Την αποκάλεσαν «Σελήνη της συγκομιδής». Το εντυπωσιακό ολόγιομο φεγγάρι του Οκτωβρίου έλαμπε πίσω από τον μεγάλο πύργο ελέγχου του αεροδρομίου της Αθήνας την ώρα που φτάναμε προχθές το βράδυ στα εγκαίνια της νέας εντυπωσιακής έκθεσης «All aboard» του επιμελητή Κώστα Πράπογλου. Βρήκαμε χωρίς δυσκολία το κτίριο στο σύμπλεγμα του «Ελευθέριος Βενιζέλος», όπου φιλοξενείται η ομαδική, στην αριστερή πλευρά δίπλα στο πάρκινγκ μακράς διαρκείας. Η περιέργεια ήταν μεγάλη. Ο επιμελητής, που ίδρυσε τη μη κερδοσκοπική Artefact Athens, έχει ανακαλύψει και αξιοποιήσει μερικούς από τους πλέον ανορθόδοξους χώρους για ομαδικές στο παρελθόν: από μια ανενεργή παλιά πτέρυγα στην ψυχιατρική κλινική στο Δαφνί έως την ονομαστή Οικία Ζαρίφη στην Κυψέλη, και από ένα βιομηχανικό κτίριο στον Κεραμεικό μέχρι το εργοστάσιο Πεταλούδα με τις κλωστές. Ο Πράπογλου ξέρει να χρησιμοποιεί υπέρ των έργων την ατμόσφαιρα που έχει ένα προσωρινό και συχνά αυτοσχέδιο εκθεσιακό κέλυφος.
Εχοντας ζήσει πολλά χρόνια στο Λονδίνο και επιστρέφοντας πίσω στην Αθήνα πριν από μερικά μόλις χρόνια, είδε την πρωτεύουσα σαν μια άγνωστη πόλη, που πρέπει να κατακτήσει από την αρχή. Η αναζήτηση τον οδήγησε σε μέρη που κανένας άλλος επιμελητής δεν τόλμησε να αγγίξει. Αυτήν τη φορά ξετρύπωσε ένα παλιό τέρμιναλ στις παρυφές των αεροδιαδρόμων, που είχε κτιστεί για τις ανάγκες των Ολυμπιακών του 2004, ξαναχρησιμοποιήθηκε έκτοτε μία ακόμη φορά και ύστερα έπεσε σε αχρηστία. Εκεί, στο Express Facility, συνέθεσε ένα αφήγημα με 40 δημιουργίες, πολλές εκ των οποίων έγιναν αποκλειστικά για το «All aboard». Ταυτόχρονα, θέλησε από τον τίτλο και μόνο να περάσει ένα μήνυμα. Σε μια εποχή που φουντώνουν ο αποκλεισμός, η μισαλλοδοξία, οι διαχωρισμοί, είμαστε τελικά όλοι «επιβάτες» στον ίδιο πλανήτη, στην ίδια εποχή, σε μια ανθρωπότητα που πολώνεται.
Διαβήκαμε το κατώφλι με την πινακίδα: Destination Anywhere. Αφού περάσαμε τα πράγματά μας από έλεγχο μεταλλικών αντικειμένων, σαν και αυτόν που γίνεται πριν από την επιβίβαση, βρεθήκαμε σε μια μεγάλη αίθουσα όπου δεκάδες έργα ήταν τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο, με βάση ιδιαίτερες μεταξύ τους σχέσεις που έπρεπε κάποιος να ανακαλύψει.
Στάθηκα μπροστά στις μορφές που έχει ζωγραφίσει πάνω σε παλιούς ναυτικούς χάρτες η Βαρβάρα Μαυρακάκη, με μια ευαισθησία μοναδική. Θαύμασα την ωραία εγκατάσταση της Δήμητρας Σκανδάλη, της Παριανής καλλιτέχνιδος που έχει φτιάξει έναν κήπο από μέταλλο γεμάτο ταπεινά φυτά των Κυκλάδων, είδα τα ωραία μελίσσια της Νάντιας Σκορδοπούλου, που προφανώς συνδέουν τα ταξίδια μας με την απειλή του φυσικού μας περιβάλλοντος. Με είλκυσε η εγκατάσταση Scala Paradisi της Κλαίρης Τσαλουχίδη-Χατζημηνά στο κέντρο της αίθουσας. Καμάρωσα το καινούργιο θαυμάσιο έργο της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη, που αντικατοπρίζει μια φυγή μέσα από τα θραύσματα από πόρτες και παράθυρα. Καθηλώθηκα μπροστά σε ένα έργο του Θεόφιλου, που τοποθέτησε ο επιμελητής μαζί με τις σύγχρονες δημιουργίες, αλλά ακόμη και σ’ ένα βίντεο του περίφημου Ρίντλεϊ Σκοτ του «Blade Runner».
Ανάμεσα στα καθίσματα αεροδρομίου και στον ψυχρό φωτισμό ενός χώρου διερχομένων, ο Πράπογλου μελετά το εύθραυστο και το μεταιχμιακό με τρόπο που αξίζει να πάει κάποιος μέχρι το αεροδρόμιο και να νιώσει ότι η τέχνη είναι ικανή να μας χαρίσει το πιο μεγάλο ταξίδι και να μας διακτινίσει στη σφαίρα της φαντασίας 40 Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών. Εως και τις 9 Νοεμβρίου.
