Αθηναϊκά Plus

Είναι ωραίο τα άσματα να επιστρέφουν στον γενέθλιο τόπο τους, εκεί όπου πρωτογράφτηκαν ως λέξεις στο χαρτί.

Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από τις πλημμύρες, τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν πάλι πάνω στη Θεσσαλία. Πολλοί κάτοικοι δεν έκρυβαν την πικρία τους.

«Εσύ τον ξέρεις αυτόν τον Παπαηλιάκη;». Δυο πιτσιρικάδες συζητούσαν μπροστά μου για την τεράστια τοιχογραφία του με δυο στόματα που ενώνονται στην πλατεία Αυδή, αυτό το έργο που έγινε με πρωτοβουλία του Ιδρύματος Ωνάση και μας είχε κλέψει την καρδιά μέσα στην καραντίνα του 2021.

«Μπορείς, σε παρακαλώ, να μη λες την ηλικία σου δεξιά και αριστερά; Πού ακούστηκε; Ασε που ζημιώνεις και μένα που δεν έχω πει ποτέ τη δική μου. Οι κακοπροαίρετοι ξέρουν αριθμητική», είναι ένα από τα παράπονα της μητρός μου. Για τη δική της γενιά, το να λέει μια γυναίκα τα χρόνια της ήταν πέρα από αδιανόητο.

Φτιάχνει έργα λες και κρυφοκοιτάζει συνεχώς στον βυθό. Τα κοπάδια από τα πολύχρωμά της ψάρια είναι φαντασμαγορικά και γοητευτικά, μοιάζουν έτοιμα να σχηματίσουν φουριόζικες δίνες, ενώ οι αχινοί της σαν να ξεκουράζονται στον πυθμένα.

Ακόμα και αν δεν έχει κανείς ποτέ περάσει το κατώφλι της καστροπολιτείας της Αχάια Κλάους στις παρυφές της Πάτρας, θα μεταφερθεί νοερά εκεί, διαβάζοντας το έξοχο βιβλίο του Νίκου Μπακουνάκη «Γκούτλαντ».

Ο Τζος Χίκι μου περιγράφει τη σκηνή με πολύ αστείο τρόπο. Την πρώτη χρονιά που αποφάσισε να ιδρύσει τον θεσμό του Hydra Book Club, ενός pop up (δηλαδή εφήμερου) βιβλιοπωλείου στον 1ο όροφο του Ιστορικού Αρχείου – Μουσείου Υδρας παρουσιάζοντας ελληνικά και ξένα, παλιά και νέα βιβλία για το νησί, πέρασε το κατώφλι ο Δάκης Ιωάννου.

Οι ελληνικές γειτονιές δεν έχουν γενέθλια. Εκτός από ελάχιστες που ξέρουμε ακριβώς πότε γεννήθηκαν, ποιες ήταν οι συνθήκες τής εκ του μηδενός δημιουργίας τους.

Παλαιότερα, η σωματική ή η πνευματική αναπηρία ήταν υπόθεση αυστηρά ιδιωτική. Oποιος είχε παιδί ή συγγενή που έπασχε το έκρυβε ως στίγμα…

Για εμάς που μεγαλώσαμε χωρίς μέσα κοινωνικής δικτύωσης και με τηλεόραση που είχε αρχικά δύο κανάλια (οι γονείς μάς έβαζαν να κάνουμε εμείς το τηλεκοντρόλ), τα κόμικς μάς άνοιξαν το παράθυρο στον κόσμο.

Υπάρχει κάτι δυσκολότερο από το να ζωγραφίσεις τη Σαντορίνη; Είναι τέτοια η ενέργεια του νησιού, οι ψυχικές δονήσεις που διαπερνούν το ανθρώπινο σώμα όταν βρεθεί αντιμέτωπο με το δέος της Καλντέρας, που χρειάζεται θάρρος για έναν καλλιτέχνη.