Από το ατελιέ του Ανδρέα Γεωργιάδη, που μοιάζει με μικρή αστική αετοφωλιά στο κέντρο, επιβλέπει κανείς την κίνηση στην οδό Αθηνάς και στην πλατεία Κοτζιά. Εκεί, μέσα στην καρδιά του αθηναϊκού άστεως, μου έδειχνε ο ζωγράφος τη νέα σειρά έργων του που επικεντρώνονται στην Κωνσταντινούπολη, την οποία γνωρίζει πια σαν την παλάμη του ύστερα από 30 συνεχή ταξίδια και τρεις ατομικές εκθέσεις. Απόψε εγκαινιάζεται η τέταρτη σε μια αίθουσα τέχνης σ’ ένα στενό που κόβει τη μεγάλη οδό του Πέραν.
Η Istanbul Concept Gallery της φιλελληνίδας Ισίκ Γκέντσογλου είναι μια μικρή, κρυφή γωνιά όπου ανθεί η τέχνη δίπλα στην πολυκοσμία του πεζοδρόμου, των μικροπωλητών και των εμπορικών καταστημάτων. Σε αυτήν την καινούργια ενότητα, ο ζωγράφος παρουσιάζει μια σύγχρονη άποψη της Πόλης και των ανθρώπων της και μια περιήγηση σε γειτονιές όπως το Τζιχάνγκιρ, το Φάτιχ, η Χαλκηδόνα και το Σκούταρι, μακριά από τα πιο τουριστικά μονοπάτια του Βοσπόρου και των παγκοσμίως γνωστών μνημείων της. Τίτλος του αφιερώματος «Μυθολογία ΙΙ – Μια προσωπική μυθολογία». Συνδυάζει πραγματικές εμπειρίες από τις εξερευνήσεις του, τόσο στα σοκάκια της Bασιλεύουσας, όσο και σε άλλους προορισμούς όπως η Σικελία, με φανταστικά τοπία και εσωτερικούς χώρους που σκαρώνει στο μυαλό του ή θυμάται από όνειρά του. Ετσι ο Γεωργιάδης συντάσσει ένα άτυπο ημερολόγιο καταγραφής εικαστικών σημειώσεων. Δημιουργεί μια πολυδιάστατη αφήγηση, όπου οι τόποι γίνονται σύμβολα.
Ανθρωπος ανήσυχος και πολυτάλαντος, που καταπιάνεται από τη θεατρική σκηνογραφία και τη γραφιστική έως το στήσιμο εκθέσεων μαζί με τη Βιβή Γερολυμάτου στη Μικρή Αρκτο (έχουμε θαυμάσει πολλά από τα αφιερώματα που έχει φροντίσει το δίδυμο αυτό στο Μουσείο Γουλανδρή στο Παγκράτι και την Ανδρο αλλά και στη Γεννάδειο), ο πενηντάρης καλλιτέχνης έχει ακονίσει τη ματιά του μέσα από πολλαπλές σκοπιές. Η ζωγραφική γίνεται ένα προνομιακό πεδίο έκφρασης, διότι εκεί εκβάλλουν όλα τα βιώματα, οι γνώσεις και οι αισθήσεις του. Παρονομαστής όλων αυτών η τεράστια αγάπη του για τη λογοτεχνία, αλλά και τον κινηματογράφο, που λειτουργούν ως «τροφοί». Ετσι, οι αστικές αντανακλάσεις που ζωγραφίζει με τη μελάνη του εμπλουτίζονται με έργα που αντλούν έμπνευση από κείμενα και εικόνες των Λουίτζι Πιραντέλο, Γιώργου Σεφέρη, Κικής Δημουλά, Αττίκ Ιλχάν, Μουραθάν Μουνγκάν, Αντρέι Ταρκόφσκι, Παόλο και Βιτόριο Ταβιάνι.
Η ματιά του Γεωργιάδη δεν περιορίζεται σε κάποια επιφανειακά στοιχεία που θα μπορούσαν εύκολα να δηλώσουν στον θεατή την καταγωγική σχέση του με την Ιωνία και τις χαμένες πατρίδες. Εντεχνα και μεθοδικά, αποφλοιώνει τοπία και πρόσωπα, για να αποκαλύψει τους βαθύτερους αρμούς και τους υπαινιγμούς της προσωπικής του μυθολογίας. Στο παρελθόν έχει αποτυπώσει στα ωραία γαλλικά χαρτιά του τη σιλουέτα της Βενετίας και της Αλεξάνδρειας, τον κόσμο του Καβάφη, τοποθετώντας τον θεατή στο επίκεντρο της σύνθεσης. Η σκόπιμη απουσία τίτλων στα έργα αποτελεί μια συνειδητή πρόσκληση προς αυτόν που βλέπει τη δουλειά του να εισέλθει στον κόσμο του χωρίς προκαθορισμένες ερμηνείες. Κάθε έργο γίνεται ένας καθρέφτης για όποιον το κοιτάζει, ενεργοποιώντας τη δική του ανάγνωση και σύνδεση με το βάθος των εικόνων.
