με τη φαντασία του στο υψηλότερο επίπεδο που μπορούσε να προσεγγίσει η ανθρώπινη ύπαρξη.

Δεν τον ενδιέφεραν οι απαντήσεις, καθώς αντιλαμβανόταν πως οι ερωτήσεις είναι το κίνητρο που μας κάνει αυτό που είμαστε. Είναι η πνοή μας.

Ο κόσμος έχασε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη, εγώ όμως χάνω έναν αγαπημένο φίλο ο οποίος οραματίστηκε ένα μέλλον για εμένα και μου επέτρεψε να ταξιδέψω σε κόσμους που δεν θα μπορούσα να έχω προσεγγίσει ποτέ ο ίδιος.

Τον βλέπω να στέκεται στην αυλή του και να με χαιρετά με ένα ζεστό χαμόγελο, μια μεγάλη αγκαλιά και αυτή τη φωνή της Μεγάλης Πεδιάδας που ηχεί σαν κόρνα. Πίναμε καφέ και μιλούσαμε για τη χαρά του απροσδόκητου, την ομορφιά του κόσμου και γελούσαμε.

Η αγάπη τού ενός για τον άλλον προέκυψε απευθείας μέσα από ένα συμπαντικό πεπρωμένο δύο ανθρώπων που είδαν ό,τι καλύτερο είχαν μέσα τους να αντανακλά στον άλλον».

comment-below Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή

Editor’s Pick

ΤΙ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΕΣ

MHT