Από τις πιο ωραίες συζητήσεις για την τέχνη στη ζωή μου την έχω κάνει με τον Αλέκο Κυραρίνη πριν από 15 χρόνια –καθισμένοι και οι δυο– σε ένα πεζούλι που έβλεπε το Αιγαίο στη γενέτειρά του την Τήνο. Ο καλοκαιρινός ήλιος έδυε στο πέλαγος και εμείς μιλάγαμε για τον μαρμαρογλύπτη πατέρα του, κοντά στον οποίον έμαθε την τέχνη, για τη δύναμη των συμβόλων και την αξία της πνευματικότητας, για τη μετάβασή του στην Αθήνα και την αδυναμία του να ενταχθεί σε αυτό που ονομάζουμε αγορά της τέχνης. Ακόμα και σήμερα που κοντεύει τα 50 του χρόνια, ο καλλιτέχνης κρατάει μέσα του κάτι ανόθευτο, μια μυστική δύναμη που τον βυθίζει στα άδυτα της ψυχής και του μυαλού όταν ζωγραφίζει ή σμιλεύει. Οι συνθέσεις του είναι πυκνές εικόνες, καμωμένες με επαναληπτικότητα, με έναν μυστικό εσώτερο ρυθμό. Αλλά και ο χαρακτήρας του, οι αξίες του, οι κώδικες συμπεριφοράς με τους ανθρώπους ουδόλως έχουν αλλάξει από τότε που 17άρης έφυγε από το νησί για να πάει να σπουδάσει στην ΑΣΚΤ. Κάθε έκθεσή του αποτελεί ένα μικρό γεγονός όχι διότι η καινούργια του δουλειά είναι ο καριερίστικος αυτοματισμός μιας ακόμα ατομικής, αλλά μια πραγματικά αφοσιωμένη αποστολή να πετύχει κάτι καλύτερο.
Σήμερα, λοιπόν, στις 8 μ.μ. εγκαινιάζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, στον δεύτερο όροφο του κτιρίου, στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, η νέα του έκθεση με τίτλο «Πεδίον Ανθίσματος» που περιλαμβάνει 61 έργα των τεσσάρων τελευταίων ετών, τα οποία όλα τους εκτίθενται για πρώτη φορά. Ορισμένα από αυτά έχουν γίνει ειδικά για το αφιέρωμα στην ΕΒΕ. Πρωταγωνιστούν, όπως πάντα, οι άγγελοι, οι δαίμονες με τη μορφή δρακόντων, οι μικροί και οι μεγάλοι σταυροί. Οπως σωστά υπενθυμίζεται στο προλογικό σημείωμα, δεν υπάρχει τίποτε πιο τολμηρό στις μέρες μας από το να μιλήσεις για αγγέλους και ακόμη περισσότερο να τους ζωγραφίσεις, όχι μεταφορικά ή αλληγορικά, αλλά μέσα στα θρησκευτικά συμφραζόμενα, όπου παραδοσιακά ανήκουν.
Στην καινούργια ενότητα που θα δούμε απόψε, δεσπόζει ένας μεγάλος πίνακας που δίνει και τον τίτλο του στην έκθεση. Αυτός δεν έχει ούτε αγγέλους ούτε κανένα άλλο θρησκευτικό σύμβολο. Είναι ένα ανθισμένο χωράφι, μια χρωματική πανδαισία. Ενταγμένος ωστόσο σε κεντρική θέση μάς παροτρύνει να τον δούμε ως την ανθισμένη ζωή της πίστης, της ελπίδας και της αγάπης, όταν το κακό το έχει τρυπήσει και το έχει νικήσει το κοντάρι του αγγέλου. Στο μυαλό μου μοιάζει με αυτήν τη γη στις πατρώες Κυκλάδες που ακόμα δεν έχει πειραχτεί από ανθρώπου χέρι ή κτίσμα και στέκει αγνή και λουλουδιασμένη μέσα στην άνοιξη. Την έκθεση συνοδεύει όπως πάντα στα αφιερώματα της ΕΒΕ ένας εξαιρετικά φροντισμένος κατάλογος – προίκα, σε επιμέλεια του Σταύρου Ζουμπουλάκη, ο οποίος θέλει κάθε φορά να δίνει στους μελετητές τού αύριο τη δυνατότητα να εξετάσουν εν τω βάθει το έργο ενός καλλιτέχνη.
Αξίζει λοιπόν όσοι τον ξέρουμε και εκτιμούμε τον Αλέκο Κυραρίνη, αλλά και όσοι δεν έχουν δει ακόμα τη δύναμη του χρωστήρα του, να ανακαλύψουμε πώς επιμένει σε μια εποχή ψηφιακής χειραγώγησης να ανατρέχει στη μήτρα της ορθόδοξης και βυζαντινής εικονογραφίας, αναζητώντας το δικό του νόημα. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 20 Ιουνίου.
