Δεν διαμορφώνουν οι γλύπτες το μάρμαρο. Συμβαίνει το αντίθετο. Το σκληρό υλικό είναι αυτό που δίνει σάρκα και οστά στον φιλόδοξο διαμορφωτή του. Κάπως έτσι σμιλεύτηκε και η ζωή του Αλέκου Κυραρίνη. Ηταν μεν γιος Τηνιακού μαρμαροτεχνίτη αλλά χρειάστηκε να σκαλίσει ο ίδιος τον δρόμο του μέσα από δυσκολίες.
Η δουλειά του παραμένει πάντα συγκινητική, διότι είναι αυθεντικό παράγωγο μιας εποχής των Κυκλάδων που πλέον δεν υπάρχει. Πρόλαβε να καταλάβει τι σημαίνει χωριό, κοινότητα, εκκλησία, προσευχή, δέος για τη φύση, ξερολιθιές, κάτι που τώρα εξαφανίζεται από σουίτες, lounge και σεβίτσε στα πιάτα μας. Φέτος είχαμε την ευκαιρία να δούμε μια υπέροχη ατομική του την περίοδο του Πάσχα στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, όπου κατάφερε να μετατρέψει ένα χώρο θεσμικά ψυχρό σε κανονικό εικονοστάσι με τίτλο «Πεδίον Ανθίσματος». Ηταν συνθέσεις ζωγραφικής, μικρού και μεγάλου μεγέθους, με τα πυκνά του σύμβολα και τους αγγέλους που σε κάνουν να πιστεύεις ότι ακούς ψιθύρους ψαλμών. Είναι πάντα ενδιαφέρον να βλέπει κανείς έναν άνθρωπο που κρατάει σμίλη να μπορεί να χειριστεί με τόση μαεστρία ένα μικρό μαλακό πινελάκι.
Τώρα λοιπόν επιστρέφει μ’ ένα αφιέρωμα στην γκαλερί Citronne με τίτλο «Χρώμα Κόκκινο», το οποίο εγκαινιάστηκε στις 5 Ιουνίου. Εξουθενωτικά παραγωγικός ο Κυραρίνης, παρουσιάζει έργα που έκανε μέσα στα δύο τελευταία χρόνια. Διαλέγει να τα περιορίσει σε μια χρωματική παλέτα, υπερβαίνοντας την πρόκληση της επαναληπτικότητας. Οπως το Μπολερό του Ραβέλ, έτσι και εκείνος μπορεί να τα κάνει ίδια αλλά να χτίζει μια κορύφωση. Διαλέγοντας αποκλειστικά στην κλίμακα του ερυθρού μάς φέρνει αντιμέτωπους με ένα χρώμα ιστορικά και συναισθηματικά φορτισμένο, καθώς συνδέεται με παραστάσεις πάθους, βίας, σύγκρουσης, αίματος, φωτιάς – αλλά και με εικόνες χαράς, μέθης και ευωχίας. Παραπέμπει σε φήμες, σε παραδόσεις, σε δοξασίες, σε τελετουργίες. Επισημαίνει τη ροή της ζωής, αλλά και τον κίνδυνο. Ελκει την προσοχή ως παράγων έντασης.
Οπως τονίζει και ο ίδιος: «Στη νέα μου έκθεση, με τίτλο “Χρώμα Κόκκινο”, προσπαθώ να βρω μία νέα δημιουργική συνθήκη, μία κίνηση τακτικής για την επαναφορά της αγάπης που μπορεί να έχει ο καλλιτέχνης για αυτό το ίδιο το πρωτογενές χρώμα. Θα δει κανείς μορφές, αγγέλους, δράκους, αφηρημένες ή και λιγότερο αφηρημένες συνθέσεις. Θα συναντήσει έργα τα οποία κινούνται κάποτε σε ύψη, άλλοτε σε βάθη μιας καλλιτεχνικής συμπεριφοράς που μόνο σκοπό έχει τη φροντίδα για μια τέχνη ώριμη, σχεδόν καταληκτική. Συγχρόνως όμως αφετηριακή και νέα, παιγνιώδη – όπως ένα παιδί προτιμά να ασχολείται με ένα και μόνο χρώμα».
Ετοιμος να πενηνταρίσει, μιας και είναι γεννημένος το 1976, ο Κυραρίνης φέρει μέσα του ατόφια την κληρονομιά του νησιού του αλλά και τις μνήμες από την πρώτη του μαθητεία πλάι στον πατέρα του που ξεκίνησε όταν ήταν 11 χρόνων. Ακολούθησε η εισαγωγή του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή τον Γιάννη Ψυχοπαίδη. Εχει βγάλει ένα δοκιμιακό βιβλιαράκι για τη ζωγραφική το 2011 με τίτλο «Οι ερωτήσεις της Νεφέλης». Η τέχνη του Κυραρίνη είναι πάντοτε πυκνή, σύνθετη και παλίμψηστη με στρώσεις ιστορικής μνήμης, λαϊκές και θρησκευτικές παραδόσεις, αρχαίες καταβολές. Διάρκεια μέχρι και τις 26 Ιουλίου.
