Oταν σε τιμούν οι ομότεχνοι, τότε κάτι έχεις πετύχει. Στα εγκαίνια της έκθεσης του Αλέκου Κυραρίνη, πρώτοι πρώτοι κατέφθασαν στον δεύτερο όροφο της Εθνικής Βιβλιοθήκης (ΕΒΕ), την Τρίτη 18 Μαρτίου, οι καλλιτέχνες. Oπως ο Χρήστος Μποκόρος, ο Πάνος Χαραλάμπους, ο Δημήτρης Σεβαστάκης. Ολοι τους έχουν εντελώς διαφορετική εκφραστική φόρμα, αλλά διακρίνουν στον Τήνιο ζωγράφο μια στόφα ιδιαίτερη, ένα ανυπόκριτο πάθος, μια γραφή εντελώς προσωπική. Ανθρωπος χαμηλών τόνων, αυθεντικά ντροπαλός, ο Κυραρίνης κοκκίνισε όταν ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, επικεφαλής της ΕΒΕ, μίλησε για το ταλέντο του αλλά και το σκεπτικό της ατομικής έκθεσης.
Από το 2023 η ΕΒΕ προτείνει την περίοδο γύρω από το Πάσχα ένα εικαστικό αφιέρωμα με έργα που συνομιλούν με το ιερό ή διαπνέονται από αυτό. Η αρχή έγινε με τον Γιάννη Κονταράτο, «Επιτάφιος θρήνος – Εννιά παραλλαγές», που είχε συγκινήσει ιδιαίτερα χάρη στη λιτότητα της φόρμας. Το 2024 είδαμε τα υπέροχα έργα του Κώστα Παπατριανταφυλλόπουλου, που αποτύπωνε τον πολύμοχθο αγώνα του να ιστορήσει τον ναό του Αγίου Βασιλείου στα Βραχναίικα της Πάτρας. Τώρα ήρθε η σειρά του Κυραρίνη, ενός καλλιτέχνη που ανατράφηκε μέσα στην ιερή αύρα της Τήνου, με πατέρα μαρμαρογλύπτη. Παρουσιάζει 61 έργα τόσο μεγάλα όσο και λιλιπούτεια, τοποθετώντας τα τελευταία μαζεμένα σε έναν τοίχο σαν μικρό εικονοστάσι.
Οταν η τέχνη έχει κάτι αληθινό, τότε σου γραπώνει την καρδιά όπου και αν σε βρει. Ακόμα και μέσα στον ψηλοτάβανο χώρο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, οι συνθέσεις του Κυραρίνη λειτουργούν αυτόνομα, σε κάνουν να πιστεύεις ότι είσαι κάπου αλλού, σχεδόν στο μισοσκόταδο ενός από αυτά τα μικρά ξωκκλήσια της γενέτειράς του. Βλέπετε, όλα του τα σχέδια είναι γεμάτα αγγέλους και δαίμονες με τη μορφή δράκων, αυτούς που οι άγιοι σκοτώνουν με τα κοντάρια τους για να ξορκίσουν το κακό. Και όπως σοφά είπε και ο Ζουμπουλάκης στα εγκαίνια, σε μια εποχή όπου τέτοια εικονογραφία περιορίζεται σε πλαίσιο θρησκευτικό, τι πιο τολμηρό να τα ζωγραφίζεις αυτά τα πλάσματα σχεδόν σαν να τα βλέπεις μπροστά σου. Δικαίως ανέτρεξε μάλιστα στις απεικονίσεις των αγγέλων από τον Σιμόνε Μαρτίνι μέχρι τον Φρα Αντζέλικο και τον Κλέε. Ομως οι άγγελοι και οι σταυροί που υπάρχουν παντού στους πίνακες του Κυραρίνη μάς θυμίζουν στις ημέρες της παγκοσμιοποίησης κάτι βαθύτατα δικό μας, όπως ακριβώς η κατάνυξη που αισθανόμαστε στο ορθόδοξο Πάσχα, εν αντιθέσει με τα εμπορευματοποιημένα Χριστούγεννα. Στο μυαλό μου είναι πολύ πιο κοντά στους αγγέλους του Μόραλη, αυτούς που πίστευε στα γεράματά του ότι θα έρθουν να τον πάρουν όταν φτάσει η τελική ώρα. Ο τίτλος της έκθεσης βγαίνει πάντως από μια σύνθεση μεγάλων διαστάσεων, ένα «Πεδίον Ανθίσματος».
Γεννημένος το 1976, ο Κυραρίνης ήρθε νωρίς στην Αθήνα για να σπουδάσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, μαθητεύοντας στον Γιάννη Ψυχοπαίδη, έχοντας στο μεταξύ τα εφόδια που πήρε από τον πατέρα του, Γιάννη Κυραρίνη. Πολύ συχνά, εκτός από τη ζωγραφική, καταφεύγει και στη σκληρότητα του μαρμάρου για να αναμετρηθεί μαζί του και να θυμίσει στον εαυτό του ότι κατέχει και αυτή την τεχνική. Εχει κάνει εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό κρατώντας και εμβαθύνοντας πάντα στο ίδιο ύφος. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 20 Ιουνίου.
