Εντυπη έκδοση. Πατέρας και γιος ομότεχνοι. Εξοντωτικές οι συγκρίσεις. Εκτός και αν έχεις τον θαυμασμό αλλά και την καλλιτεχνική αυτονομία μέσα από την οποίαν έβλεπε ο Ντίκος Βυζάντιος τον γονέα του, Περικλή. Δυο άνθρωποι με ψυχική εγγύτητα, με ίδιες αρχές, που όμως τους απομάκρυναν οι προσανατολισμοί τους. Πώς να ήταν άραγε η βαθύτερη σχέση τους; «Δύσκολο να ξεχωρίσω αισθήματα, αναμνήσεις και την αγάπη που είχα για το έργο του πατέρα μου και τον ίδιο.
Αυτό που μεταδίδει η ζωγραφική του είναι κάτι που δεν εξηγείται, το στοιχείο που βρίσκει κανείς σε κάθε γνήσιο έργο τέχνης. Γύρω από φιγούρες, τοπία, βουνά, ακρογιάλια, από Υδρες που ζωγράφισε τόσο πολύ ανακαλύπτει κανείς ένα φωτεινό όραμα του ελληνικού τοπίου», έγραφε σχεδόν 50 χρόνια πριν, στην «Κ» της 11ης Σεπτεμβρίου του 1976 ο υιός Ντίκος.
Αυτήν την περίοδο χάρις σε μια πρωτότυπη έκθεση με τίτλο «Ζωγραφικές Συγγένειες και Αντιθέσεις», που μόλις εγκαινιάστηκε από τη Λίνα Μενδώνη την περασμένη εβδομάδα, έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε αυτούς τους ζωντανούς δεσμούς και να τιμήσουμε τα μέλη μιας οικογένειας που προσέφερε αλλά και προσφέρει ακόμη πολλά στον πολιτισμό της χώρας. Διότι θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε εδώ την αείμνηστη Μαριλένα Λιακοπούλου, θυγατέρα και αδελφή, που με την Αίθουσα Τέχνης Αθηνών μάς δίδαξε ήθος αλλά και αισθητική. Επίσης, τον γιο της Αλέξανδρο Λιακόπουλο που παραχώρησε πολλά από τα έργα της έκθεσης, ο οποίος μαζί με τη σύζυγό του Ελίζα Γρηγοράκη κρατούν όρθια την ιστορική γκαλερί, τιμώντας με αξιώσεις την οικογενειακή παράδοση.
Για πρώτη φορά συμπαρουσιάζονται, λοιπόν, ο Περικλής και ο Ντίκος σε ένα πολύ συγκινητικό αφιέρωμα που θέλει χρόνο και ηρεμία να δει κανείς. Γιατί; Την απάντηση τη δίνει ο επιμελητής της έκθεσης Τάκης Μαυρωτάς: «Η αντιπαράθεση αυτών των δύο ζωγραφικών κόσμων αποκαλύπτει τον διαφορετικό τους χαρακτήρα, καθώς σε όλη τους τη ζωή αγωνίστηκαν με το ακαθόριστο και το μυστηριακό σύμπαν της δημιουργίας. Επίσης, μας παρέχεται η δυνατότητα να μπορέσουμε να κοιτάξουμε διά μέσου του έργου του Περικλή Βυζάντιου το εμπνευσμένο και μελετημένο έργο του Ντίκου Βυζάντιου, αλλά και να διακρίνουμε την αμεσότητά τους με τη νεότερη ευρωπαϊκή τέχνη, ιδιαίτερα της Γαλλίας». Μέσα από τα 132 έργα, που εκτός από τον εγγονό προήλθαν και από δανεισμούς από τις συλλογές των Αντώνη Κομνηνού, ΕΜΣΤ, Νίκου Παπαγεωργίου, Κυριάκου Τσιφλάκου και Χρήστου Λαρσινού, βλέπουμε πως και οι δύο δέχτηκαν επιρροές από το Παρίσι της εποχής τους.
Ενα σπουδαίο στοιχείο που τόνισε η υπουργός Πολιτισμού στον λόγο των εγκαινίων μπροστά από δεκάδες Αθηναίους από τις τέχνες, τα γράμματα, το επιχειρείν, ήταν πως μέσα από τη γραμμή που συνδέει τη ζωή του πατέρα και του γιου αναγιγνώσκει κανείς και την ιστορία της ίδιας της χώρας μας. Και όχι μόνον αυτό. Και οι δύο άφησαν τη δική τους παρακαταθήκη στους επόμενους ζωγράφους, πράγμα που συνοψίζει ο Αλέξης Βερούκας. «Να παρακολουθείς τον Ντίκο να μιλάει ήταν κάτι σαν σεμινάριο στην Hautes Études. Πίσω από τις κουβέντες του διέκρινες τον απόηχο των φράσεων που είχε ακούσει ο ίδιος από τα χείλη του Σαρτρ αλλά κυρίως του Τζακομέτι, του σημαντικότερου ίσως φίλου στη ζωή του. Οσο μιλούσε, τα μακριά του δάχτυλα σχεδίαζαν γραμμές, κύκλους, επίπεδα, σαν να συνέθεταν μια από τις “διαστημικές natures mortes” του στον αέρα».
