Πάνε εννέα χρόνια από τον θάνατό του, όμως η εικόνα του είναι χαραγμένη με ενάργεια μέσα μου. Το ψηλόλιγνο σουλούπι του, που είχε γίνει λίγο δύσκαμπτο στα γεράματα, τα μακριά του πόδια που κατάπιναν τα σκαλιά στην Υδρα, τα δάχτυλά του που πολλές φορές είχαν ίχνη χρώματος (κίτρινο σαν τα τραπεζάκια του), ο τρόπος που ξεφυσούσε έπειτα από κουραστικές συνεδριάσεις της Ακαδημίας Αθηνών και πήγαινε να ηρεμήσει στη φίλη του την Τζούλια Δημακοπούλου στην γκαλερί Νέες Μορφές. Αλλες φορές θυμάμαι πιο έντονα τις βόλτες που κάναμε στην Υδρα και στη Σίφνο, τις τελευταίες εκθέσεις του στο Ιδρυμα Θεοχαράκη και στο Μέγαρο Μουσικής, την πιο συγκινητική φράση που μου είπε στη στερνή μας συνέντευξη: «H ζωή είναι ωραία. Ωραίο είναι να βλέπεις το φως του ήλιου, έστω και αν αυτό βγαίνει από μια τόση δα χαραμαδίτσα». Πιάνω συχνά τον εαυτό μου να σκέφτεται τον Τέτση και νιώθω ανυπομονησία για τη μεγάλη αναδρομική έκθεση που θα εγκαινιαστεί στις 10 Απριλίου και θα περιλαμβάνει 160 έργα. Θα είναι, κατά κάποιον τρόπο, σαν μια ευκαιρία να τον ξανασυναντήσουμε μετά θάνατον. Αλλωστε αυτό είναι το μικρό θαύμα της ζωγραφικής: ο καλλιτέχνης φεύγει από τη ζωή αλλά ένα κομμάτι του παραμένει ζωντανό.
Είναι πρέπον και δίκαιο που η Εθνική Πινακοθήκη τιμά τα 100 χρόνια από τη γέννησή του με αυτό το μεγάλο αφιέρωμα, διότι και ο ίδιος την είχε αγαπήσει και υπηρετήσει όσο κανείς άλλος συγκαιρινός του: είχε κάνει μια από τις πλέον γενναιόδωρες δωρεές που έχει ποτέ πραγματοποιήσει καλλιτέχνης, παραχωρώντας στο μουσείο 75 πίνακες και 50 χαρακτικά, ενώ είχε διατελέσει πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής και πρόεδρος του Δ.Σ. της Πινακοθήκης. Πίστευε στη διαμορφωτική δύναμη της τέχνης που εκτίθεται δημόσια και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η δική του μνημειώδης σύνθεση, η «Λαϊκή Αγορά», είναι αυτή που υποδέχεται τους επισκέπτες. Ανθρωποι καθημερινοί, μέσα στη χρωματική ευδαιμονία των φρούτων, των λαχανικών και των φρέσκων λουλουδιών, καμωμένοι σε μέγεθος φυσικό, μας χαιρετούν από την είσοδο σε μια γιγαντιαία φρίζα. Στην αναδρομική θα δούμε όλες τις ενότητες της δουλειάς του, από τις μορφές των φίλων και των συνοδοιπόρων του που είχε ζωγραφίσει με πολλή αγάπη στο ατελιέ της Υδρας, μέχρι τα διάσημα τοπία του αλλά και τις νεκρές φύσεις με τα άνθη.
Πίνακες, χαρακτικά, υδατογραφίες, παστέλ, όπου το φως και το χρώμα σχηματίζουν τον δικό του κόσμο. Αλλά και τα εκπληκτικά μαυρόασπρα τοπία της Σίφνου, από τις πλέον ιδιαίτερες ενότητες, όπου αισθάνεται κανείς ότι εισέρχεται στην καταλυτική δύναμη του μεσημεριανού καλοκαιρινού φωτός στις Κυκλάδες. Την επιμέλεια της έκθεσης έχει αναλάβει η Εφη Αγαθονίκου, φτιάχνοντας ένα οδοιπορικό σε όλη τη διαδρομή του από τη δεκαετία του ’50 έως και τον θάνατό του το 2016. Θα παρελάσουν μπροστά από τα μάτια μας όλα τα θέματα με τα οποία είχε εμμονικά καταπιαστεί, από τα τραπεζάκια και τις βάρκες έως τους πεύκους και τα βράχια. Και στα εγκαίνια θα μου λείψει η φιγούρα του με το παπιγιόν, αλλά και η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα που τόσο μόχθησε να τελειώσει το κτίριο που σήμερα όλοι καμαρώνουμε. Σίγουρα θα κάθονται πλάι πλάι εκεί ψηλά και θα μιλούν για τη ζωγραφική.
