Η αλήθεια είναι ότι το σκέφτηκα παρά το γεγονός ότι έμοιαζε παράλογο, εντελώς μεταφυσικό. Ενα χρόνο μετά τον θάνατο του Γιάννη Μπουτάρη, το προπερασμένο Σάββατο στη εγκαίνια της νέας Βιβλιοθήκης Οίνου στο πατρικό σπίτι –πρώτο οινοποιείο της οικογένειάς του στη Νάουσα–, την ώρα που συγγενείς, φίλοι και συνεργάτες μιλούσαν για την προσωπικότητά του, μια αχτίδα ήλιου βγήκε ξαφνικά από τον μολυβί ουρανό, πέρασε μέσα από το τζάμι και φώτισε τον χώρο. Σαν να ήθελε και αυτός από εκεί ψηλά να μας θυμίσει ότι είναι κοντά μας και πως τα όνειρα δεν σταματούν όταν κάποιος φεύγει από τη ζωή.
Ηταν το πρωί της 8ης Νοεμβρίου, σε κλίμα συγκίνησης αλλά και αισιοδοξίας που παρουσιάστηκε αυτή η προσπάθεια, την οποία ο ίδιος είχε οραματιστεί και έφεραν εις πέρας τα παιδιά του. Οχι μόνο για να τιμήσουν τη δική του μνήμη, αλλά για να δώσουν φωνή και υπόσταση σε όλους εκείνους τους σημαντικούς συμπατριώτες μας που ασχολήθηκαν κατά το παρελθόν με τον οίνο. Είναι μια κιβωτός του κρασιού, μέρος του δικτύου της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Βέροιας, σε μια κομψότατη στέγη μελέτης, έρευνας, εκπαίδευσης και διάδρασης, με εξειδικευμένα βιβλία και περιοδικά, αναγνωστήριο, ηλεκτρονικές πηγές και βάσεις δεδομένων.
Πρωτεργάτης της προσπάθειας ήταν ο Μιχάλης Μπουτάρης, με τη βοήθεια του Στέλλιου αλλά και της Φανής. Οι τρεις τους υποδέχθηκαν τους πάντες με ζεστασιά και χαρά. Από κοντά και ο θείος τους, Κωνσταντίνος. Το «παρών» στα πάνελ αλλά και στα πηγαδάκια έδωσαν βεβαίως ο πρόεδρος του Συνδέσμου Οινοποιών Νάουσας, Απόστολος Θυμιόπουλος, ο πρόεδρος του Ιδρύματος Μπουτάρη, Γιάννης Βογιατζής, ο επικεφαλής της Βιβλιοθήκης Βέροιας, Γιάννης Τροχόπουλος, που συνέβαλε με καταλυτικό τρόπο στη γέννηση της ΒΙΒΟΝ, ο Ελληνας Master of Wine Κωνσταντίνος Λαζαράκης, ο δρ Εμμανουήλ Γαρουφάλλου, πρόεδρος του Τμήματος Βιβλιοθηκονομίας, Αρχειονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Διεθνούς Πανεπιστημίου της Ελλάδος. Ολοι τους πήραν μέρος σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση που συντόνισε η δική μας Μερόπη Παπαδοπούλου, καλή φίλη του Γιάννη Μπουτάρη και η δημοσιογράφος που έχει κάνει τους αναγνώστες να αγαπήσουν το κρασί μέσα από τον «Οινοχόο».
Από δίπλα οι φίλοι, οι συνοδοιπόροι οινοποιοί, οι συντοπίτες, μεγάλοι και μικροί. Κορυφαία στιγμή των εγκαινίων ήταν όταν δεκάδες πιτσιρίκια από νηπιαγωγείο μέχρι γυμνάσιο, μέλη της χορωδίας «canto A tempo» μπήκαν στον χώρο και τραγούδησαν. Η μουσική βεβαίως μας ακολούθησε και σε άλλες δραστηριότητες. Το μεσημεριανό εορταστικό γεύμα έγινε στις πλαγιές του Βερμίου συντροφιά με όργανα, όπως πρέπει στις περιστάσεις αυτές, αλλά και με παλαιωμένο ξινόμαυρο που γλύκανε από τον καιρό. Και πάλι ο Κυρ-Γιάννης έκανε το θαύμα του διότι η βροχή σταμάτησε και ο ουρανός άνοιξε για όση ώρα βρεθήκαμε εν υπαίθρω.
Ηταν μια σύναξη γεμάτη αγάπη, που δείχνει ότι ο ελληνικός οίνος στηρίζεται σε αυτό που έλεγε ο Μπουτάρης, συναισθανόμενος πάντα την ανάγκη για συνέργειες και τη φροντίδα για το κοινό καλό: όσο μεγαλώνει η πίτα, μεγαλώνει και το δικό σου κομμάτι. Φύγαμε από τη Νάουσα έχοντας στην καρδιά τον ορισμό που είχε δώσει ο ίδιος στο κρασί: «Δεν είναι ένα προϊόν, αλλά ένας κόσμος ολόκληρος. Για να το παράγεις και να το διαθέτεις σωστά πρέπει να γνωρίζεις τη φύση, το οικολογικό περιβάλλον όπου έχει τις ρίζες του το αμπέλι και τους ανθρώπους που το δημιουργούν. Πρέπει να έχεις ανοχή, καλή διάθεση και κυρίως οράματα». Με το δεξί, λοιπόν, η ΒΙΒΟΝ, να ‘ναι πολύχρονη όπως η άμπελος.
