Αν αναζητήσει κανείς ένα υλικό ευτελές και διαχρονικά πολύτιμο για τους ανθρώπους, θα καταλήξει δίχως δεύτερη σκέψη στο χαρτί. Ανθεκτικό και συνάμα ευαίσθητο, ταυτισμένο με τον ανθρώπινο πολιτισμό και το κυρίαρχό του γνώρισμα, τη γραφή. Αυτό είναι η πρώτη ύλη του Νίκου Ποδιά.
Στην έκθεση Safe Area, που παρουσιάζει στην γκαλερί Citronne στο Κολωνάκι, ο γεννημένος το 1974 στη Θεσσαλονίκη μάς περνάει σε μια διάσταση ποιητική. Κάνει έργα από πανέμορφα γιαπωνέζικα χαρτιά, χρυσόχαρτα από παλιά πακέτα τσιγάρων και φακελάκια τσαγιού. Πηγή έμπνευσης οι μεγάλοι –ανά την υφήλιο και την Ιστορία– πολιτισμοί, που του δίνουν έναυσμα να φτιάξει μια ασφαλή ζώνη προστασίας μέσα στην οποία χωρούν από πανοπλίες των Σαμουράι έως και φυλαχτά με αποτροπαϊκές ιδιότητες.
Στην ουσία χρησιμοποιεί το χαρτί για να αναδείξει τον οικουμενικό του χαρακτήρα, αλλά και μέσα από αυτό την πανανθρώπινη ανάγκη του να νιώθει κάποιος ασφαλής. Είναι ένα ενδιαφέρον σχόλιο σε μια εποχή που οι οθόνες μας κάνουν να αισθανόμαστε όλο και μεγαλύτερη απειλή, αλλά και αποξένωση.
Η αιθέρια φύση
Στο διαμέρισμα του 4ου ορόφου της Πατριάρχου Ιωακείμ 19, όπου θα παρουσιάζεται η ατομική του έκθεση μέχρι και τις 3 Ιανουαρίου, ο Ποδιάς μάς διδάσκει την τέχνη της λεπταισθησίας. Οπως κάποτε ο Νίκος Αλεξίου μπόρεσε να κάνει εκπληκτικά έργα με τα χαρτιά, έτσι και ο Ποδιάς βασίζεται στην αιθέρια φύση του υλικού του για να πει ιστορίες που να μας συνέχουν όλους.
Η άνεσή του να μπορεί να χειριστεί ένα τόσο ιδιαίτερο μέσο έχει να κάνει με την καλλιτεχνική του πορεία. Στην ΑΣΚΤ μαθήτευσε στο εργαστήριο του Δημήτρη Μυταρά και συνέχισε τις σπουδές του στο Central Saint Martins – College of Art and Design στο Λονδίνο, ολοκληρώνοντας μεταπτυχιακό στη σκηνογραφία. Στην καλλιτεχνική του πρακτική συλλέγει, μεταπλάθει και αναζωογονεί θραύσματα της Ιστορίας, των πολιτισμών και της καθημερινότητας, δημιουργώντας συνειρμούς και αφηγήσεις που καταδεικνύουν αντιθετικά ζεύγη. Στις ημέρες μας, που η χειροτεχνία είναι είδος που κινδυνεύει, ο Ποδιάς τής δίνει ένα καταφύγιο στην τέχνη, αλλά μετατρέπει τη γοητεία της σε μια σύγχρονη πανανθρώπινη οπτική γλώσσα.
Αυτό που κάνει εντύπωση στον επισκέπτη είναι η ευφυής χρήση του χρυσού χρώματος, τόσο φορτισμένου στο βλέμμα των Ελλήνων από την αγιογραφία. Τα χρυσά χαρτάκια από τα πακέτα τσιγάρων μετατρέπονται από τα ακροδάχτυλά του σε κάτι τόσο πολύτιμο όσο ένα έργο τέχνης.
Ανανοηματοδότηση
Οι παλιοί της Αrte Povera σκάρωναν με τα πιο καθημερινά υλικά ξύλα, κάρβουνα, σίδερα. Εκείνος παίρνει το χαρτί για να το ανανοηματοδοτήσει, αλλά κυρίως για να του προσδώσει ομορφιά όπως οι Ιάπωνες φτιάχνουν απίθανα πράγματα με την τέχνη του οριγκάμι. Ξέρει να γητεύει και να τιθασσεύει το χαρτί, ξέρει να συνθέτει υφές και μορφές.
Για να μπορέσει το αφήγημά του να λειτουργήσει, η έμφαση δίδεται στο φως και τη σκιά, σε μια ατμόσφαιρα υποβλητική, που απομακρύνει τον θεατή από τον θόρυβο της πόλης και τον εισαγάγει σε ένα σύμπαν γαλήνιο. Είναι μια ατομική έκθεση ατμοσφαιρική, κομψή ψυχικά και αισθητικά.
