«Οταν μιλάνε άσχημα για τη Μύκονο αισθάνομαι όπως ακριβώς όταν ακούς να κατηγορούν κάποιον που εσύ αγαπάς, αλλά δεν στεναχωριέσαι γιατί κατά βάθος γνωρίζεις την αλήθεια και την ποιότητά του», λέει η Μαρίνα Βρανοπούλου για το νησί που έζησε όλα τα παιδικά της καλοκαίρια. Τώρα, από την αυλή του σπιτιού της στον Καλαφάτη βλέπει τα δικά της πιτσιρίκια να αποκτούν θερινά μυκονιάτικα βιώματα. Η ιδρύτρια της πολιτιστικής πλατφόρμας «Δυο Χωριά» –που ξεκίνησε το 2015 στα Ματογιάννια απέναντι από την εκκλησία της Πανάχρας, ολοκλήρωσε το 2021 έναν κύκλο έξι ετών και τώρα καταστάλαξε σε έναν μόνιμο χώρο κοντά στο Μουσείο της Ακρόπολης– έχει αποκτήσει την τεχνογνωσία της επιβίωσης από τον μαζικό τουρισμό. «Ακολουθείς ανάποδα ωράρια από τους τουρίστες, σπανίως κατεβαίνεις στη Χώρα, ξέρεις γωνιές που κρατάνε την αγνή μορφή τους και κυρίως δεν χάνεις την πίστη προς έναν τόπο που πονάς», επιμένει. Πέρα από την αφοσίωσή της, η Βρανοπούλου έχει κάνει πολλά για να βοηθήσει να αναπτύξει το νησί στην καχεκτική του πλευρά – κοινώς την πνευματική και καλλιτεχνική του ζωή, η οποία συνθλίβεται κάτω από το συντριπτικό βάρος της κερδοσκοπίας και της χυδαίας κοσμικότητας. Εδώ και μια δεκαετία έχει προσφέρει residency σε πολλούς ξένους καλλιτέχνες που ανακαλύπτουν τις χάρες της ανοιξιάτικης, φθινοπωρινής και χειμωνιάτικης Μυκόνου. Και μέσα από τα έργα που κάνουν αναβιώνει, έστω και αποσπασματικά, αυτή η όψη της ομορφιάς της.
«Οταν ξεκινήσαμε τα residencies το 2015 δεν είχα κλείσει ακόμα τα 30, οπότε η Μύκονος με τη δική της φήμη με βοήθησε να προσελκύσω καλλιτέχνες. Το σπουδαίο όμως ήταν πως αυτοί που ήρθαν και πήραν μέρος στο πρόγραμμα ήταν πάνω κάτω στην ηλικία μου. Ανακάλυπταν έκπληκτοι την αρχιτεκτονική, τη φύση που σε πολλά σημεία είναι ανέγγιχτη, τους βράχους και τις ακτές μακριά από την κοσμοσυρροή του καλοκαιριού. Εβλεπαν και εμπνέονταν από εικόνες που παρέκαμπταν το κυρίαρχο αφήγημα του νησιού, γεγονός που αποτυπωνόταν και στη δουλειά τους. Τώρα, λ.χ., περιμένω μια καλλιτέχνιδα από την Αμερική που προέρχεται από τον αυτόχθονα πληθυσμό των Ινδιάνων και θέλει στις δημιουργίες της να διερευνήσει συνδέσεις που αφορούν τη θάλασσα, την κλιματική αλλαγή, τις γυναίκες και άλλα, πολύ επίκαιρα θέματα». Παράλληλα, η Βρανοπούλου με την πλατφόρμα της είχε την ευτυχία να γνωρίσει και να συνοδοιπορήσει με εποίκους της Μυκόνου που εγκαταστάθηκαν εκεί το ’80 και το ’90 και δεν είχαν καμία σχέση με τις φυλές των νεόπλουτων που κυριάρχησαν μετά. Ηταν άνθρωποι που σέβονταν και εκτιμούσαν, αλλά μετατράπηκαν σταδιακά σε μια μειονότητα, δίχως μεγάλη επιρροή στο πού πήγαινε το πράγμα. Και τώρα ακόμα, πάντως, η δραστήρια επιμελήτρια και γκαλερίστα δεν έχει χάσει την αισιοδοξία της: «Πρέπει οι τοπικοί επιχειρηματίες να κατανοήσουν ότι η υπεραξία όσων έχουν στα χέρια τους δεν είναι οικονομική. Τους λείπει η παιδεία και έτσι χάνουν το ουσιώδες», τονίζει.
Εχοντας πλέον ανοίξει έναν σταθερό χώρο για την πλατφόρμα «Δυο Χωριά» (η οποία πήρε το όνομά της από το συγγραφικό πόνημα του αρχιτέκτονα Αρη Κωνσταντινίδη), η Βρανοπούλου συνεχίζει με αφοσίωση να υπηρετεί τον ιδρυτικό σκοπό της. Να φτιάξει κάτι σαν salon του 18ου αιώνα, όπου η ανταλλαγή απόψεων, η συνύπαρξη, η συζήτηση, η συναναστροφή έχουν τη μεγαλύτερη βαρύτητα. Και εκεί συνεχίζεται η πορεία που πολλές φορές ξεκινούν οι καλλιτέχνες στο νησί. Μπράβο για τα 10 χρόνια και ευχή για πολλά ακόμα έτη.
