«Οι αρχαιότητες είναι η οικογένειά μου», συνήθιζε να λέει η αείμνηστη Ντόλλυ Γουλανδρή. To εννοούσε, διότι χωρίς εκείνη η Ελλάδα θα είχε στερηθεί ένα κομμάτι της ιστορίας της. Συνεπής στα λόγια και στις πράξεις, φρόντισε να δώσει στη σπουδαία συλλογή που έκανε με τον άνδρα της, Νικόλαο, ένα αντάξιο «σπίτι». Είναι το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (ΜΚΤ), του οποίου πήρε επάξια τη σκυτάλη από το 2008 η Σάντρα Μαρινοπούλου, ανιψιά της ιδρύτριας.
Τώρα το ΜΚΤ ετοιμάζεται πια να σβήσει 40 κεράκια. Και ζήτησε από τον Ελληνα καλλιτέχνη που κατάφερε να ξαναεκπέμψει στην εποχή μας τον οικουμενικό συμβολισμό της ελληνικής αρχαιότητας να ανοίξει εκείνος τον κύκλο των εορτασμών. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ανταποκρίθηκε στην ανάθεση του μουσείου ανασυνθέτοντας θραύσματα από αγαπημένα του έργα και ενσωματώνοντας νέες ιδέες σε μια πρωτότυπη δραματουργία. Ανέτρεξε στο δικό του παρελθόν, στα οικεία του σπαράγματα, για να φτιάξει κάτι καινούργιο.
Στο κατάμεστο Ηρώδειο παρουσιάστηκε στις 3 Οκτωβρίου η νέα παράσταση «This that keeps on – a personal archaeology», μια μεγάλη παραγωγή του MKT που δημιούργησε ο χορογράφος για μία βραδιά και μόνο. Παρά το φθινοπωρινό κρύο (που έφερε για πρώτη φορά στο ρωμαϊκό ωδείο πουλόβερ, μπουφάν και καπαρντίνες για τους προνοητικούς, ενώ όσοι δεν ήρθαν με πιο ζεστά ρούχα ένιωσαν τη διαφορά θερμοκρασίας), η παράσταση καθήλωσε και στο τέλος απέσπασε το πιο θερμό χειροκρότημα, που θύμισε τελετή έναρξης «Αθήνα 2004». Τριάντα χορευτές και ηθοποιοί ζωντάνεψαν επί σκηνής τα υβριδικά πλάσματά του, ενεργοποιώντας τον χώρο με το μοναδικό του ύφος, που τον έχει καθιερώσει ως έναν από τους πιο επιδραστικούς δημιουργούς της εποχής μας. Τον τόνο στο κοινό έδωσε μια μεγάλη ομάδα: Το μουσείο και ο χορογράφος πρόσφεραν 2.000 εισιτήρια δωρεάν σε φοιτητές και σπουδαστές κρατικών σχολών θεάτρου, χορού, κινηματογράφου και καλών τεχνών, όπως και σε σπουδαστές χορού ΑμεΑ, δίνοντάς τους την ευκαιρία να ζήσουν από κοντά αυτή την εκπληκτική εμπειρία. Και πράγματι, δεν υπήρξε θεατής που δεν ένιωσε ανάταση, ξέροντας ότι μόλις είδε την ανθολογία δουλειάς πολλών δεκαετιών.
Το σημαντικότερο είναι ότι ο Παπαϊωάννου την «πρόσφερε» για καλό σκοπό, καθώς τα έσοδα της εκδήλωσης θα διατεθούν αποκλειστικά για τη δημιουργία του νέου Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Ηδη η Σάντρα Μαρινοπούλου από τα πρώτα της βήματα φρόντισε, σε συνεργασία με τον τότε διευθυντή Νίκο Σταμπολίδη, να δώσει ένα διαφορετικό στίγμα σε σχέση με τα άλλα μουσεία: ανοίχτηκε στο εξωτερικό για συνεργασίες, εύρεση πόρων και δικτύωση με την ομογένεια. Παρουσίασε αφιερώματα που είδαν την αρχαιότητα με φρέσκια ματιά, όπως η Τριλογία για τον Ερωτα, τον Θάνατο και την Ιαση. Αγκάλιασε από νωρίς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προσκάλεσε τη νεολαία βράδυ στο μουσείο και ίδρυσε το θεσμό των Young Patrons. Παράλληλα, μέσα από οργανωμένες περιηγήσεις έδωσε στα μέλη του την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπως η Θράκη με τις φυσικές ομορφιές και τους πολιτιστικούς θεσμούς της.
Τώρα, χάρη στις προσπάθειές της, το ΜΚΤ ετοιμάζεται να κάνει ένα άλμα προς το μέλλον αλλάζοντας πολλά από αυτά που ξέραμε μέχρι σήμερα. Μια «Μεταμόρφωση» που θα ανανεώσει τη φυσική του παρουσία –δημιουργώντας ένα πολιτιστικό ορόσημο και ένα αρχιτεκτονικό τοπόσημο– και θα επαναπροσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο ένα μουσείο του μέλλοντος οφείλει να λειτουργεί εντός της δημόσιας σφαίρας. Τιμώντας την επέτειο των 40 χρόνων του, το μουσείο θα αλλάξει εσωτερικά και εξωτερικά. Και ο Παπαϊωάννου είναι ο πρώτος που σέρνει τον χορό σε όσους θα βάλουν ένα λιθαράκι για τη νέα εποχή του.
