Ηταν το κέντρο της μελισσοκομίας στην Ελλάδα, που έβγαζε όμως και καλό λάδι. Αργότερα κατέφθασε ο τουρισμός –σαν τη Χαλκιδική δεν έχει, άλλωστε– και η Νικήτη, πρωτεύουσα του Δήμου Σιθωνίας, είδε τα πράγματα να αλλάζουν. Κτίστηκαν ξενοδοχεία και εξοχικές κατοικίες, άνοιξαν ταβέρνες, ο αγροτικός χαρακτήρας υπάρχει ακόμη, αλλά συμβιώνει με τις νέες υπηρεσίες. Μια παλιά συνεταιριστική αποθήκη, κτισμένη περίπου τη δεκαετία του 1970, θα ήταν το υπερήφανο απομεινάρι μιας εποχής αν ένας άνθρωπος δεν την είχε δει με άλλο μάτι. Ο Μιχάλης Μουστάκας, στα 55 του σήμερα, έκανε μεγάλο κύκλο μέχρι να επιστρέψει στα πάτρια: από τη δημοσιογραφία και την ιστορία έως το opera stage design, και από τη Βρετανία έως το Αγιον Ορος, ήρθε γεμάτος εμπειρία αλλά και όρεξη για κάτι διαφορετικό. Εξάλλου το 2016, μέσα στην κρίση, κάποιοι πραγματικά άδραξαν την ευκαιρία να αλλάξουν τη ζωή τους, να κάνουν καινούργια σχέδια, κυρίως όμως να αναζωογονήσουν χωριά και κωμοπόλεις. Η παλιά γεωργική αποθήκη μετατράπηκε με μεράκι, κόπο και όραμα σε χώρο τέχνης. Τα πρώτα αφιερώματα που αφορούσαν θερινούς μήνες έγιναν σε συνεργασία με εταίρους μεγάλου διαμετρήματος, όπως το ΜΙΕΤ ή το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού.
Αργότερα καλλιτέχνες αναγνωρισμένοι, όπως ο Χρήστος Μποκόρος και ο Θύμιος Παπαγιάννης, εξέθεσαν εκεί έργα τους, ενώ η «Αποθήκη» γινόταν όλο και πιο δημοφιλής αλλά και συμπεριληπτική. Ολοι περνούσαν από εκεί. Ντόπιοι, Θεσσαλονικείς και τουρίστες αγκάλιασαν αμέσως την πρωτοβουλία. Φέτος ήρθε η σειρά του Μανώλη Χάρου σε συνεργασία με τη Νitra Gallery να παρουσιάσει εκεί τη δουλειά του, σε μια ατομική που έχει επιμεληθεί η Αλίκη Τσιρλιάγκου. H έκθεση «On View» περιλαμβάνει έργα από διάφορες περιόδους της διαδρομής του ζωγράφου και χαράκτη –από το «Νησί των Θησαυρών» (Μουσείο Μπενάκη, 2019) και τις «Δύο Φλόγες» (Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, 2023), έως τον «Αιωρούμενο Χρόνο» (Γκαλερί Ζουμπουλάκη, 2024)– καθώς και νέα έργα του 2025 που παρουσιάζονται για πρώτη φορά. Ολα τα έργα συμβιώνουν στον ιδιαίτερο χώρο της «Αποθήκης». Ωστόσο, η έκθεση δεν φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως αναδρομή, ούτε ακολουθεί μια γραμμική πορεία καλλιτεχνικής εξέλιξης. Αντίθετα προτείνει ένα διάλογο μεταξύ θεματικών που προέρχονται από διαφορετικές χρονικές στιγμές και αφετηρίες – θεματικές που ξανασυναντιούνται, συνομιλούν και επαναπροσδιορίζονται μέσα από αυτή τη νέα συνύπαρξη.
Γεννημένος στα Κύθηρα, ο Μανώλης Χάρος αντλεί έμπνευση από τη φύση του νησιού αλλά και τη μυθολογία, την ιστορία και τη λογοτεχνία. Κάθε σύνθεσή του μπορεί να ιδωθεί ξεχωριστά με μιαν αυτοτέλεια αλλά και να αποτελέσει μέρος μιας ευρύτερης αφήγησης. Από τα εγκαίνια του Ιουλίου έως σήμερα έχουν περάσει εκατοντάδες θεατές. Οπως λέει ο Μιχάλης Μουστάκας στη στήλη, η προσέλευση θα συνεχιστεί μέχρι και τον Οκτώβριο καθώς θα έρθουν και οι μαθητές των σχολείων της περιοχής. Ωστόσο, μία από τις πιο συγκινητικές παρουσίες, που μάλιστα επαναλαμβάνεται σχεδόν κάθε χρόνο, είναι δύο παιδάκια Romani που πουλάνε μπαλόνια έξω από την «Αποθήκη». Η τέχνη μπορεί να γεφυρώσει τα πάντα και τους πάντες, και έτσι κάθε χρόνο περνούν το κατώφλι για να δουν τα έργα. «Κάθονται πολλή ώρα και με ακούν να τους μιλάω για τα έργα», λέει ο κ. Μουστάκας που έχει φτιάξει στη Χαλκιδική ένα μικρό θαύμα.
