Οποιος έχει πάει στον γαλλικό νότο ή στη βρετανική Κορνουάλη, ξέρει από πρώτο χέρι πως ζωγράφοι, κεραμίστες, γλύπτες και συγγραφείς βρήκαν καταφύγιο κοντά στη θάλασσα, ιδρύοντας καλλιτεχνικές κοινότητες. Από το Σεν Πολ ντε Βανς και την Αρλ έως το Σεντ Αϊβς, η δημιουργικότητα και η έμπνευση ήξεραν να φωλιάζουν στους πιο όμορφους τόπους.
Στα δικά μας μέρη, ήταν κυρίως η Αίγινα που διεκδίκησε αυτήν τη θέση και προσπαθεί ακόμα να τη διατηρήσει. Στο λιμάνι σε υποδέχεται ένα ωραίο γλυπτό του Κώστα Βαρώτσου που την έχει επιλέξει εδώ και χρόνια ως τόπο κατοικίας, ενώ η λεωφόρος Νίκου Καζαντζάκη συνδέει τη λογοτεχνία με την τέχνη, περνώντας μπροστά από το ατελιέ του Νίκου Νικολάου και το σπίτι εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη, το γλυπτό του τελευταίου με τίτλο «Αίγινα» και το γλυπτό του Καπράλου με τη μορφή της μάνας.
Στην ενδοχώρα και στα παράλια «ανθίζουν» –σαν τις φιστικιές– πολλοί καλλιτέχνες. Και ήταν ωραία ιδέα το κάλεσμα της επιμελήτριας Ιριδας Κρητικού –που επίσης έχει βιωματική σχέση με το νησί– να παρουσιάσουν έργα τους που σχετίζονται με τον λίθο στο ατελιέ Νικολάου. Ο τελευταίος είχε μανία με τις πέτρες. Πάνω στη λιλιπούτεια επιφάνειά τους ζωγράφιζε μορφές. Με αυτό το έναυσμα, λοιπόν, έγιναν καινούργιες δημιουργίες τρίτων ως φόρος τιμής.
Το περασμένο Σάββατο με το καλοκαίρι ακόμα να βαστά, παρότι ήμασταν στα μέσα του Σεπτέμβρη, δεκάδες φιλότεχνοι πέρασαν το κατώφλι για να δουν μια ωραιότατη έκθεση, αλλά και έναν χώρο που κλείνει μέσα του το πνεύμα της γενιάς του ’30. Τα εκθέματα είχαν τοποθετηθεί πάνω στα έπιπλα και τα ράφια του εργαστηρίου που επανέφερε στη ζωή με πολλή αγάπη ο αρχιτέκτων Θοδωρής Ζουμπουλάκης, ο οποίος μαζί με την αδελφή του Δάφνη είχαν παιδικές αναμνήσεις από αυτό το μέρος. Η αδελφή του πατέρα τους Τάσου, Αγγέλα, είχε παντρευτεί τον ζωγράφο, επιστήθιο φίλο του Μόραλη. Και έτσι, αυτός ο χώρος στέγασε παρέες, φαγοπότια, συζητήσεις, συναντήσεις. Σκεφτόμουν κοιτάζοντας το φως που έμπαινε από τα παράθυρα πόσα πράγματα θα μπορούσε να μας διηγηθεί αν είχε λαλιά. Επειδή όμως οι τοίχοι όσο και αν είναι νοτισμένοι από τη μνήμη, φωνή δεν έχουν, είναι σημαντικό που όλη η οικογένεια Ζουμπουλάκη, προεξαρχούσης της Πέγκυς, κρατάει ακόμα αυτήν την καλλιτεχνική αιγινήτικη παράδοση.
«Σημασία έχει να παρατηρήσετε το σχήμα από τις πέτρες που διάλεξε ο Νικολάου και όλοι οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες», είπε η Κρητικού, την ώρα που το ατελιέ είχε γεμίσει ασφυκτικά από κόσμο: «Μέσα στο σουλούπι τους κρύβονται μορφές, άλογα, ερωτικά συμπλέγματα που οι καλλιτέχνες μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν. Είναι εντυπωσιακό τι μπορεί να κάνουν με αυτήν την πρώτη ύλη. Ταυτόχρονα τιμάμε εικαστικούς που ζουν στο νησί και άλλους ομότεχνούς τους που μαζεύουν πέτρες από διαφορετικούς τόπους».
Ετσι από την Ελένη Μυλωνά, τη Βένια Δημητρακοπούλου και την Κατερίνα Γιάννακα ώς την Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, την Ελενα Βότση, την Ηώ Αγγελή, τη Βάσω Τρίγκα, τον Παναγιώτη Μπελντέκο, τον Τάσο Λιακόπουλο κ.ά., όλοι κάνουν μια εικαστική ωδή στο μικρό μέγεθος και την εφευρετικότητα που χρειάζεται για να αξιοποιήσεις κάθε χιλιοστό. Μια αξιέραστη έκθεση που θα διαρκέσει έως τις 26/10 με τις ευλογίες του δήμου και του Fistiki Festival. Μια εξαιρετική δικαιολογία για να πάτε μονοήμερη στην Αίγινα.
