Οι δημοσιογράφοι θεωρούν δουλειά τους να μαθαίνουν τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές θύρες. Η Ντόντι Τσιαντάρ με θητεία σε μεγάλης κυκλοφορίας έντυπα όπως η Washington Post, το Time και το Newsweek, αλλά και συνταξιούχος επίκουρος καθηγήτρια στη σχολή δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Columbia, πήγε ένα βήμα παραπέρα.
Η Ελληνοαμερικανίδα με ρίζες από την Κεφαλονιά και την Πάτρα, έδωσε στις πόρτες μια διάσταση συμβολική, τοποθετώντας τις στο επίκεντρο της φωτογραφικής της δουλειάς. Εξίσου ταλαντούχα όταν κρατάει την πένα και τον φακό, η Τσιαντάρ παρουσίασε την περασμένη εβδομάδα στη συμπρωτεύουσα ένα ωραίο εικαστικό αφιέρωμα με αυτήν τη θεματολογία υπό τον τίτλο «Πόρτες της Θεσσαλονίκης» στην γκαλερί Chalkos. Εκεί αποτυπώνει την αύρα, την ανθρωπογεωγραφία της πόλης μέσα από «πορτρέτα» που έχει κάνει σε θύρες, οι οποίες ψιθυρίζουν την ιστορία (με το ι μικρό αλλά και κεφαλαίο) των ανθρώπων που τις διέβησαν. Ετσι μπορεί κάποιος να καταλάβει από το εβραϊκό και αστικό παρελθόν ώς τις σημερινές αποτυπώσεις των γκράφιτι.
Το παρθενικό έναυσμα για να ασχοληθεί με το ζήτημα αυτό γεννήθηκε στη Σαντορίνη. Ηταν μια κατακόκκινη θύρα που της τράβηξε την προσοχή μέσα στα ασβεστωμένα λευκά σπίτια και έτσι ξεκίνησε ένα μακρύ φωτογραφικό ταξίδι που την πήγε σε πολλά μέρη της Ελλάδας που λατρεύει. Παράλληλα της έδωσε και έναν στόχο κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν πολλοί από εμάς βρήκαν τον χρόνο να εστιάσουν σε πράγματα που δεν τους επέτρεπε η δύσκολη καθημερινότητα. Ετσι και εκείνη έβγαινε για περπάτημα στη Νέα Υόρκη και εκπαίδευε το βλέμμα της να εντοπίζει τις πιο ενδιαφέρουσες πόρτες. Για τη δημοσιογράφο και φωτογράφο, έχουν κάτι υπερβατικό και μυστηριακό αλλά στέκουν και σιωπηλοί μάρτυρες άλλων εποχών, κάτι που αισθάνθηκε ιδιαίτερα έντονα στη συμπρωτεύουσα: «Στη Θεσσαλονίκη οι πόρτες δεν είναι απλές. Αντικατοπτρίζουν έναν χαρακτήρα, μια προσωπικότητα που για μένα είναι πιο ενδιαφέρουσα από άλλες πόλεις. Περπάτησα λ.χ. στην εβραϊκή συνοικία και στην πρώην συνοικία των Εξοχών και εκεί είδα μεγάλες πόρτες που αποπνέουν αρχοντιά, ώστε δεν μπορείς παρά να φανταστείς πώς ήταν κάποτε», σημειώνει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Κάνει μάλιστα τη σύγκριση με κάποιες πόρτες σε νησιά, εντελώς απλές, στις οποίες σε τραβάει μόνο το έντομο μπλε ή κόκκινο χρώμα τους. «Σε άλλες γειτονιές της Θεσσαλονίκης, συναντάς θύρες των δεκαετιών του ’50 και του ’60 με διαφορετικό ύφος. Βλέποντάς τις όλες μαζί, αρχίζεις να κατανοείς το παλίμψηστο της πόλης», τονίζει.
Η παρθενική παρουσίαση
Η πρώτη παρουσίαση της δουλειάς της έγινε στην ελληνική πρεσβεία στις ΗΠΑ, το 2023 στο πλαίσιο του εορτασμού της Ημέρας της Ευρώπης. Πάνω από 4.000 επισκέπτες είδαν τις φωτογραφίες της και ένιωσαν ότι «ταξιδεύουν» στην Ελλάδα: στις Σπέτσες, στη Σίφνο, στην Κεφαλονιά, στα Χανιά, στα Ιωάννινα και στην Αθήνα. Για την Ντόντι Τσιαντάρ οι πόρτες έχουν ένα στοιχείο υπέρβασης όπως είχε σωστά επισημάνει και ο ποιητής Ουίλιαμ Μπλέικ αναφερόμενος στις πόρτες της ενόρασης σαν πύλες που μπορούν να μας αλλάξουν τη ζωή. Ετσι και η φωτογράφος σχολιάζει: «Για μένα η πόρτα συμβολίζει αλλαγές και ευκαιρίες. Πόσες φορές στη ζωή μας δεν συναντάμε πόρτες; Τις ανοίγουμε ή τις προσπερνάμε από φόβο; Είναι ένα κάλεσμα, είναι σαν να λέει “περάστε μέσα”. Κι έχει πάντα ένα μυστήριο. Δεν ξέρεις τι υπάρχει πίσω της, ποιοι έζησαν εκεί, ποιοι ζουν τώρα, ποιοι θα ζήσουν αύριο…».
