Βαδίζοντας προς την Τεχνόπολη το βράδυ της Τρίτης 2 Σεπτεμβρίου για τη συναυλία της 5ης κατά σειράν Ακρόασης της Μικρής Αρκτου, σκεφτόμουν πόσο συγκινητικό είναι να δει κανείς τον σημερινό ανθό του ελληνικού τραγουδιού στην πρώτη του μεγάλη εμφάνιση. Ερμηνευτές, συνθέτες, στιχουργοί με ηλικία που ξεκινούσε από τα 18 και τα 19 έτη έως περίπου τα 35 προετοιμάζονταν όλο το καλοκαίρι για αυτήν τη στιγμή όπου θα βρίσκονταν –για παρθενική φορά οι περισσότεροι– αντιμέτωποι με το ευρύ κοινό. Σπουδαία στιγμή γι’ αυτούς αλλά και για εμάς που θα τους ακούγαμε. Σπουδαίο και το έργο του Παρασκευά Καρασούλου και των συνεργατών του Ανδρέα Γεωργιάδη, Βιβής Γερολυμάτου, Θοδωρή Νικολάου, Σταύρου Ράγια και Χρήστου Θεοδώρου, που άκουσαν εκατοντάδες νέα κομμάτια για να καταλήξουν, να παντρέψουν λόγο με μουσική και φωνή και ύστερα να στήσουν μια ωραία συναυλία. Πέρασαν ένα ολόκληρο καλοκαίρι να «προγυμνάσουν» αυτά τα παιδιά, να ενορχηστρώσουν καινούρια τραγούδια, να δώσουν σάρκα και οστά σε ένα όνειρο. Διότι αυτό έχει κάνει ο θεσμός της Ακρόασης: με αξιώσεις, με σεμνότητα έχει δώσει βήμα στα καινούργια αστέρια του έντεχνου. Μακριά από τα τηλεοπτικά ριάλιτι ταλέντων, από τους στυλίστες, τους infuencers, τη λογική του σύγχρονου μάρκετινγκ, η Μικρή Αρκτος που προωθεί τον ποιητικό λόγο, το καλό τραγούδι, τα εικαστικά έχει ως αίτημα την ποιότητα και την αξιοπρέπεια. Και βρήκε τεράστια ανταπόκριση καθώς κατατέθηκαν πάνω από 1.000 ποιητικά κείμενα μέσα από 200 συμμετοχές.
Πριν από αυτήν τη φουρνιά είχαν προηγηθεί άλλες τέσσερις ακροάσεις, με την πρώτη να έχει διοργανωθεί πριν από 23 ολόκληρα χρόνια. Ηταν η προσπάθεια που ξεκίνησε ο Παρασκευάς Καρασούλος και η ομάδα του, ενώ όλοι τους ήταν νέοι και οι ίδιοι –«Τότε δεν φοράγαμε γυαλιά πρεσβυωπίας», είπε στην εισαγωγή του– πηγαίνοντάς μας πίσω στην απαρχή ενός θεσμού που έβγαλε προς τα έξω μεγάλα ονόματα, όπως η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, η Νατάσα Μποφίλιου, ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος. Ο ήλιος έδυσε, και κατά τις 9 ακούσαμε το πρώτο από τα 27 νέα τραγούδια, με διαλείμματα από παλαιότερες συνθέσεις που αναδείχθηκαν μέσα από τις Ακροάσεις. Διότι αν κάτι έκανε την ατμόσφαιρα μοναδική είναι ότι πολλοί από τους διακριθέντες των προηγούμενων ετών ήταν εκεί τόσο στα παρασκήνια όσο και στη σκηνή για να εμψυχώσουν τους ομοτέχνους τους. Οσο για τους πρωτοεμφανιζόμενους, κυριολεκτικά έλαμψαν. Αλλοι με ήχο πιο ροκ, άλλοι πιο παραδοσιακό, άλλοι μελωδικό, παρουσίασαν δουλειές με πολύ ωραίο στίχο και μουσική αλλά και πολύ καλές φωνητικές ερμηνείες, παρά το τρακ και την αμηχανία που σίγουρα θα ένιωθαν. Παρουσιαστές της βραδιάς, ο Ξενοφών Ραράκος και η Μαργαρίτα Μυτιληναίου, έκαναν τα πάντα για να δώσουν με τον δικό τους τρόπο κουράγιο και ώθηση.
Η ουσιαστική στήριξη ήρθε από το ίδιο το κοινό, διότι αποτελούνταν από φίλους, συμμαθητές και οικείους των παιδιών. Κάθε φορά που ανέβαινε κάποιο στη σκηνή κι έπιανε το μικρόφωνο από κάτω γινόταν κυριολεκτικά χαμός. Αλλη μια ωραία στιγμή ήταν επίσης όταν ο Καρασούλος κάλεσε να γνωρίσουμε από κοντά, ονομαστικά έναν έναν, και όλους τους στιχουργούς που διακρίθηκαν αλλά δεν ταίριαξαν με συνθέτη και ερμηνευτή. Η συνεργασία των ανθρώπων της Τεχνόπολης, από τον τελευταίο εργαζόμενο ώς τον επικεφαλής Κωστή Παπαϊωάννου, ήταν υποδειγματική. Η συναυλία έβγαλε και μια είδηση. Σύντομα η Μικρή Αρκτος θα ανακοινώσει προτάσεις και δομές που θα στηρίξουν τις συναντήσεις των νέων δημιουργών και την παραγωγή νέων έργων μέσα από μια πλατφόρμα.
