Ανάπλου στην πηγή που ενέπνευσε έναν μεγάλο Ελληνα οραματιστή του 20ού αιώνα έκανε μια ωραία εκδήλωση που διοργάνωσε το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών την Τετάρτη 14 Μαΐου 2025 στο Μουσείο Ακρόπολης. Θεσμός με μεγάλη βαρύτητα αλλά και πόλος συσπείρωσης ανθρώπων πνευματικών, θέλησε υπό τη σκιά του Παρθενώνα να αναδείξει τη Δελφική Ιδέα που συνέλαβε ο Αγγελος Σικελιανός ως συγκροτημένη απάντηση σε έναν κόσμο που συγκλονίζεται από βιαιοπραγίες αλλά και αναδιατάσσεται από την επέλαση της τεχνολογίας. Τίτλος της στρογγυλής τράπεζας ήταν «Η Δελφική Ιδέα: Από την Αρχαιότητα στον Σικελιανό και τη μετα-ανθρώπινη εποχή». Παράλληλα ήταν και το εναρκτήριο λάκτισμα για την επέτειο από τα 100 χρόνια των Δελφικών Εορτών που πρωτοδιοργανώθηκαν στις 9 και 10 Μαΐου του 1927 αλλά και των 50 ετών από την ίδρυση του ΕΠ.Κε.Δ. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα των δύο επόμενων ετών θα γίνει μάλιστα ένα πλέγμα δράσεων με αυτόν τον σκοπό από το Κέντρο, τον φορέα που επωμίστηκε τον ρόλο του θεματοφύλακα αυτής της πολιτιστικής και πνευματικής παρακαταθήκης. Το 1985 εγκαινίασε τις Διεθνείς Συναντήσεις Αρχαίου Δράματος, συνδέοντάς το με σύγχρονες καλλιτεχνικές, φιλοσοφικές και διαπολιτισμικές προσεγγίσεις για να ανανοηματοδοτήσει το πνεύμα των Δελφικών Εορτών, όπως συμβαίνει και μέσα από τη Δελφική Ακαδημία, τους Δελφικούς Διαλόγους κ.ά.
Στο Μουσείο της Ακρόπολης, το ζητούμενο ήταν να δούμε πως το σικελιανικό πνευματικό και πολιτιστικό όραμα με ρίζες στην αρχαιότητα, γίνεται επίκαιρο, πως αποτελεί αντικείμενο αναστοχασμού στη σύγχρονη εποχή των τεχνολογικών, πολιτισμικών και υπαρξιακών μεταβολών. Στον χαιρετισμό του, ο διευθυντής του Κέντρου, καθηγητής Ανδρέας Γκόφας, υπογράμμισε τη συμβολική σημασία της επιλογής της Αθήνας και του Μουσείου Ακρόπολης, δύο τόποι-σύμβολα, δύο όψεις της ίδιας πολιτιστικής συνείδησης.
Η Ερη Σταυροπούλου, ομότιμη καθηγήτρια στο ΕΚΠΑ, ανέδειξε τις βαθμίδες διαμόρφωσης της Δελφικής Ιδέας στο έργο του Αγγελου Σικελιανού από την ποιητική του αναζήτηση μέχρι το οικουμενικό αίτημα των Δελφικών Εορτών, υπογραμμίζοντας ότι επρόκειτο «για μια ουτοπία συλλογικής υπέρβασης, ένα πνευματικό κάλεσμα ενότητας».
Ο Βάλτερ Πούχνερ εστίασε την τοποθέτησή του στις Δελφικές Εορτές του 1927 και του 1930 ως μορφές σύγχρονης τελετουργίας και πολιτισμικής αναβίωσης, με έμφαση στη θεατρική πρωτοπορία. Μίλησε μάλιστα και για τη μεγάλη ακτινοβολία τους εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων. «Αφησαν ανεξίτηλα αποτυπώματα στην ιστορία της αναβίωσης του αρχαίου δράματος και της θεατρικής ιστορίας του νεοελληνικού κράτους», υπογράμμισε ο μεγάλος θεατρολόγος και ομότιμος καθηγητής θεατρικών σπουδών στο ΕΚΠΑ.
Ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου, ιστορικός και καθηγητής στο ΕΚΠΑ, τοποθέτησε τις Δελφικές Εορτές στο ιστορικό και πνευματικό πλαίσιο του Μεσοπολέμου, τονίζοντας την ανάγκη για αναζήτηση αξιών και σταθερών μετά τις εθνικές και παγκόσμιες τραγωδίες των αρχών του 20ού αιώνα. «Η επίκληση στο Απολλώνιο φως ήταν μια πράξη πίστης και αντίστασης απέναντι στα σκοτεινά ρεύματα της εποχής», τόνισε αναφερόμενος στο χρέος προς την πατρίδα και τον άνθρωπο που ένιωθε ο Σικελιανός. Την ιστορική και πνευματική συνέχεια της Δελφικής Ιδέας, αλλά και την ανανεωμένη αποστολή του Κέντρου στον 21ο αιώνα παρουσίασε ο καθηγητής Ελληνικών Σπουδών και Συγκριτικής Γραμματολογίας στο Χάρβαρντ, Παναγιώτης Ροϊλός: «Οι Δελφοί καλούνται να γίνουν ξανά σημείο αναφοράς και στοχασμού για τα μεγάλα ερωτήματα του καιρού μας», ανακεφαλαίωσε, δίνοντας το επόμενο ραντεβού στον ομφαλό της γης για τους Δελφικούς Διαλόγους στα τέλη Ιουνίου.
